<div class="lead">
De dapperheid en nuchterheid van zieke kinderen kan zó mooi zijn. Dan ga je je schamen voor je eigen slechte eigenschappen.
</div>
In de wachtkamer van het ziekenhuis pak ik een blaadje van de stapel: Vida, het lifestyle magazine van de Hart&amp;Vaatgroep. Ik zie een foto van mijn dochter die een foto van haar dochter vasthoudt.
Dat is Maggie. Maggie is geboren met een ernstige hartafwijking en op zevenenhalfjarige leeftijd overleden. Nu ruim drie jaar geleden.
Er staat een column van mijn dochter bij de foto, de tweede in een serie van vier. Ik citeer:
Met Maggie’s aangeboren hartafwijking kregen we er een tweede leven bij. Een leven in het ziekenhuis. Dat leven duurde soms een middag, vaak een aantal nachten en een enkele keer langer dan een maand. We hielden die twee werelden heel goed gescheiden. De moeilijke en zware dagen bleven achter in het ziekenhuis en als we weer thuis waren deden we mee met het ‘gewone’ leven. Ik weet niet of het die gescheiden werelden zijn geweest, maar Maggie was nooit bang. Ze onderging het of het de normaalste zaak van de wereld was. In feite was dat voor haar ook zo, ze wist immers niet beter. Maar toch. Haar kracht, haar vrolijkheid had zeker een positieve uitwerking op ons. Maggie zorgde ervoor dat we er nooit doorheen zaten. En dat wij met dezelfde positieve instelling naar de situatie keken als zij dat deed. En wij op onze beurt straalden dat dan ook weer naar Maggie uit. Nooit hebben wij het ziekenhuis als ‘vijand’ gezien. Integendeel, wij gingen naar het ziekenhuis omdat ze ons daar konden helpen. Na afloop dronken we er ook altijd een chocomel in het restaurant, bij wijze van beloning. We maakten er als het ware een uitje van. Dat Maggie zo sterk was, bleek wel toen ik van de kindercardioloog te horen kreeg dat ze de borstkas van Maggie voor de derde keer open moesten maken. Ik was moedeloos en teleurgesteld. Maar Maggie bleef heel nuchter. ‘Waarom ben je zo verdrietig, mama?’ ,vroeg ze me, terwijl bij mij de tranen over mijn wangen rolden. Nadat ik haar vertelde wat haar nu weer te wachten stond, troostte ze me met de doodeenvoudige woorden: ‘ Dat geeft toch niet, mama. Ze willen me alleen maar helpen.’ Maggie wilde zo graag leven, ze gaf nooit op.
Als ik het stukje gelezen heb, ben ik in tranen. Ik ben ook trots.
En ik schaam me voor al mijn slechte eigenschappen.

Gerelateerd