Zoals eerder in zijn boeken ‘Een sluimerend systeem’ en ‘Dicht bij huis’ moet de lezer van Matsiers nieuwe boek ‘Compositieportret’ de schrijver zelf samenstellen aan de hand van zijn essays.

Nicolaas Matsier is als schrijver en essayist systematisch onsystematisch. Het is goed dat onderwerpen soms echt onderwerpen zijn, anders zou hij louter zwervend en flanerend door zijn ongewisse schrijversleven gaan. Zijn vertaling van Alice in Wonderland was zo’n onderwerp, daar viel niet bij te flaneren. De Bijbel, waar hij als afvallige twee boeken met commentaren over schreef, lag als onderwerp aangenaam vast. Ook Lof der stenen gaat min of meer over één onderwerp: bouwwerken van allerlei aard. Wat een geluk voor hem dat de werkelijkheid zelf enige systematiek heeft. Zo werd zijn schrijverschap gered toen hij zich na jaren stilzwijgen wist vast te leggen op het schrijven over het afscheid nemen en ontruimen van zijn ouderlijk huis, uitlopend op het veel bekroonde Gesloten...