De dapperheid en nuchterheid van zieke kinderen kan zó mooi zijn. Dan ga je je schamen voor je eigen slechte eigenschappen.

In de wachtkamer van het ziekenhuis pak ik een blaadje van de stapel: Vida, het lifestyle magazine van de Hart&Vaatgroep. Ik zie een foto van mijn dochter die een foto van haar dochter vasthoudt.

Dat is Maggie. Maggie is geboren met een ernstige hartafwijking en op zevenenhalfjarige leeftijd overleden. Nu ruim drie jaar geleden.

Er staat een column van mijn dochter bij de foto, de tweede in een serie van vier. Ik citeer:

Met Maggie’s aangeboren hartafwijking kregen we er een tweede leven bij. Een leven in het ziekenhuis. Dat leven duurde soms een middag, vaak een aantal nachten en een enkele keer langer dan een maand. We hielden die twee werelden heel goed gescheiden. De moeilijke en zware dagen bleven achter in het ziekenhuis en als we weer thuis waren deden we mee met het ‘gewone’ leven. Ik weet niet of het die gescheiden werelden zijn geweest, maar...