Ook ik ben benieuwd wie de BN’er is die undercover-journalist Alberto Stegeman aantrof in een praatgroep voor mensen met pedofiele gevoelens.

In zijn nieuwe sensatieboek schrijft Stegeman dat het gaat om een ‘heel bekende talkshowgast’. Een naam noemde hij niet, evenmin was zeker of de BN’er zijn gevoelens in daden omzet.

Toch werd er de afgelopen dagen een heksenjacht ontketend. Nederland vraagt zich af welke kop, bekend van talkshowgesprekken over wereldtrammelant, in zijn vrije tijd met zijn gedachten heel ergens anders zit.

Maar dit gaat me, en het overige deel van Nederland, niets aan. Tenminste, als de BN’er in kwestie zijn gevoelens inderdaad in toom weet te houden; als hij het hulppunt alleen bezocht om steun te zoeken voor zijn Lolita-gedachten; als hij pedofiel is en geen pedoseksueel.

Toch gonzen er online, dankzij Stegemans onthulling, inmiddels allerlei namen rond. Vroeg of laat zal zijn identiteit uitlekken, en dan is zijn carrière voorbij – zelfs als de persoon in kwestie onschuldig is.

‘Probleemloze’ pedofielen worden helaas gestraft voor een misdrijf dat ze nooit hebben gepleegd.

Want zelfs aan pedofielen, het niet-praktiserende soort, zit een luchtje, vinden we. We wantrouwen ze, vragen ons toch af of ze niet de fout in gaan zodra ze langs een basisschoolpleintje lopen, of ze hun nachten niet doorbrengen, kijkend naar illegale beelden van minderjarigen die allerlei walgelijke handelingen uitvoeren.

Om nog maar te zwijgen over pedohunters die er niet rouwig om zijn als ‘probleemloze’ pedofielen te lijf worden gegaan met knuppels of ander wapentuig.

Ergens is dat gek. We moeten naast het streng afkeuren van pedoseksuele gevoelens ook empathie opbrengen voor degenen die ze weten te beteugelen. Pedofielen kunnen er niets aan doen dat ze pedofiele gevoelens hebben, het is net zo onveranderlijk als de seksuele voorkeur van heteroseksuele mensen. En vaak doet het niet eens ter zake.

Stofjes

Stel, de stofjes in mijn rechterhersenhelft ondergaan al vanaf mijn geboorte een bad trip en verplichten me tot perverse gevoelens die ik succesvol onderdruk; maakt dat mij een slechter mens? Geen zorgen: dit is een louter hypothetisch gedachte-experiment. Maar het feit dat ik de behoefte heb om dit expliciet te benadrukken, illustreert hoe groot het taboe is.

En toch. Als ik een oppas moet inschakelen voor mijn neefjes, en ik heb de keuze tussen iemand waarvan ik weet dat hij pedoseksuele gevoelens heeft en een oppas zonder die gevoelens, dan is de keuze snel gemaakt. Hoe rationeel ik ook probeer te zijn, de vooroordelen zijn diep verankerd.

Als Stegemans BN’er een ‘probleemloze’ pedofiel is, hoop ik vooral dat hij nog heel lang in dat kastje kan blijven zitten. Voor zijn eigen veiligheid. Ironisch, dat dit land kennelijk te onvolwassen is om mensen met pedoseksuele gevoelens als volwaardig te beschouwen.

Fotodocument: Zo ziet het falen van het Europese migratiebeleid eruit