De mening: je moest er een hebben deze week. Het was zoeken naar een goed, stellig exemplaar, maar geen enkele zat lekker. Links, rechts, Keulen, nepborsten. En toen stierf Bowie.

Het was de week waarin je nergens meer een hoekje kon vinden waar het niet ongemakkelijk toeven was. De mening: je zou hem hebben, en hij zou onwrikbaar zijn. Dat links nu voor eens en altijd bewezen had een kudde laffe, wegkijkende schaapjes te zijn die de ogen sluit voor het feit dat het vrouwbeeld in de islam onverenigbaar is met de manier waarop wij in het westen wensen te leven. Namelijk: met ‘multi phyl ti corti rocci’, zoals Reve het ooit in een andere context verwoordde, maar de handjes altijd af en nooit geen onuitgenodigde piemel in.

Voor rechts was ‘Keulen’ aanleiding genoeg om al hinkstapspringend via de Arabier en de Noord-Afrikaan uit te komen bij het zwembadgedrag van bontkraagjes uit Amsterdam-West, en aldus via een schier onnavolgbare logica bij de wenselijkheid van dichte...