‘Taal is cruciaal,’ vindt Glenn Albrecht. In zijn onlangs vertaalde boek Aarde-emoties: Een nieuwe taal voor een nieuwe wereld probeert de Australische emeritus hoogleraar woorden te vinden voor de gevoelens die horen bij klimaatverandering en andere schade aan de natuur. Hij bedacht ook een vocabulaire voor de emoties die horen bij een betere toekomst. Door de emoties te benoemen, krijgen ze bestaansrecht en worden ze serieuzer genomen, is de gedachte erachter. Hij muntte termen als ‘solastalgia’, verwant aan het Nederlandse woord landschapspijn, om het gevoel over een teloorgaand landschap tot uitdrukking te brengen. Of – hoopvoller – het woord ‘symbioceen’, waarmee Albrecht een nieuw tijdperk bedoelt waarin de mens in een evenwichtige, wederkerige relatie leeft met de aarde.