<div class="wpg-element paragraph">
09-08-2008 Door Harm Ede Botje
HET ISRAELISCHE DAGBLAD HAARETZ bracht afgelopen week een treurig makende reportage over het Palestijnse olympische team, bestaande uit twee zwemmers en twee hard­lopers. De zeventienjarige zwemmer Hamza Abdu heeft alleen maar kunnen trainen in een zwembad met een lengte van zeventien meter. Als inwoner van Oost-Jeruzalem mag hij zich vrij bewegen en kan dus ook trainen in het vijftigmeterbad in Israëlisch West-Jeruza­lem, maar het Palestijns Olympisch Comi­té heeft te weinig geld om hem dagelijks twee keer op en neer te laten reizen. Hamza, die wordt gezien als een groot talent, kan zich op de Spelen voor het eerst meten met de internationale top. Door geld­gebrek (én door reisbeperkingen) doet hij zelden mee aan wedstrijden in het buitenland. Zakiya Nassar is nog slechter af. Zij woont in Jenin en daar is helemaal geen zwembad. Ze wilde aan de andere kant van de betonnen muur in het Israëlische Nazareth trainen, maar kreeg geen toestemming van de autoriteiten. Ze weet dat ze door haar gebrekkige voorbereiding zal achterblijven bij de tegenstanders. 
ZAKIYA heeft dan een dramatische voor­bereiding gehad, zíj gaat tenminste naar China. Die kans is niet weggelegd voor vrouwelijke sporters in Saoedi-Arabië, Brunei en de Verenigde Arabische Emiraten. Vrouwen in nauwelijks verhullende sportkleding? Die brengen de mannen maar op zondige gedachten! Toch is er een kentering gaande. Waren er in 1992 in Barcelona vijfendertig teams met alleen maar mannen, in Athene in 2004 waren het er nog maar vijf, en nu dus drie. De internationale druk van mensen­rechtenorganisaties en de vrouwen­beweging heeft ervoor gezorgd dat steeds meer lan­den vrouwen opnemen in hun olympische selecties. Ook Iran vaardigt dit jaar drie vrouwen af, weliswaar van top tot teen ingepakt, wat het sporten er niet makkelijker op maakt. Taekwondo-kampioen Sara Khoshjamal maakt ondanks haar hoofddoek gehakt van al haar tegenstanders en is een belangrijke kanshebber voor een medaille. In Iran heeft ze een heldenstatus onder tienduizenden meisjes. Maar ook aan Khoshjamal werden beperkingen opgelegd tijdens haar voorbereidingen. Zo mocht ze niet sparren ­tegen mannelijke tegenstanders, terwijl andere vrouwen in Iran geen partij voor haar zijn. Khoshjamal besloot toen maar tegen haar oudere broers te vechten, in de woonkamer van hun ouderlijk huis. 
ER IS NOG EEN LAND DAT ZONDER VROUWEN NAAR DE SPELEN GAAT. De Afghaanse atlete Mehboba Ahdyar zou als enige vrouw haar land op de Spelen vertegenwoordigen. In Afghanistan werd Mehboba door hervormingsgezinden bejubeld als een strijdlustige moderne vrouw, maar de afgelopen maanden kreeg ze doodsbedreigingen van moslimextremisten. De druk is haar blijkbaar te veel geworden, want tijdens een trainingskamp in Italië is ze begin juli met ­bagage en paspoort verdwenen. Na een paar dagen meldde ze zich vanuit Noorwegen, met de mededeling dat ze daar asiel heeft aangevraagd. Mehboba verkoos de vrijheid van Oslo boven de roem van Peking. 
</div>

Gerelateerd