Mark Rutte pleitte in een open brief in de kranten voor ‘normaal doen’. Simone van Saarloos schrijft een brief terug: ‘Elke keer dat jij pleur op roept, zetten wij stappen.’

Mark,

Een tijdje geleden droomde ik over jou. Fred Teeven was er ook even, maar hij verdween algauw. We verhuisden van de picknicktafel waar we buiten op een zonnig terras zaten naar binnen. We waren in een soort museumhal en moesten allebei een praatje houden. Jij vouwde het programmaboekje open en klaagde dat je nog uren had voor je op moest. Je vreesde dat je je vliegtuig naar Wales die avond ging missen. Ik leefde met je mee en in jouw bijzijn vergat ik mijn eigen praatje, vergat ik te kijken hoe laat ik zelf moest, vergat ik waarover ik zou praten en vergat ik zenuwachtig te zijn. We zaten naast elkaar op de grond, onze benen voor ons uitgestrekt als kinderen in een gymzaal, wachtend tot we mochten. We spraken over dit en dat en je vertelde over Zomergasten, hoe ontevreden je was over je optreden daar....