Column

Stel je eens voor dat we in Nederland een islamitische politieke partij zouden hebben, die pleit vóór de doodstraf en tégen het passief kiesrecht van vrouwen. Zouden Kamerleden en parlementair journalisten deze partij omschrijven als het staatsrechtelijk geweten van het Binnenhof? Of zouden stukjesschrijvers en politici van links tot rechts over elkaar heen buitelen om te pleiten voor een verbod (en op uiterst rechts) verbanning van de partij en haar leden?
De vraag werd deze week relevant, toen bleek dat de SGP in overgrote meerderheid tegen een motie stemde om het passief vrouwenkiesrecht binnen de partij te normaliseren.
De motie werd ingediend door Lilian Janse, die na 11 jaar namens de SGP in de gemeenteraad van Vlissingen te hebben gezeten, graag de sprong zou maken naar de kieslijst van de Tweede Kamer. In uitzonderlijke gevallen staan de statuten van de partij het vrouwen namelijk wel toe om zich verkiesbaar te stellen. Namelijk als er niet voldoende gekwalificeerde mannen beschikbaar zijn.
Zelf kreeg Janse pas een verkiesbare plek op de kieslijst voor de gemeenteraad nadat zes mannen ‘nee’ hadden gezegd tegen de functie. De basislijn van de partij blijft echter ongewijzigd. Artikel 10 van het beginselprogramma van de SGP schrijft voor dat ‘de opvatting van het vrouwenkiesrecht voortkomend uit een revolutionair emancipatiestreven, strijdt met de roeping van de vrouw’.
Een blik op de peilingen leert ons dat de mannenbroeders, ondanks hun middeleeuwse standpunten, op winst staan in de peilingen. Als er op dit moment verkiezingen zouden worden gehouden, zouden zo’n 240 duizend mensen bereid zijn om een stem op de Sharia…eh, Staatkundig Gereformeerde Partij uit te brengen.
Zolang journalisten en politici de SGP blijven beschouwen als het staatsrechtelijk geweten van Nederland, hoeven we ons geen enkele zorgen te maken over imams die al dan niet bereid zijn om de handen van vrouwen te schudden. Wij zijn uitstekend in staat om zelf onze vrouwen te onderdrukken.

Sander Heijne

Gerelateerd