We hebben dit verhaal ook ingesproken.

Om te kunnen leven, vertellen we onszelf verhalen, schreef Joan Didion, en hoewel die zin op verschillende manieren uit te leggen is, moet ik altijd denken aan het verhaal van positief denken waarin we tegenwoordig gevangen lijken te zitten, een verhaal dat ons wijsmaakt dat tegenslag rendement moet opleveren, dat al het lijden een leerschool is, dat we moeten groeien van onze ellende.

Je kunt ook zeggen: om te kunnen leven, vertellen we onszelf de verhalen die we krijgen ingefluisterd van de neoliberale, individualistische, door positief denken beheerste maatschappij. In die verhalen is eenzaamheid een tussenstap naar een leven vol geluk en voorspoed. Groeien we van onze burn-out. Zullen we sterker uit onze depressie komen. Levert armoede nieuwe inzichten op. Is verloren tijd onderdeel van een creatief proces.

Misschien wel het meest illustratief voor die manier van denken zijn de zogenaamde ‘Fuckup Nights’ en de varianten...