Bob Dylan komt

Zevenenzestig jaar oud is hij inmiddels, maar nog altijd kan Bob Dylan het niet laten te verrassen en te verbazen. Alsof het kriebel aan zijn linkerkuit betreft, een hinderlijke jeuk waarvan hij maar niet weet hoe die te weerstaan. Krabben moet gewoon. Zo kan Dylan onmogelijk de neiging onderdrukken om de luisteraar op het verkeerde been te zetten. Op zijn voorlaatste studio-cd Modern Times voelde je in veel songs de urgentie om wat te beweren over de wereld en, zoals de titel al aangaf, de tijd waarin wij leven. Dat deed hij onder meer door een onheilspellend landschap te creëren. Modern Times voerde drie jaar geleden onverwacht de verkooplijsten in Amerika aan. De volgende, zo gebiedt de wet van de popmuziek, ligt dan meestal in het verlengde.

Zo niet bij Dylan. Together Through Life, vanaf 24 april in de winkels, laat een volslagen andere indruk achter. Heel luchtig, je zou haast zeggen: feestelijk. Als je deze band zou treffen in een kroeg ergens in, pak ‘m beet, Louisiana, heb je gegarandeerd een goede avond. En jazeker, die gast met die sombrero op zijn hoofd, dat is Bob. De songs lijken voor de vuist weg gespeeld, spontaan, de ritmes zijn basaal. Belangrijkste instrument is de accordeon (bespeeld door David Hidalgo van Los Lobos). Maar de tien liedjes gaan nergens over. Of toch wel. Ze gaan veelal over de liefde. Bob Dylan, de hogepriester van het woord, opent de cd met de regels: ‘Oh well, I love you pretty baby. You’re the only love I’ve ever known. Just as long as you stay with me, the whole world is my throne.’

Het slotlied heet ‘It’s All Good’.

Dat is Dylan. Zelfs als hij niks zegt, houdt hij de gemoederen bezig.

Aan de vooravond van drie concerten in de Heineken Music Hall vroeg Vrij Nederland erkende liefhebbers en uitgesproken tegenstanders te schrijven over ‘hun’ Bob Dylan. Zelf beweert hij in een recent interview dat hij is bevrijd, omdat mensen zijn beelden tegenwoordig nemen voor wat ze zijn: ‘Als er een astroloog met een strafblad in een van mijn liedjes voorkomt, zal niemand denken dat het menselijke ras is verdoemd.’

Toch blijft iedereen zijn eigen Dylan houden. De verinnerlijkte Bob van Roel Bentz van den Berg (‘Elvis maal Keats maal Kerouac maal Little Richard maal Rimbaud maal Shakespeare’), de grote inspirator Bob van Maurits Westerik, zanger van de jonge band GEM, de zinnelijke Bob van Herman Brusselmans, met zijn voorkeur voor ‘spitse tietjes’: ze hebben allemaal evenveel bestaansrecht.

David Kleijwegt

MY BOBNESS

door Roel Bentz van den Berg

Through the mad mystic hammering of the wild ripping hail

The sky cracked its poems in naked wonder

Chimes Of Freedom

In wezen is rock ‘n’ roll, zoals dat vreemde beest in de jaren vijftig voor het eerst van zich deed spreken, niets anders dan het najagen van transcendentie in het moment: bommetje doen in het eeuwig overkokende hier en nu – wat de dichter Walt Whitman de ‘show of things’ heeft genoemd. Nu was Bob Dylan niet de uitvinder van de rock ‘n roll, en ook niet de eerste die songs heeft geschreven waarvan je de tekst als poëzie kunt bestempelen, maar zijn songs waren wel de eerste (en de laatste) waarvan de woorden op mij hetzelfde effect hadden als de vroege rock ‘n’ roll. ‘Mr. Tambourine Man’, ‘Subterranean Homesick Blues’, ‘It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)’, ‘Like A Rolling Stone’, ‘Visions Of Johanna’, qua spirit was het Elvis maal Keats maal Kerouac maal Little Richard maal Rimbaud maal Shakespeare, een rijdans waarin de grenzen van de verbeelding bij elke wending werden verlegd, en waarbij het ritme zo nauw gelieerd was aan de sprongen en pirouetten van de woorden dat hun betekenis samenviel met de foreign sound van de stem die ze zong. Een stem, die zich in de afgelopen vijfenveertig jaar in mijn kop heeft ontwikkeld tot een soort tweede innerlijke stem, mijn eigen persoonlijke ‘Bobness’, waarmee ik nu al zo’n vijfenveertig jaar in hetzelfde soort gesprek verwikkeld ben dat Dylan in zijn songs ook met zichzelf voert – waarbij dat ‘zelf’, om het nog weer even iets ingewikkelder te maken, geen vaste waarde is, maar op zich ook weer bestaat uit een voortdurend gesprek tussen een ‘ik’ en een ‘jij’, of eigenlijk een hele reeks ‘ikken’ en ‘jijen’, waarvan u en ik er ook één of twee zijn, en die bovendien regelmatig van standpunt wisselen, afhankelijk van wie (of Wie) er aan het woord is. En iedereen weet: waar innerlijke stemmen spreken, wordt het ego de mond gesnoerd.

Ik durf te beweren dat Dylans hele oeuvre in feite draait om het gebruik van het woordje ‘you’, als aanduiding van een mysterie dat zo groot is dat alle andere raadsels er in oplossen: dat van de innerlijke luisteraar, het publiek, de vrouwen, God, de wereld, de eigen schaduw, maar als eerste dat van het ik. Wie of wat het ook moge zijn, dat ‘ik’, het is altijd een ander: ‘I cannot say the word eye anymore,’ heeft de man ooit in een hoestekst gezegd.

Zelfonthulling heeft bij Dylan de vorm aangenomen van een verdwijntruc. Wanneer de laatste sluier valt, is de mystery tramp verdwenen. Mission accomplished. Dylans doel is altijd invisibility geweest, onzichtbaarheid – niet in de zin van ‘wegwezen’, maar als aanduiding van de enige werkelijk authentieke manier van in-de-wereld-zijn. Wat overblijft is de naaktheid van zijn songs, die, ver voorbij alle interpretatie, ronddansen in de wind en regen waarin alleen dat wat voortdurend verandert veranderingen kan overleven: de wind en regen zelf, hier en nu – en jij die daarin manmoedig overeind probeert te blijven.

Roel Bentz van den Berg (60) is ex-radiomaker en schrijver. Op 17 april verschijnt zijn boek ‘Engelen in regenjas’, met daarin ook twee Dylan-verhalen

MYSTERY MAN

door Bert van de Kamp

Johnny’s in the basement, mixing up the medicine…

Subterranean Homesick Blues

Subterranean homesick blues was het eerste dat ik van hem hoorde. Wat een opwindend nummer! En dan die stem! Ik stelde mij er een soort Little Richard bij voor, maar de foto in de Tuney Tunes toonde een bleekneusje met een warrige bos haar. Dat was de eerste, maar zeker niet de laatste keer dat ik door Dylan op het verkeerde been werd gezet. En tevens het begin van een levenslange fascinatie. De titel associeerde ik met The Subterraneans van Jack Kerouac, van wie ik net On The Road had gelezen. Literatuur en rock ‘n roll: een even gedurfde als onweerstaanbare mix. Visionaire poëzie met elektrische gitaren.

Far out, man.

De soundtrack van mijn jaren zestig werd hoofdzakelijk bepaald door Dylan. Hij was in die dagen de ongekroonde koning van de underground. Maar ook de mystery man of rock. Wat wisten wij van hem? Interviews bleken er niet te zijn. Alleen eentje in Playboy, in maart 1966, maar dat bleek hij zelf geheel te hebben herschreven en het stond bol van de onwaarheden.

Een rusteloos en onvoorspelbaar artiest, die verschillende persona leek te herbergen.

Mijn eerste Dylan-stuk in Muziekkrant OOR gaf ik als titel: ‘Wil de echte Bob Dylan opstaan?’ Regisseur Todd Haynes had in I’m Not There zes acteurs nodig om hem uit te beelden. Ook in Scorseses No Direction Home komt zijn worsteling met identiteit aan bod. Zoals Bob aan het begin van de film zegt: ‘I was born very far from where I was supposed to be.’

Als folkie maakte hij deel uit van een rijke Anglo-Amerikaanse traditie. Het opende een deur naar een parallel universum, zoals hij in Kronieken schrijft. ‘Levensechter dan het leven zelf. Folkmuziek was alles wat ik nodig had om te bestaan.’

Als protestzanger had hij de vinger aan de pols van de tijd, later raakte hij meer van de wereld afgekeerd. Zijn beste songs zijn dan ook absoluut tijdloos. Zij appelleren zowel aan het gevoel als aan het verstand, en de meeste klinken nauwelijks verouderd. Hij is het podium niet meer af te slaan. Hij zal nooit meer stoppen met zingen.

Bert van de Kamp (62) was bijna dertig jaar redacteur van OOR, en is nu docent Popgeschiedenis

DYLAN DE AANGEVER

door Maurits Westerik

Well my ship’s been split to splinters and it’s sinking fast I’m drownin’ in the poison, got no future, got no past But my heart is not weary, it’s light and it’s free

I’ve got nothin’ but affection for all those who’ve sailed with me

Mississippi

Ik leerde het nummer kennen in mijn tienertijd, op een plaat van Sheryl Crow. Een heel goed liedje, waarin de tekst vloeiend en brutaal over de muziek heen golft. Pas vele jaren later verscheen ‘Mississippi’ onder Dylans eigen naam, op de plaat Love and Theft. Op de onlangs verschenen verzamelbox Tell Tale Signs, met studio-outtakes en live-uitvoeringen, staat het in drie verschillende versies. Hoe het ook gespeeld wordt, het blijft enorm sterk.

Bob Dylan neemt in de studio bijna alles live op, en zal ook nooit twee keer hetzelfde spelen. Ook op het podium geeft hij steeds weer een andere draai aan een lied. Elke versie gaat een eigen leven leiden. Zo bezien is Dylan de vertolker van de liedjes die hij zelf ooit schreef. Een prachtig uitgangspunt, dat mij altijd heeft geïnspireerd.

Tijdens de eerste Dylan concerten die ik bezocht, in de jaren negentig, was ik een van de jongsten. Op school begreep niemand waarom ik naar een oude rot als Dylan luisterde en niet naar Kurt Cobain. Maar ik had het idee dat we alles niet zo somber in moesten zien. Dat er naast verdriet en eenzaamheid zoveel is om van te genieten – een vrouw, een verlangen, een droom die misschien ooit nog wel eens uitkomt. Of alleen de zoektocht naar iets moois op zich.

Dylan zette mij ertoe aan om daar eens over na te denken. Waarschijnlijk roepen zijn teksten heel andere beelden, gedachten en associaties op dan het lied in eerste instantie beslaat. Maar dat is misschien nog wel het allermooiste. Ik heb nooit de moeite genomen zijn teksten en muziek te filteren en te herleiden tot de ware Dylan. Hij laat er zijn licht over schijnen, en dan ben jij aan de beurt.

Soms doet hij het met andermans muziek. Ik geniet ook enorm van zijn radioprogramma (www.xmradio.com/bobdylan). Wat een schat aan muziek, vol prachtige thematiek. De oudste en de nieuwste liedjes weet hij met prachtige thematiek aan elkaar te verbinden. Na één keer horen, laten ze je nooit meer los. Zo heeft Dylan mij veel nieuwe muziek gebracht. Ik beschouw hem als mijn aangever.

Onlangs was ik bij een concert van Luka Bloom, waar overigens ook weinig vrouwelijk schoon van mijn leeftijd te bekennen was. Luka speelde ‘Make You Feel My Love’. ‘Dit lied is toch van Adele!?’ ging het rond in de zaal. Zo zie je maar weer: Dylans liedjes zijn tijdloos en leven hun eigen leven. Nog steeds samen met de vertolker, hand in hand. Zo zingt hij van zijn, en ik van mijn kant.

Maurits Westerik (1982) is zanger van GEM

VERDWAALD, VERLOREN – EN EINDELIJK BEVRIJD

door P.F. Thomése

You’re invisible now, you got no secrets to conceal

Like A Rolling Stone

‘You’re invisible now, you got no secrets to conceal,’ vertrouwde Bob Dylan mij lang geleden toe, ‘s nachts op mijn jongenskamer ergens in het universum, ik weet het nog precies. Ik draaide, voor de zoveelste keer, Highway 61 en opeens begreep ik het. It’s me, Bob, you’re lookin’ for.

Nu spraken in die dagen die nachten waren, wel meer stemmen tot mij, ik speelde zelfs even met de ambitie krankzinnig te worden, iets wat mij om reden van diepzinnigheid en algehele raadselachtigheid buitengewoon aantrekkelijk leek.

Maar de stem van Dylan was echt, ik kon het bewijzen, ik bezat de plaat. Daarom ben ik er altijd vanuit blijven gaan dat hij op die bewuste nacht (en nog vele nachten daarna) tot mij heeft gesproken. Ik had er jaren later dan ook geen moeite mee om de betreffende zinsnede als aanbeveling (‘Bob Dylan over P.F. Thomése’) op het omslag van mijn Nergensman. Autobiografieën te plaatsen. Waarom niet? Hij heeft het toch ter plekke tegen me gezegd?

‘Je bent onzichtbaar nu, je hoeft je geheimen niet meer te verbergen,’ fluisterde de ontstemde zanger schreeuwend in mijn oor. You, jij, dat ben ik, ik heb echt waar nooit beter geweten dan dat hij het tegen mij had. Ik was het, verdomd als het niet waar was, ik was onzichtbaar. Maar wat belangrijker was: ik was nu vrij. ‘To be on your own. With no direction home,’ zo raast hij en tiert hij op het ontketende bevrijdingsnummer ‘Like A Rolling Stone’.

Eerst had ik het niet door. Het lijkt alsof hij een of ander meisje staat uit te schelden, zo’n kreng van een meisje voor wie het nu te laat is. (Bij Bob lopen de tijden graag ten einde, er is in dat werk altijd een Grote Schifting gaande, waarbij de exen als Jezebels van de muren worden geworpen). Zoals te verwachten luistert het meisje niet. Vandaar dat hij zo tekeergaat, het is allemaal voor niks, het is helaas tot dovemansoren gericht.

En daar was ik, de onzichtbare in de eeuwige nacht van het universum. Ik luisterde wél, ik verstond hem maar al te goed. ‘How does it fééééll?’ vraagt hij retorisch, zijn vraag galmt door het ganse universum, waar ergens in het donker ik mij verborgen houd.

Terwijl het niet nodig is om mij verborgen te houden. Want er zijn geen geheimen meer, geen gelul en geen diepzinnig gezever meer om je achter te verbergen. Nu sta je er alleen voor, en niemand die het iets kan schelen.

Yeah, dacht ik. Precies wat ik moet hebben.

P.F. Thomése (51) is schrijver

PRACHTIGE SONG

door Herman Brusselmans

You came to me only dressed in pain

Like a kitten in a torturing pour of rain

I Will Count Your Heartbeats Till You Die

De song van Bob Dylan die mij het meest aanspreekt is ‘I Will Count Your Heartbeats Till You Die’ van zijn lp uit 1971, Don’t Come Down On Me. Hier staan negen prachtige liefdesliederen op, die gericht zijn aan zijn toenmalige echtgenote Sara, een pittige brunette met spitse tietjes. Bob was erg verliefd op haar, hoewel ze weinig deed in het huishouden, het dopje niet op de tube tandpasta schroefde en op een keer heeft ze de buurman gepijpt, doch – zo verklaarde Sara aan The Denver Chronicle – ‘dat was puur voor de gein’. Plus, Bob Dylan kon het haar zonder moeite vergeven. Hij was zelf ook niet meteen een toonbeeld van absolute trouw en iedere keer als Sara op driedaags bezoek was bij haar moeder Doreen in Eugene, Ohio, zette Bob de bloemetjes buiten, met inbegrip van het versieren van talloze mokkels, bij voorkeur met spitse tietjes.

Hoe dan ook, de liefde voor Sara staat centraal op Don’t Come Down On Me. Zowel de spirituele als de lichamelijke liefde. Over deze laatste soort handelen drie nummers, te weten ‘Lick My Toes’, ‘Your Breasts Are Mine’ en ‘Go On, You Little Tart’. Het zijn de minst interessante nummers op de lp, mede omdat Bob zeker op twee ervan op een niet zo best gestemde gitaar speelt en op het derde mist zijn tamboerijn geregeld een beat. Dat wil ik toch tussendoor wel even zeggen: Bob Dylan mag dan al beschouwd worden als een genie, maar als tamboerijnspeler stijgt hij nooit uit boven de middelmaat. Ook op ‘You Could Have Escaped From a Matisse Painting’, waarop Bob Sara vergelijkt met de oervrouw op een van de prachtige portretten van Henri Matisse, stoort het tamboerijnspel enorm.

Gelukkig is op ‘I Will Count Your Heartbeats Till You Die’ van een tamboerijn geen sprake. Het is een zeer sober nummer, waarbij Bob zichzelf begeleidt op de dobro, en violist Johnny ‘The Sad Man’ Wright zijn treurige melodie plengt. Het samenspel van de twee zorgt voor een muzikale schoonheid die slechts vergelijkbaar is met die van ‘Concerto nr 34’ van Bach. Daarbij komt natuurlijk de uniciteit van Bobs zelfgeschreven tekst op deze song. Ieder vers bevat een indringende oneliner of een schitterende symbolische verwijzing, en alle verzen samen zorgen voor een cantate aan de onvergelijkelijke liefde tussen man en vrouw. Citeren zou me te ver leiden maar de mooiste lines vind ik die in strofe drie, waarin Bob zingt: ‘You came to me in a tornado of snow / Like an arrow from a broken bow’. Dat is nu mijn soort literatuur. Ik hoop dat vele mensen mij navolgen en Don’t Come Down On Me van Bob Dylan benoemen tot hun favoriete lp van de jaren zeventig.

Herman Brusselmans (51) is schrijver

ZELF HEB IK ER NIETS MEE

door Michaël Zeeman

For them that must obey authority

That they do not respect in any degree

Who despise their jobs, their destinies

Speak jealously of them that are free

It’s Alright, Ma (I’m only bleeding)

Zoals je een schrijver herkent aan zijn lezers, zo herken je een zanger aan zijn bewonderaars. Loop in een willekeurige stad in Nederland het theaterzaaltje van de openbare bibliotheek binnen, vlak voordat daar een schrijver komt voorlezen, bekijk de kapsels, kleding en koppen – en je weet of het Anna Enquist wordt of Ronald Giphart, die avond. Idem met een zaal, een hal of een stadion: de toonsoort dicteert secuur de omgangsvormen, dress codes en die altijd weer aandoenlijke opgetogenheid. ‘Have a bunch of kids who call me “Pa”‘, zong Hij al, ‘That must be what it’s all about’ – om daar voor alle duidelijkheid aan toe te voegen: ‘That must be what it’s all about.’

Gaat het om een concert van de nog krasse AOW’er dr Robert A. Zimmerman, optredend onder de artiestennaam ‘Bob Dylan’ en beslist niet te verwarren met ‘Dylan Thomas’, de dichter, dan kan men dat niet alleen zien aan de ouden van dagen, hun het gehele assortiment rode kleurspoelingen etalerende damesgezelschap en de vroegoude jongeren die zich voor de toegangspoorten verdringen.

Men kan het ook horen.

Natuurlijk, aan het bronchitisch rochelen der heren – toch nog te laat met roken gestopt en nog altijd blowend -, aan de stemmen van hun vriendinnen, die van opwinding een half octaaf omhoog gieren, en aan de ingewijde toon waarop herinneringen worden opgehaald. Maar men hoort het vooral aan de vage flarden van liederen die worden aangehaald of geneuried. Toondoof en niet al te vast van stem, maar niettemin herkenbaar uit veel – laat ik zeggen, ‘als een kei die zwerft’, al zou ik die minder makkelijk thuis kunnen brengen. ‘Once upon a time you dressed so fine (…) and nobody has ever taught you how to live on the street.’

Bob Dylan bewonderen betekent zijn liedjes – ‘nummers’ – nazingen, ongevraagd en vaak ook ongelegen. Twee van mijn beste vrienden zijn ooit onder de indruk geweest van zijn werkzaamheden; een van hen (58) is daar overheen gegroeid, de ander (54) kan er nog altijd niet genoeg van krijgen. De eerste heeft mij tien jaar geleden tussen Pola en Rijeka in een post-Joegoslavische huurauto a capella flarden van het vroege werk voorgezongen, de tweede, toentertijd juist vijftig geworden, dreef mij in een boerderij in de heuvels bezijden Saint Etienne in een hoek terwijl hij nog kranig op zijn luchtgitaar tekeer ging en de stereo-installatie op volle toeren de oorlog in Joegoslavië leek te imiteren. De eerste was lang geleden lid van D66, de tweede van de CPN.

Allebei zijn zij hoogleraar, maar ik denk het stijlverschil in hun gepubliceerde werken, politieke achtergrond en omgangsvormen te kunnen verklaren op grond van hun onderscheiden imitaties van Bob Dylan en de verschillen in hun vasthoudendheid daarbij. ‘Oh, to be back in the land of Coca Cola’.

Michaël Zeeman (50) is journalist en schrijver en speelt niet onverdienstelijk mondharmonica

DE MIJNWERKER

door Jos de Putter

And I’ll tell it and think it and speak it and breathe it

A hard rain’s a-gonna fall

Enkele jaren geleden maakte ik een documentaire over fans van Bob Dylan. Het waren doodgewone Amerikanen met verschillende leeftijden en achtergronden en eigenlijk maar één ding gemeen: iets tussen een grote liefde dan wel obsessie voor het werk van Dylan. Ik vroeg hen naar persoonlijke belevenissen die samenhingen met een song of regel. De uitkomst was heel divers: van een soldaat die zich in Irak vasthield aan ‘the next sixty seconds could be like an eternity’, via een Bush-aanhanger die middels een geheel eigen interpretatie van ‘I’ve been thinkin’ about this/ That Jesus Christ/ Was betrayed by a kiss’, uit de oude anti-oorlogssong ‘With God On Our Side’ de gedachte verdedigde dat Dylan eigenlijk voor oorlog was, tot een mevrouw de ochtend van 9 september 2001 in herinnering riep. Dat was immers ook de ochtend dat Dylans cd Love and Theft uitkwam, met de openingsregels: ‘Tweedle-dee Dum and Tweedle-dee Dee/ They’re throwing knives into the tree/ Two big bags of dead man’s bones/ Got their noses to the grindstones/ Living in the Land of Nod/ Trustin’ their fate to the Hands of God/ They pass by so silently/ Tweedle-dee Dum and Tweedle-dee Dee’. Waarbij de messen dus vliegtuigen waren, de twee grote zakken menselijke geraamtes de Twin Towers, en de fundamentalistische schurken waren inderdaad stilletjes langs de bewakingscamera’s geglipt. Zo bezien kreeg het begrip The Prophet of Rock ‘n Roll, dat al sinds mensenheugenis aan Dylan kleefde, nog eens een nieuwe dimensie.

Opvallend aan zo’n rij verhalen is dat iedereen zijn of haar eigen Dylan heeft. En hoe wonderlijk sommige verhalen ook klonken, toch voelde ik een verbondenheid met deze mensen. Dylan is ook voor mij altijd iemand geweest bij wie je te rade kon gaan, misschien niet letterlijk als profeet, maar dan toch als iemand met het juiste woord op de juiste plaats. Dylan is voor mij de verpersoonlijking van de gedachte dat niet wij de taal spreken, maar dat omgekeerd de taal ons spreekt. In den beginne was het woord, zogezegd, en dat wordt steeds opnieuw doorgegeven. Grote sprekers doen dat beter dan anderen, zij hebben het vermogen ons op te nemen in de teksten die zij ontwerpen. Dylan is een groot ontwerper – vooral door hoe hij bij de klank te rade lijkt te gaan. De ware betekenis haalt hij niet uit combinaties, hoe elegant ook, maar uit de diepte, de klank. Hij is voor mij geen alchemist, eerder een mijnwerker – hij hakt de betekenis uit woorden. Soms lijkt het alsof hij zelf jaren moest hakken om achter die betekenis te komen. Wie de live-uitvoeringen uit 1999 beluistert van bijvoorbeeld ‘Visions of Johanna’, een nummer uit 1966, hoort hoe Dylan de zinnen niet zingt, maar zich toe-eigent, alsof hij het lied verovert. En de ware fan weet je te melden dat hij in Ljubljana, ergens in maart 1999 ‘Pretty Peggy O’, een song van zijn eerste lp, opnieuw heeft uitgevonden. Met Dylan kan je dus mooi oud worden. En toch weer niet; want er is ook mijn favoriete zinnetje uit ‘Shooting Star’: ‘Guess it’s too late to say the things to you/ That you needed to hear me say.’ Sinds enkele jaren legt hij de klemtoon op ‘needed’, zodat het niet alleen over de verloren geliefde gaat, maar over de immense opdracht de juiste dingen op de juiste plaats te zeggen. En voor je het weet is het te laat.

Jos de Putter (1959) is documentairemaker.

Bob Dylan treedt op 10, 11 en 12 april op in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Voor de laatste avond waren er bij het ter perse gaan van dit nummer nog kaarten beschikbaar.

De grote ongrijpbare