De individuele smaak regeert bij de essays van Roel Bentz van den Berg. Dat pakt weldadig uit omdat hij zich niet slechts begeeft binnen de canon van de goede smaak. En hij kan een verhaal vertellen.

De rockende zenmeester

Soms komt inzicht met een latere trein. Ik maakte voor het eerst kennis met de schrijver Roel Bentz van den Berg (1949) in zijn columns over popmuziek in NRC Handelsblad, begin jaren negentig – later opgenomen in De luchtgitaar (1994). Zijn beste stukken vond ik die over artiesten van wie ik nooit gehoord had. Bij andere dacht ik: de intellectuele bagage die Bentz van den Berg met zich meebrengt en die hij zomaar loslaat op zo’n song, is wel zwaar geschut voor het onderwerp. Niets ten nadele van popmuziek, maar de vraag is of je met behulp van filosofische kennis, gewemel van denkers en dichters in je achterhoofd, optimaal recht kunt doen aan door muziek vrijgelaten emoties. Wat vermag de heuristische methode tegen John Lee Hookers onheilspellende...