Is de serie ‘In therapie’ nu wel of niet levensecht? En doet dat er eigenlijk toe?

Lang geleden dat ik complete afleveringen van een Nederlandse televisieserie zomaar tot de aftiteling haalde – zonder krant, boek of laptop op schoot. Bij het dagelijkse NCRV-drama In therapie lukt het me moeiteloos, niet het minst dankzij de fantastische acteurs. Het (gekochte) concept is van een verbluffende eenvoud: dezelfde psychotherapeut, elke avond andere patiënten op de lederen bank. Op vrijdag is de man zelf aan de beurt, als hij bij een wijze supervisor zijn eigen worstelingen tegen het licht houdt.

Niet iedereen deelt mijn geestdrift, geloof ik. Ondanks (of dankzij) de zomerluwte werd er in de kranten vanaf dag één druk geschreven over de serie. En de waardering varieerde opvallend. Trouw rekende het drama al na vier afleveringen tot ‘de parels van het seizoen’, terwijl de Volkskrant diezelfde dag dacht dat de kijker aan het eind van de reeks ‘zelf aan een behandeling’ toe...