<div class="lead">
Sinds 9/11 mag de Amerikaanse president overal waar hij wil oorlog voeren met de Authorization of the Use of Military Force (AUMF). Dat was toen al niet zo&#8217;n slim idee, en nu met Trump aan het roer al helemaal niet.
</div>
Verlamd door 9/11 deed het Amerikaanse Congres niet moeilijk en gaf George Bush jr. alle volmachten om wraak te nemen. Deze Authorization of the Use of Military Force (AUMF) luidde: ‘That the President is authorized to use all necessary and appropriate force against those nations, organizations, or persons he determines planned, authorized, committed, or aided the terrorist attacks that occurred on September 11, 2001, or harbored such organizations or persons.’
Eén Congreslid waagde het om een voorzichtig vraagteken te plaatsen bij deze blanco cheque: had het Congres daarmee de president niet het recht gegeven om overal en nergens oorlog te voren tegen wie hij maar wilde?
Deze Cassandra was Barbara Lee, en ze blijkt angstaanjagend voorzienig te zijn geweest. 
Anderhalf jaar geleden inventariseerde het onderzoeksbureau van het Congres eens of die AUMF nog werd gebruikt, en hoe vaak en waarvoor. De onthutsende conclusie was dat in de zestien jaar sinds 9/11 Amerika de AUMF liefst 37 keer heeft gebruikt in veertien landen om militaire actie te ondernemen waarbij 8.000 Amerikanen sneuvelden en 50.000 gewond raakten. De bekendste landen zijn natuurlijk Afghanistan, Irak, Pakistan en Syrië.
<q class="pull-left">Er is altijd wel een verband met 9/11 te leggen, desnoods te verzinnen.</q>De definitie van necessary and appropriate blijkt zeer buigzaam, want drone-aanvallen (Afghanistan, Pakistan, Jemen, de Hoorn van Afrika) of luchtbombardementen (Irak, Syrië) of interventies van special forces (volgens experts op jaarbasis wereldwijd in meer dan 135 landen actief): alles heet noodzakelijk en proportioneel. En of het nu om tegenstanders gaat die in 2001 nog niet eens bestonden (IS, Khorasan en Al Shabaab bestonden nog niet, Al-Qaida in Irak bleek pas ná de interventie van 2003 te zijn opgericht) doet er ook weinig toe: er is altijd wel een verband te leggen, desnoods te verzinnen. Dreigingen van toen mutate en morph nu eenmaal, zo motiveerden Jim Mattis (Defensie) en Rex Tillerson (Buitenlandse Zaken) onlangs voor het Congres hun waarschuwing de AUMF niet om zeep te helpen. Ironie: juist omdát hij al zo lang bestaat, zou het een verkeerd signaal aan de Terroristische Internationale zijn om er nu paal en perk aan te stellen, de president heeft zo’n volmacht nodig. En dan praten we nog niet eens over de tientallen train and advise-missies die Amerika heeft lopen over de hele wereld en die soms nauwelijks van echte missies te onderscheiden zijn.
Nadat onlangs ineens het bericht opdook dat vier Amerikaanse commando’s in een hinderlaag in het Afrikaanse Niger waren gesneuveld en het Pentagon tot verbazing van Congresspecialisten onthulde dat de vier er niet op safari waren, maar deel uitmaakten van een strijdmacht van misschien wel tweeduizend militairen (en er en passant werd toegegeven dat er in Afghanistan, Syrië en Somalië ook nog eens duizenden militairen meer waren dan officieel bekend was), is men zich toch gaan afvragen of het nu met die eeuwigdurende forgotten wars niet een beetje uit de hand loopt. Ook sinds Trump in een van zijn eerste daden de militaire commandanten te velde in al die andere landen meer vrijheid heeft gegeven om zelf te beslissen welke bommen ze zullen gooien en op wie, is het aantal burgerslachtoffers spectaculair gestegen.
En nu Amerika een president heeft die landen als Noord-Korea via Twitter, tegen het advies van zijn generaals in, met nucleaire vernietiging dreigt, krabben zelfs Republikeinen zich achter de oren of Barbara Lee in 2001 niet toch gelijk had.