De psyche van een dader wordt al gauw als ware aanleiding van een daad gezien. Maar, vraagt Simone van Saarloos: wijst destructieve woede niet altijd óók op een maatschappelijk verhaal?

Ik ben grieperig en lig in bed. Buiten schijnt de zon. Ik schrijf sms’jes en twijfel met welk excuus ik mijn afspraken moet afzeggen. Ziek is ziek telt bijna altijd, maar ik ken een VVD’er die een BMW cabrio bezit en zij zegt: een leuke gebeurtenis – bijvoorbeeld een weekendje Parijs – moet ook een geldige reden zijn om ergens niet te komen opdagen. Ik ben niet vóór happydepeppie-liberaal maar ageer wél tegen schuldbewust calvinistisch. Dus tracht ik positieve redenen te vinden wanneer ik anderen moet teleurstellen. Als ik afzeg omdat ik naar ‘een bijzonder feestje’ ga, kan het dus best zijn dat ik saai snipverkouden in bed lig.

Er klinken sirenes in de straat. Dichtslaande portieren, kordate passen, het geluid van doelgericht de auto verlaten; een zelfverzekerdheid waarop...