<div class="wpg-element paragraph">
11-02-2008
Of ik ook wel eens naar ‘dub muziek&#8217; luister vraagt de grijzende man naast mij in de auto. Reggae muziek met veel galm bedoel je? Ja, daar luisterde ik veel naar toen ik 18 was en hele dagen stoned tafelvoetbal speelde in coffeeshops. 
Maar dat is 21 jaar geleden. Nu bestuur ik een zilverkleurige auto met vier deuren. Op het dak van de auto staat een blauw vierkant bord met een grote ‘L’ en daarnaast ‘Sabrina’ de naam van de rijschool. Ik doe mijn best om het voertuig zo soepel mogelijk te laten rollen. Ik rem gedoseerd, schakel bij het juiste toerental en ben mij bewust van mijn dode hoek. Maar het gaat nog niet altijd even vloeiend, er is veel dat gelijktijdig moet waardoor de auto vaker schokt dan rolt.
Tijdens de lessen luisteren we naar muziek die mijn rij-instructeur thuis op zijn computer maakt. Hij vraagt iedere week wat ik van zijn laatst mix vind, of ik deze beter vind dan wat hij vorige keer liet horen. Ik hoor het verschil niet. Daarom zeg ik altijd maar dat ik het goed vind, heel goed zelfs, veel beter dan vorige week en vraag dan of hij een cd’tje voor me wil branden? Iets wat hij toch nooit doet.
Terwijl hij met de muziek mee knikt geeft hij constant instructies. ‘Hier naar rechts, bij de rotonde driekwart mee, na het viaduct naar links. Gas geven, kom op, je mag hier tachtig! Ik stuur, bedien het gas maar omdat ik nooit van tevoren weet welke straten we inrijden is buiten alles egaal. Zo rij ik twee keer per week door een Amsterdam waar ik eerder geen toegang tot had.
Ik ken het Amsterdam van de fietser, de wandelaar. De stad van het openbaar vervoer. De stad van mensen met kinderen, alleenstaanden, nachtbrakers en mensen met een baan. 
Al die soorten Amsterdam hebben zo hun een eigen ritme en kleur. En van al die verschillende steden heb ik ondertusssen wel iets geproefd, maar het Amsterdam van de automobilist is mij vreemd. De stad is groter en kleiner tegelijk. Ik rij veel buiten de ring in het zogenaamde examengebied in West. Hier kom ik normaal gesproken niet. Deze stadsdelen vol met mensen die in dezelfde stad wonen als ik zijn mij vreemder dan New York of Berlijn. 
Dat gevoel van vrijheid als je achter het stuur van een auto zit, waar mensen het vaak over hebben, voel ik nog niet, integendeel zelfs. Het Amsterdam dat ik dacht te kennen heeft plotseling een dode hoek waar ik nu pas bewust van ben.
</div>

Gerelateerd