Pop
Janie Hendrix, CEO van de Experience Hendrix LLC, is omstreden. Niet eens omdat zij Jimi Hendrix te pas en te onpas haar &#8216;broer&#8217; noemt, terwijl ze geen druppel bloed (haar moeder trouwde op latere leeftijd met vader Hendrix) gemeen heeft met de gitarist, hoewel dat natuurlijk niet helpt. Nee, ze wordt vooral verguisd omdat kenners vinden dat ze een zootje maakt van de erfenis van haar (laat ik ook eens meedoen) &#8216;broer&#8217;. Heel gek is dat niet. Deze maand komen de drie studioplaten die Hendrix bij leven heeft gemaakt, aangevuld met First Rays of the New Rising Sun, weer eens als remasters uit.
Een goede aanleiding om te kijken hoe vaak ik deze klassiekers al in de kast heb staan. Op ouderwets vinyl, dat is één. In een witte doos van Polydor, dat is twee. Dezelfde platenmaatschappij, als enkele cd&#8217;s, ditmaal met andere hoezen, uit 1993: nummer drie. En vier: wederom enkele cd&#8217;s, nu verschenen bij MCA, vier jaar later op de markt gebracht. Dat is de eindscore, verzamelaars en boxen niet meegerekend. Méér dan genoeg. Geen dvd, bijgeleverd bij alle nieuwe heruitgaven, die die indruk weg kan nemen. Zo krijg ik begrip voor kenners die hun boosheid nauwelijks weten te verbergen. Zeker als een van die specifieke kenners, een collega uit Den Haag die, anders dan ik, Jimi Hendrix kent op bootleg-niveau en die ik voor de gelegenheid heb geraadpleegd, mij op een saillant detail wijst. Op de MCA-uitgave van 1997 stond een sticker met vermelding &#8216;remastered from the original tapes&#8217;. &#8216;Nu zeggen ze dat de nieuwe cd&#8217;s geremastered werden van de originele 2 track mixdown master tapes,&#8217; schrijft hij. &#8216;Hoeveel &#8220;originele&#8221; tapes zouden er zijn?&#8217;
Van Jimi Hendrix worden jaarlijks nog steeds ruim een miljoen cd&#8217;s verkocht. Om de Jimi Hendrix-fabriek draaiende te houden, is er natuurlijk ook &#8216;nieuw&#8217; product nodig. Zo gaat dat in elke fabriek. Dat nieuwe product is er dit keer in de vorm van Valleys of Neptune. Nu was First Rays of the New Rising Sun, een aan de hand van lijsten van Jimi H. onder toezicht van Janie H. samengestelde cd uit 1997, nog een voorbeeldig postuum werk. Maar Valleys of Neptune kun je dat nauwelijks noemen, vooral omdat Hendrix zelf geen intentie had deze songs met elkaar te laten verschijnen. Een coherent album, bij gebrek aan een beter woord, is Valleys of Neptune dus zeker niet.
Het interessantst is het nooit eerder uitgebrachte titelnummer, waarvoor twee sessies bij elkaar werden gevoegd. De muziek is zwarter, met meer invloeden uit jazz en funk. Precies de stijl van na The Jimi Hendrix Experience die op First Rays&#8230; al eerder en beter, want meer af dan bij dit nummer, was te horen. De rest van de nieuwe cd klinkt weliswaar vaak prettig, het geluid is zelfs voorbeeldig, maar laat nergens nieuw licht op Jimi Hendrix schijnen. Daarvoor zijn óf de songs te bekend óf de uitvoeringen te gemiddeld. Ronduit slecht is de instrumentale versie van &#8216;Sunshine Of Your Love&#8217;. Het lange midden, waar hij wat ongeïnteresseerd hakt op zijn gitaar, moet haast wel het saaiste stuk muziek van Jimi Hendrix zijn dat officieel is te krijgen.

David Kleijwegt

Gerelateerd