<div class="lead">
Nieuws om vandaag te delen, volgens de redactie van VN. Van ongeluk en stress word je gelukkig niet ziek, blijkt uit onderzoek. En zet je chagrijn eens op Facebook!
</div>
Ben je met het verkeerde been uit bed gestapt vanochtend? Heb je eigenlijk altijd wel een ochtendhumeur? Sterker nog, ben je best wel vaak chagrijnig? En voel je je ook nog de hele tijd gestrest? Dan is er vandaag goed nieuws waar je misschien een beetje van opknapt: je ongelukkig en gespannen voelen heeft géén invloed op je gezondheid. Ongelukkige en gestresste mensen leven net zo lang als gelukkige, als het gaat om hun gezondheid.
Dat blijkt uit een grote <a href="http://www.nytimes.com/2015/12/10/health/happiness-health-study.html?hp&amp;action=click&amp;pgtype=Homepage&amp;clickSource=story-heading&amp;module=second-column-region&amp;region=top-news&amp;WT.nav=top-news&amp;_r=0" target="_blank">studie</a> onder 500.000 Britse vrouwen die gisteren verscheen in het medische tijdschrift The Lancet. Veel van die vrouwen voelden zich blijkbaar niet erg happy (het waarom daarvan zou een studie op zich moeten zijn), maar ze gingen daar niet eerder dood van.
Belangrijk nieuws, zeggen de onderzoekers, omdat uit eerder onderzoek het omgekeerde was gebleken. Maar dat zou oorzaak en gevolg hebben omgedraaid: mensen worden ongelukkig omdat ze lichamelijk niet in orde zijn, en dus niet andersom. En daarmee is nu eindelijk ook het idiote idee ontkracht dat zieken hun herstel zouden belemmeren als ze niet een beetje vrolijk doen. Lig je in het ziekenhuis, heb je een slopende ziekte, dan mag je daar best goed van balen.
<h5>Bret Easton Ellis is boos</h5>
Sterker nog, als het aan de Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis ligt, mag je dat gevoel ook uitgebreid delen op Facebook of andere sociale media. Ellis schreef deze week in de New York Times een bijtende kritiek op de like-cultuur die momenteel lijkt door te dringen in alle geledingen van de samenleving. In een tijd waarin iedereen recensent geworden is van iedereen, waarin mensen elkaar voortdurend likes geven, en waarin ze niet alleen meer bedrijven beoordelen maar die bedrijven (zoals AirBnB en Uber) ook hun klanten cijfers beginnen te geven, voelen mensen zich meer en meer gedwongen een kunstmatige, vrolijke online versie van zichzelf te construeren. &#8216;Reputatiemanagement&#8217; heet dat.
Maar niemand is de hele tijd opgewekt en positief gestemd, betoogt Ellis. Sterker nog, mensen worden ongelukkig van die constante dwang om maar een happy face op te zetten, van die angst om kritiek te krijgen of een goede deal te missen omdat ze iets verkeerds hebben gezegd. Hij als schrijver (van onder meer het controversiële American Psycho) kan daar wel tegen, maar de meesten lijden onder die enorme sociale druk om &#8216;vlak&#8217; te worden, om geen negatieve emoties te tonen. &#8216;Those of us who reveal flaws and inconsistencies become terrifying to others, the ones to avoid. An “Invasion of the Body Snatchers”-like world of conformity and censorship emerges, erasing the opinionated and the contrarian, corralling people into an ideal.&#8217;
Maar wat, vraagt hij zich af, als het moeilijke en negatieve juist gerelateerd is aan alles wat interessant, boeiend, ongewoon is? Dan blijft daar dus niks van over.
Een boeiend, boos artikel. Om chagrijnig van te worden. Maar niet ziek, gelukkig.

Gerelateerd