Die ronde billen op de cover van deze Detective en Thrillergids: zelfs Harvey Weinstein begrijpt dat je daar niet in moet knijpen. She’s got a gun and is not afraid to use it.

Afgelopen jaar waren vrouwen (ook zonder kogels) gevaarlijker dan ooit. Eerst destabiliseerden ze Hollywood (dat was onder meer het einde van thrillerhit House of Cards), en vervolgens de ene na de andere bedrijfstak. Ondertussen zette de vrouwelijke emancipatieslag in de misdaad door en staken agressieve meisjesbendes de kop op.

In deze Gids wat meer over die gevaarlijke vrouwen. De magentakleurige recensies betreffen boeken waarin er prominent eentje voorkomt.

Marijn van der Jagt tekende het verhaal op van ‘Jolly Jane’ Toppan, de seriemoordenares die rond 1900 tientallen mensen vergiftigde. Het moorden wond haar op, schijnt Toppan te hebben verklaard, en ze kroop graag even bij haar stervende slachtoffers in bed.

Als juryvoorzitter verwelkomen we gevaarlijke vrouw Justine le Clercq: romanschrijver, hosselaar, bestuursvoorzitter van bordeel My Red Light, ex-crimineel en docent sociale wetenschappen. Haar laatste roman, Krimp, is geïnspireerd door Elise S., die eind 2014 rovend met haar geliefde door Nederland en Duitsland trok. Justine heeft vroeger ook zoiets gedaan, en het was erg verfrissend om de voorzitter af en toe zoiets te horen zeggen als ‘toen ik heel jong was en nog in de cel zat’. In haar essay legt ze het een en ander uit over hoe zo’n gevaarlijke vrouw werkt, en waarom dit haar momentum is.

Sommige mannelijke auteurs schijnen zelfs bereid te zijn te schrijven met een bh aan, als dat het verhaal geloofwaardiger maakt.

In thrillers is gevaar trouwens al een hele tijd het domein van vrouwen. Veel bruter wordt het geweld niet dan in de handen van auteurs als Karin Slaughter en Gillian Flynn (misschien omdat ‘we zoveel beter dan mannen begrijpen hoe het voelt om met angst te leven’, zoals thrillerschrijver Melanie McGrath eens stelde).

Inmiddels is het aandeel vrouwelijke lezers van dit van oudsher mannelijke genre zo gegroeid – tot wel 80 procent – dat er een trend is ontstaan van mannelijke schrijvers die genderneutrale pseudoniemen hebben aangenomen. Riley Sager, die debuteert in deze Gids met De laatste meisjes, heet bijvoorbeeld eigenlijk Todd Ritter. En J.P. Delaney van Het vorige meisje is een vent genaamd Tony Strong.
Nu ja, het is weer eens wat anders dan toen Agatha Christie moest beslissen of ze Martin West of Mostyn Grey wilde heten (ze kon niet kiezen en hield toch maar haar eigen naam).

Als we de website Jezebel moeten geloven, zijn sommige mannelijke auteurs zelfs bereid te schrijven met een bh aan als dat het verhaal geloofwaardiger maakt.

En dan te bedenken dat detectives vroeger dicks werden genoemd.