<div class="lead">
Redacteur Henk van Renssen herinnert zich de Americahal, in de Apeldoornse buitenwijk waar hij opgroeide, en waar de grotemensenwereld een beetje begon.
</div>
Ik weet nog wel dat de Americahal werd gebouwd, midden jaren tachtig. Het gebeurde op of naast het terrein van voetbalclub WSV, de vijand, naast de spoordijk die de grens vormde van de Apeldoornse wijk waar ik woonde: De Maten. Dat was een uitgestrekte jarenzeventig-suburb vol bakstenen rijtjeshuizen, veel groen en vijvers met houten bruggetjes. Ik was er op mijn 2de komen wonen en was er gelukkig zonder het te beseffen. (En ik voetbalde natuurlijk bij GroenWit &#8217;62, aan de andere kant van de wijk.)
Nu begint er een compleet nieuwe wijk, maar voorbij de spoordijk met zijn tingelende spoorwegovergang lagen lange tijd alleen (tot aan de Zutphenseweg verderop) het terrein van WSV, weilanden, maïsvelden en in het bos Groot Schuylenburg, het grote centrum waar &#8216;zwakzinnige kinderen&#8217; dag en nacht werden verzorgd. We zagen die vaak in groepjes door de wijk wandelen, aangevoerd door hun begeleiders.
De geschiedenis van Groot Schuylenburg is interessant want hier lag tot in de oorlog de Joodse psychiatrische inrichting <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_Apeldoornsche_Bosch" target="_blank">Het Apeldoornsche Bos</a> en daarnaast het centrum Achisomog voor geestelijk gehandicapte Joodse kinderen. In een beruchte episode uit de oorlog werden alle 1200 patiënten en vijftig personeelsleden in januari 1943 afgevoerd naar Auschwitz, waar ze allemaal omkwamen. Eli Asser, die VN deze week toevallig heeft <a href="https://www.vn.nl/ik-voel-een-grote-gene-over-het-feit-dat-ik-nog-leef/" target="_blank">geïnterviewd</a>, was er leerlingverpleger. Hij ging de avond voor de deportatie in de onderduik.
De Americahal was het sluitstuk van de wijk. Na de rijtjeshuizen, het park, de noodgebouwen, de winkelcentra en de sporthallen, dan nu: de evenementenhal. Via de Americahal kwam eindelijk de buitenwereld een beetje de wijk binnen – misschien lag het niet toevallig aan de rand. Ik bezocht er mijn eerste popconcert: Kim Wilde bij de Toppop Roadshow van Bas Westerweel, een hele gebeurtenis. Er zijn sindsdien talloze beurzen en andere &#8216;evenementen&#8217; gehouden, die altijd werden aangekondigd op een groot bord langs de weg. Met mijn vader bezocht ik er nog lange tijd vlooienmarkten.
Nu worden sinds deze week dus 400 vluchtelingen uit Syrië en Eritrea opgevangen. Ik betwijfel of dat op het grote bord langs de weg staat, maar dat maakt niet uit. Eindelijk dringt de échte buitenwereld door tot de buitenwijk.
Ik hoop dat ze mogen blijven, misschien wel een plek vinden in De Maten. En dat ze dan gelukkig kunnen zijn, zonder het te beseffen.

Gerelateerd