Er is te veel #Ophef in ‘t land. Het vreet alle energie uit ons. Bovendien heb ik nooit op tijd een degelijke mening paraat. Tijd voor een #Ophef Anonymous.

Toen er vorige week op verschillende plaatsen in mijn twittertijdlijn wéér nieuwe veenbrandjes dreigden op te vlammen, begon ik me serieus af te vragen of er ergens al een #Ophef Anonymous is. Zo’n tl-verlicht zaaltje, met bittere koffie uit plastic bekertjes, waar een groep mensen met betraande ogen opbiecht hoe hun levens in de soep lopen omdat ze steeds maar weer de lokroep van Het Laatste Relletje niet kunnen weerstaan. Daar zat dan de gepensioneerde leraar, die twee dagen en nachten lang de dames van The Green Happiness op Twitter hun vet gaf en eindelijk maar hulp is gaan zoeken toen de hond met een hulpeloze blik op het tapijt begon te kakken. De sales manager van een beddenfabriek die een grote order misliep omdat hij uren knutselde aan het perfecte GIF’je om die Happinez-trut die haar kind niet wilde inenten eens...