In plaats van het onzichtbaar maken en stilzwijgen van armoede, is het geen idee om het onderdeel te maken van ons decor van de samenleving?

De zon scheen en ik zat op een terras, zuigend op het koekje bij de koffie, de Apple gloeiend wit, te schrijven over armoede. Over hoe de daklozenopvang buiten het centrum van de stad wordt geplaatst, hoe de gemeente bankjes op straat opbreekt zodat je er niet op kunt liggen en over de NS-conducteur die oproept om vooral geen geld te geven aan de Roemeense jongens die zakdoekjes met bedelbriefjes proberen te verkopen, omdat je dan bijdraagt aan ‘dit probleem’. Dit stuk over weggeschoven armoede zal verschijnen in het tijdschrift Quiet 500, een alternatief voor de jaarlijks gevierde rijkdom in de Quote 500.

Een vrouw met een blauw oog ging met uitgestoken hand de terrastafels langs. Ze wilde geld voor de nachtopvang en sprak over haar dochter. De tekst op mijn laptopscherm was in de zon nauwelijks te lezen, maar staarde me toch fel aan:...