<div class="wpg-element paragraph">
<p>26-01-2008<br />Ko Colijn</p>
<p>De bende van vier sloeg vorige week weer toe.<br />De bende van vier?<br />George Shultz, William Perry, Henry Kissinger en Sam Nunn.</p>
<p>In de nucleaire wereld zijn ze sinds precies een jaar bekend door hun oproep om alle kernwapens te elimineren. Conservatieve iconen uit de buitenlandse politiek, die in hun politieke functies in het verleden het bestaansrecht van bij elkaar misschien wel twintigduizend Amerikaanse atoomwapens hebben verdedigd, maar tegenwoordig de alarmklok luiden. In de Wall Street Journal van 15 januari kregen ze alle ruimte om hun hart voor de tweede keer te luchten.</p>
<p>De wereldwijde verspreiding van atoomwapens en nucleaire kennis heeft nu het tipping point bereikt. De kans dat ze in verkeerde handen vallen, is ‘very real’. Alle maatregelen die we tot dusverre namen om deze gevaren te keren, schieten tekort. Wat in de koude oorlog nog een goed recept tegen oorlog was – nucleaire afschrikking – is uit de tijd in een wereld met tien kernmachten. Oude kernwapenverdragen die de atoomwedloop afremden, lopen af, de presidenten van 2008 lijken nauwelijks geïnteresseerd in nieuwe. Veel raketten van de Amerikanen en de Russen staan nog steeds op scherp en kunnen per ongeluk op elkaar afgevuurd worden. ‘Lanceerprocedures die commandanten te weinig tijd geven om zorgvuldige en voorzichtige beslissingen te nemen, zijn onnodig en gevaarlijk in de wereld van vandaag,’ waarschuwt het kwartet, en: ‘Ontwikkelingen in cyberoorlogvoering hebben rampzalige gevolgen als command-and-control-systemen door hackers worden gekraakt.’ In meer dan veertig landen ligt gevoelig nucleair materiaal waar terroristen hun begerig oog op laten vallen, de beveiliging van de pakweg vijfentwintigduizend kernwapens zelf die her en der opgeslagen liggen, moet ‘dramatisch versneld’ worden. </p>
<p>Waarom was de revolutionaire oproep van een jaar geleden niet voldoende en gaat de bende van vier op herhaling? Wie de twee artikelen naast elkaar legt, ziet scherpere formuleringen. Maar heel dramatisch kun je de laatste atoomontwikkelingen niet noemen. Iran heeft zijn kernwapen in de ijskast gezet, zo beweren de inlichtingendiensten, en vorig jaar is met Noord-Korea een moeizame maar toch wel hoopgevende doorbraak bereikt. Twee pluspunten in elk geval. Daar kun je wel weer een paar akelige voorbeelden tegenover stellen. Gewapende Zuid-Afrikaanse rovers overvielen eind vorig jaar een nucleaire installatie in Pelindaba. In de Verenigde Staten zijn bewakers slapend aangetroffen bij een nucleaire installatie in Pennsylvania. Eind augustus vloog een B-52-bommenwerper anderhalf etmaal over de Verenigde Staten. Niemand wist dat het vliegtuig zes nucleaire kruisraketten aan de vleugels had hangen, even niet goed opgelet.</p>
<p>Ander actueel voorbeeld: hoe veilig is het Pakistaanse kernarsenaal eigenlijk? Heel veilig, bezweert president Musharraf tussen de aanslagen door, niemand kan er bij. Maar professor Graham Allison, beroemd door zijn analyse van de Cubaanse rakettencrisis (1962) die de wereld aan de rand van een kernoorlog bracht, brengt er een simpele maar elegante logica tegenin. Het Pakistaanse kernwapen is er om India af te schrikken. Als het waar is dat de Pakistaanse bom niet zonder toestemming van Musharraf ingezet kan worden, zou Pakistan weerloos zijn op het moment dat er een succesvolle aanslag op Musharraf wordt gepleegd. Dat kán niet waar zijn, aldus Allison, dus moeten er meer Pakistani zijn die de bom kunnen gebruiken. En dus is het arsenaal onveilig, want de politiek is in dat land zacht gezegd nogal onvoorspelbaar.</p>
<p>Genoeg reden tot ongerustheid. Maar de belangrijkste reden voor de nieuwe waarschuwing van de vier is dat ze onverwacht steun hebben gekregen voor hun eerste oproep. Niet uit de voorspelbare progressieve hoek, maar uit het establishment. Tot hun verrassing kwam de ene steunbetuiging na de andere binnen uit de hoek van vroegere nationale veiligheidsadviseurs en ministers. Zeventig van alle levende nationale veiligheidsadviseurs en ministers van Defensie en Buitenlandse Zaken onderschrijven het pleidooi van de vier. </p>
<p>En de derde reden heeft natuurlijk met de presidentsverkiezingen te maken. Erg duidelijk zijn de kandidaten op dit punt nog niet geweest, terwijl ze er in het Witte Huis onvermijdelijk mee te maken zullen krijgen. Het artikel van de bende van vier zal hen dwingen om kleur te bekennen: behoor ik tot de eliminators of niet?  </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<h3>Bronnen o.a.:</h3>
<p>George P.Shultz, William J.Perry, Henry A.Kissinger and Sam Nunn, Toward a Nuclear Free World. Commentary in: Wall Street Journal, January 15, 2008, p.A13.</p>
<p>Joseph Cirincione, Alexandra Bell, The Eliminators. Center for American Progress, January 17, 2008.</p>
<p>George P.Shultz, William J.Perry, Henry A.Kissinger and Sam Nunn, <a href="http://www.psaonline.org/downloads/nuclear.pdf" onclick="windowObj = top.open('http://www.psaonline.org/downloads/nuclear.pdf','new60124','width=800,height=600,directories=no,location=no,menubar=no,resizable=yes,scrollbars=yes,status=no,toolbar=no');if (windowObj != null) {windowObj.focus()};return false;" class="normal" title="http://www.psaonline.org/downloads/nuclear.pdf">A World Free of Nuclear Weapons</a>(pdf). Op-ed in: The Wall Street Journal, January 4, 2007.</p>
</p></div>


Gerelateerd