Onze elitaire vriendjes in de U.S. hadden niet naar het volk geluisterd. Shit. Sander keek even in de spiegel: zwart? Moslim? Vrouw? Latino? Homo? Joods? ‘No sir, niks van dat al.’

‘Smaken verschillen, jongens,’ zei de snackbarhouder daags na Donald Trumps verkiezingszege, in een poging de voelbare ontgoocheling onder zijn clientèle te doorbreken, of om van hun gemor af te zijn. ‘En gelukkig maar. Anders neukt iedereen straks m’n wijf.’

Bleek en hologig waren we broodjes kipcorn en frikandel naar binnen aan het schuiven, het maakte nu toch allemaal niks meer uit. Maar hoe schraal deze troost ook was, iedereen nam hem lachend ter harte. Inderdaad, een situatie waarin we allemaal bovenop de vrouw van de snackbarhouder zouden kruipen, diende ten koste van alles voorkomen te worden. Dan was het einde zoek. Dus vooruit: lang leve die verschillende smaken dan maar. Het was nu eenmaal wat je deed, oog in oog met de Apocalyps. Je trok het kroost dicht tegen je aan, verzekerde ze...