Het is een gewone zondag, de dag van de sociale hechting, bedoeld om al die betrekkingen te onderhouden die normaal gesproken te lijden hebben onder het doordeweekse werk. Lijstje met mensen die je nu eindelijk eens terug moet bellen. Mails. Bij die en die langs. Toch nog even naar de sportschool.

En zo, in de razende vaart van de gezelligheid, beland ik maar iets te laat op de presentatie die ik ook niet wil missen. Het zaaltje zit al vol, de spreker staat achter de katheder, er zijn mensen die ik in de gauwigheid vriendelijk kan toeknikken en even later hap ik naar adem.

Ik had dit kunnen weten, waarom ben ik zo helemaal niet voorbereid op dit moment, waarom heb ik me laten inpakken door de samenzwering van het normale, niets aan de hand, van 15.00 tot 16.45 ga je even naar het Muziekgebouw om de feestelijke overhandiging van een cd-box bij te wonen.

De spreker noemt zijn naam, Peter Schat, componist, al zijn werk is op twaalf cd’s bijeengebracht, wat een heugelijk feit, en dan...