Een Corona-app. Te entameren via een ‘appathon’. Zevenhonderd pitches van 90 seconden. Een Chief Intelligent Officer (CIO) van een ministerie.

Toegegeven, ik smaalde. Ik zag honderden cowboys nachtenlang pitchen, scrummen, targetten en out-of-the-boxen. Mennekes die smart hadden gelearnd hoe Silicon Valley bouwt en schaalt – gek genoeg hoorde ik deze keer geeneen profeet over een ‘blockchain-oplossing’.

Kritiek vooraf, tijdens en na

Gemor klonk al voor de eerste selectie: de privacy!

(Helaas klinkt dat door dat digi-jargon meteen super oubollig. Ik voel me steeds een strenge juf of meester als ik het zeg: ‘Denken jullie wel om de privacy kinderen!’)

Maar, toegegeven: ik smaalde en huilde mee met alle kritiek vooraf, tijdens en na de ‘appathon’. Omdat ik in de oprechte zorgen om privacy vaak één ding mis: het sukkel-proef zijn. Het blijven bouwers en beheerders. Ik heb het over mensen en wachtwoorden.

Meehuilen met de wolven in het bos

Inmiddels smaal ik niet...