<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>Leidt <a href="https://www.vi.nl/Spelers/Speler/Luis-Lionel-Messi.htm" class="normal" title="https://www.vi.nl/Spelers/Speler/Luis-Lionel-Messi.htm">Lionel &#8216;Leo&#8217; Messi</a> Argentinië straks naar het wereldkampioenschap? &#8216;Coach Diego Maradona houdt vooral van harde werkers.&#8217;</b></p>
<p>Vader Jorge Messi en zoon Lionel zaten al twee weken op een kamer in het Plaza-hotel in Barcelona, aan de drukke Plaça de Espanya aan de voet van de berg Montjuïc. Het geld raakte op, de grote, vreemde stad kwam vijandig over en niemand leek naar hen te willen luisteren. Het was al een beetje aan het winteren in Barcelona, terwijl in hun eigen Rosario, in Argentinië, het voorjaar overging in de zomer. In de laatste week had Jorge bijna elke dag hetzelfde gevraagd aan het kleine joch dat naast hem zat, op het koele hotelbed.<br />&#8216;Leo, zullen we maar teruggaan?&#8217;<br />&#8216;Nee, papá, ik wil blijven. We wachten nog even.&#8217; Pas dertien jaar was hij, maar vastbesloten.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>In oktober, het was het jaar 2000, waren ze in Spanje gearriveerd. Moeder had nog verre familie wonen in Lleida, op anderhalf uur rijden van Barcelona. Daar konden ze de eerste tijd doorbrengen, in afwachting van de afspraak met FC Barcelona die hun was beloofd. Scouts in Argentinië, mannen die de kleinste voetbalveldjes afstroopten op zoek naar ontluikend talent, hadden de Catalaanse voetbalmakelaar Josep Maria Minguella gewaarschuwd. In Rosario, bij Newell&#8217;s Old Boys, liep een fenomeen rond, zeiden ze, twaalf jaar op dat moment. &#8216;Als ik dat soort verhalen hoor, heb ik altijd mijn twijfels,&#8217; zei Minguella later. Twaalf jaar. Geen leeftijd om zo&#8217;n joch helemaal uit Argentinië te halen. </p>
<p>Nog een veel te lange weg te gaan om een goede profvoetballer te worden, een weg vol obstakels, een weg waarop vaker iets misgaat dan dat het goed afloopt. Maar hij kwam dus zelf, Lionel, samen met zijn vader. Een reis geboren uit nood. Hij was nogal klein voor zijn leeftijd. Te klein, zei ook kinderdokter Diego Schwarzstein in Rosário. La Pulga noemden zijn oudere broers, Rodrigo en Matías, hem. De Vlo. Op zijn elfde was Messi pas 132 centimeter, ruim twintig centimeter korter dan, bijvoorbeeld, de Nederlandse jongens van die leeftijd. De dokter constateerde een afwijking in de botten, veroorzaakt door het te gebrekkig aanmaken van het groeihormoon. Zonder behandeling zou hij niet langer worden dan 1,40 meter. Misschien. Twee jaar lang betaalde Newell&#8217;s Old Boys mee aan de behandeling, zo&#8217;n zeshonderd euro per maand. Tot de club het genoeg vond.</p>
<p>&#8216;Ik vond het vreselijk dat kleine joch elke avond de spuit eerst in zijn ene, daarna in zijn andere been te zien steken. We vroegen altijd of we hem konden helpen, maar hij kon het zelf wel, zei Leo,&#8217; vertelde broer Matías in een mooie televisiedocumentaire. &#8216;Bárbaro&#8217;, vond ook zijn moeder, een woord ter overdrijving dat Argentijnen voor alles gebruiken, goed en slecht. &#8216;Hij deed het gewoon, zichzelf injecteren.&#8217;</p>
<p><b>Een wonder</b><br />Vader Jorge Messi, fabrieksarbeider, en moeder Celia Cuccittini, schoonmaakster, beiden van verre Italiaanse afkomst, hadden geen geld voor de injecties. Misschien dat een Europese club het kon betalen, want het grote River Plate in Buenos Aires wilde er ook niet aan. Argentinië was in 1998 in een economische crisis geraakt die vooral de midden- en arbeidersklasse trof en zou er uiteindelijk toe zou leiden dat zestig procent van de Argentijnen onder de armoedegrens kwam.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; &#8216;Ik zal Frank Rijkaard altijd dankbaar blijven. Hij heeft me gelanceerd&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Maar toen zat de familie Messi al in Barcelona, wat een wonder mocht heten. Want Barça liet vader en zoon maar wachten, in de herfst van 2000. Een oefenwedstrijdje? Dat kon niet zonder Carles Rexach, vroeger assistent van Johan Cruijff, nu technisch directeur van de club, die zich bovendien in woelige bestuurlijke wateren bevond. En Rexach zat in Japan, bij een jeugdtoernooi. &#8216;Leo en zijn vader hebben vijftien dagen te lang moeten wachten,&#8217; gaf Charly later toe.</p>
<p>Want hij zag het binnen twee minuten, die middag aan de achterkant van het Mini Estadi, het kleinere, tweede stadion van Barcelona. Daar lagen de kunstgrasvelden waar de jeugd altijd trainde. Rexach, net terug van zijn verre reis, was iets te laat, hoorde al iets van geroezemoes aan de zijlijn. Hij had de cadetes van Barça laten optrommelen, jongens twee jaar ouder dan Messi. Rexach: &#8216;Ik zag hem direct. Hij was zó klein, daardoor viel hij meteen op. En hij was zó goed. In twee, drie minuten wist ik het: die mochten we niet laten gaan.&#8217;</p>
<p>Maar het verwarde bestuur werkte tegen. Een spelertje van dertien jaar bijna blind contracteren? Plus een hormoonbehandeling? Plus werk en een salaris voor zijn vader, opdat hij met zijn zoon in Barcelona kon blijven?</p>
</p></div>
<div class="figure--right">
<figure id="post-81071 media-81071" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2010/06/40b76f4a-47c8-4e28-9a43-c6895f6aad29_0_Lionel-Messi_2331.jpg" alt="" border=" /></figure>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>&#8216;We gaan weg, we zoeken wel een andere club,&#8217; zei Jorge Messi toen het allemaal te lang duurde. Zijn zoon had die injecties hard nodig. Rexach wachtte niet meer op toestemming, nodigde Jorge uit even te komen praten in tennisclub Pompeya op de Montjuïc, op tien minuten lopen van het hotel. We willen iets op papier hebben, eiste Jorge. Maar er was geen papier. Toen nam Rexach het nu al beroemdste servetje uit de voetbalgeschiedenis van tafel en krabbelde er een korte tekst op. &#8216;Ik, Charly Rexach, leg me vast Lionel Messi te contracteren onder de afgesproken voorwaarden en ondanks de tegenwerking van de club.&#8217;</p>
<p>Het was 14 december 2000. Op 1 maart 2001 zou Lionel Andrés Messi zijn eerste officiële contract voor FC Barcelona tekenen. Een decennium later hangt aan de muur van het restaurant van tennisclub Pompeya, ergens in een donkere hoek, een plakkaat boven een tafel: de tafel van Messi.</p>
<p><b>Honger naar voetbal</b><br />Bijzondere voetbalverhalen ontstaan altijd op een bijzondere manier. En al is dat van Leo Messi, de Vlo die dit seizoen de volledige voetbalwereld definitief heeft veroverd, niet geschreven in een Zuid-Amerikaanse sloppenwijk, het is wel een verhaal van de honger, de typisch Argentijnse honger naar voetbal, de bal als enig doel in het leven. Die honger heeft Messi meegenomen naar Europa. Mét zijn talent, natuurlijk. &#8216;Zó&#8217;n spectaculaire techniek, die heeft niemand hem geleerd, met zoiets kun je alleen maar geboren worden,&#8217; zei Ernesto Vecchio, een van zijn jeugdtrainers bij Newell&#8217;s.<br />Maar die honger en techniek alleen, zeggen de twee trainers die hij bij Barça heeft gehad, Frank Rijkaard en Josep Guardiola, zouden hem niet op zijn tweeëntwintigste al zo ver hebben gebracht als hij niet was &#8216;opgevoed&#8217; in de Europese voetbalcultuur, bij een bloedserieuze jeugdopleiding als die van FC Barcelona. De discipline, de reservebank, het samenspel&#8230; Leo Messi leerde in en rond de Masía (het jeugdinternaat van Barça, een oude boerderij die in de schaduw van Camp Nou ligt), de voor een talentvolle dribbelaar minder leuke kanten van het voetbal kennen. Dat heeft hem heel compleet gemaakt en verder dan Diego Armando Maradona op die leeftijd was. Pelusa kwam pas op zijn eenentwintigste naar Europa, ook naar Barcelona, stad waar hij aan de cocaïne verslaafd raakte.</p>
<p>Nu kan Messi er niet meer onderuit, maar zijn vroege vertrek naar Europa haalde hem direct een beetje onder dat ondraagbare juk van &#8216;de nieuwe Maradona&#8217; vandaan dat jonge talenten in Argentinië veel te vroeg wordt opgelegd. Het ene na het andere talent stierf een vroege dood, totdat Leo Messi alle monden van verbazing deed openvallen, elk jaar weer, vanaf zijn vierde, toen hij bij het &#8216;babyteam&#8217; van de wijkvereniging Grandoli zijn toevallige debuut maakte. Er was een spelertje te weinig en Leo zat met zijn oma op de tribune om naar zijn broer Rodrigo te kijken. &#8216;Waarom nemen jullie hem niet?&#8217; zei oma. &#8216;Die kleine?&#8217; &#8211; een vraag die nog vaak over Messi zou worden gesteld. Die kleine speelde vervolgens iedereen gek. &#8216;Iedereen in de wijk had het erover dat we de nieuwe Maradona in de club hadden, maar dat werd al zó vaak van voetballertjes gezegd dat je het nooit meer serieus kon nemen,&#8217; zei voorzitter Daniel Trévez. Tot ook hijzelf de &#8216;Vlo&#8217; zag voetballen. &#8216;Leo speelde als de engelen.&#8217;</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; Moeder Celia: &#8216;En dan zie je kinderen op straat lopen, in Barcelona, In Argentinië, overal, met de naam van je kind achterop de rug, dat is niet te geloven&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Nog steeds wijst Messi, als hij een van zijn vele doelpunten maakt (dit seizoen scoorde hij zevenenveertig keer voor Barça, waarvan vierendertig keer in de competitie, een met oud-PSV&#8217;er Ronaldo gedeeld clubrecord), met twee vingers oprecht naar de hemel en kijkt hij naar de plaats waar zijn oma huist sinds zij in 1998 overleed. Het is geen show, geen theater, dat is hem vreemd. </p>
<p>Je ziet hem spelen, trainen, tussen de horden journalisten doorlopen, en hij is altijd dezelfde: puur natuur. Geeft vriendelijk een hand, scheldt tegenstanders nooit uit. Verlegen buiten het veld, een klein schoffie binnen de lijnen. Geen valsspelertje of zo, maar zo&#8217;n joch dat nu nog net zoveel plezier heeft als toen hij met jassen een doel maakte en vooral wilde dribbelen, zoals zo veel kleine jongens. Messi kan niet zonder bal, die hem nauwelijks af te pakken is alsof hij aan zijn schoenen vastgenaaid zit. Soms, heel soms is hij iets te individualistisch, kijkt hij even niet naar links of naar rechts maar alleen naar de keeper, maar zijn medespelers vergeven het hem. Iemand die bijna vijftig keer scoort in een seizoen, mag dat doen.</p>
<p><b>Niet mondain</b><br />Kort na de zomer van 2003 was het aan het Nederlandse trainersduo Frank Rijkaard en Henk ten Cate om met open mond een training bij hun nieuwe club te aanschouwen. Ze waren net aan het werk gegaan bij FC Barcelona, toen ze van jeugdtrainers te horen kregen dat er een enano maravilloso, een wonderbaarlijke dwerg, in de jeugd voetbalde.</p>
<p>&#8216;Moet je die zien, dat wordt me er een,&#8217; verzuchtte Ten Cate aan de rand van het trainingsveld bij het aanschouwen van een net zestienjarig joch dat alleen oog had voor de bal en vooral heel erg verlegen was. En nog altijd is. Interviews zijn aan hem niet besteed, grootspraak is hem vreemd. Of één keer misschien, maar dat was, zo blijkt nu, meer waarheid dan opschepperij. Leo was net zestien jaar toen Nike, de sponsor van Barcelona, een spot met enkele jonge talenten opnam. Het slot, de laatste secondes van de spectaculaire reclameboodschap, was veelbetekenend. De voetballer keek in de camera en zei: &#8216;Recuerda mi nombre, Leo Messi.&#8217; Onthoud mijn naam.</p>
<p>Nee, ook Rijkaard vergat die naam niet meer. Op 16 november 2003 viel Leo Messi in tijdens een oefenwedstrijd in Porto. Enkele schijnbewegingen van de zestienjarige waren voldoende om hem definitief bij de A-selectie te houden. &#8216;Ik zal Rijkaard altijd dankbaar blijven. Zó jong was ik nog, maar hij had direct al vertrouwen in me. Hij heeft me gelanceerd. Bovendien gaf hij ons als trainer heel veel vrijheid, al hebben we daar ook misbruik van gemaakt.&#8217;</p>
<p>Hij zei &#8216;we&#8217;, maar kon onmogelijk zichzelf iets verwijten. Het was een ster als Ronaldinho, zijn grote voorbeeld bij Barça, die niet met die vrijheid kon omgaan en er, net als Maradona, voor een voetballer slechte gewoonten op nahield. De drank en de nacht verpestten de Braziliaan zozeer, dat hij al jaren niet meer aan de top is gezien en nu niet eens mee mag naar het WK. Dat zal Messi, die uiteindelijk tot 1,69 meter is gegroeid, niet overkomen, zegt iedereen die hem kent. Omdat hij is zoals hij is, verlegen, niet mondain, een voetballer die alleen maar van voetbal houdt, nog nooit in een discotheek is gezien en voortdurend omringd wordt door de zijnen, een hecht gezin dat maar niet kan geloven wat het overkomt, maar tegelijk heel stevig met beide benen op de grond blijft staan.</p>
<p>&#8216;Ik kijk vaak in de spiegel en dan denk ik dat dit niet waar kan zijn. Ik kan het niet geloven, nooit had ik kunnen dromen dat het zo mooi zou worden allemaal,&#8217; vertelde Messi een Argentijnse journalist, want ondanks tien jaar Spanje voelt hij zich bij zíjn mensen, de Argentijnen, nog altijd het meest thuis. Daar durft hij af en toe ook iets meer te zeggen: &#8216;Ik heb heel veel gehuild, heb het zó moeilijk gehad. Maar ik huilde nooit als mijn vader erbij was, ik wilde niet dat hij dat zag.&#8217; Hij had het over zijn eerste jaren in Barcelona. Zijn broers en zus Marisol konden absoluut niet wennen en hadden op school grote problemen met het Catalaans. Uiteindelijk besloot de familie voor een tijd uiteen te gaan: moeder Celia keerde met Marisol en Matías terug naar Rosario, vader Jorge, Leo en Rodrigo bleven in Barcelona. &#8216;Ik heb ze enorm gemist,&#8217; zei de voetballer.</p>
<p><b>Onzeker avontuur</b><br />Nu zijn ze weer samen, in een groot huis in Castelldefels, twintig kilometer onder Barcelona, aan het strand, waar ook een enkel neefje en Leo&#8217;s vriendinnetje Antonella wonen. &#8216;Ik ken haar sinds ik vijf ben. Ze is het nichtje van mijn beste vriend. We hebben elkaar zien opgroeien, onze families kennen elkaar. Ik heb nooit enige twijfel over haar gehad.&#8217;</p>
<p>Iedereen doet iets in de onderneming die Leo Messi inmiddels is geworden. Een familiebedrijf, nog altijd. De beloning van een onzeker avontuur waar ze zich tien jaar geleden in stortten. Moeder Celia: &#8216;En dan zie je kinderen op straat lopen, in Barcelona, in Argentinië, overal, met de naam van je kind achterop de rug, dat is niet te geloven.&#8217; Vader Jorge: &#8216;Een heel stadion dat Messi, Messi, Messi roept, duizenden kelen. Het is het maximale wat ons heeft kunnen overkomen, na die moeilijke jaren.&#8217;</p>
<p>Want ook Jorge herinnert zich nog de zware beslissingen, eerst om naar Barcelona te gaan met het hele gezin, daarna om weer van elkaar te scheiden, aan weerszijden van een soms onoverbrugbare Atlantische Oceaan. &#8216;Is dit de prijs die we hiervoor willen betalen? vroegen we ons af.&#8217;</p>
</p></div>
<div class="figure--left">
<figure id="post-81071 media-81071" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2010/06/6805226a-a5d4-4fc8-a1d2-eb28129087db_Lionel-Messi-2331.jpg" alt="" border=" /></figure>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Pas in oktober 2004, elf maanden na die oefenwedstrijd in Porto, maakte Messi zijn officiële debuut, in de competitie tegen stadgenoot Espanyol. Maar de wereldwijde Messi-gekte is pas de laatste maanden echt op gang gekomen &#8211; wat vier doelpunten in een Champions League-wedstrijd tegen Arsenal al niet doen. In Barcelona vereren ze hem al veel langer, vooral sinds het doelpunt dat hij in april 2007 maakte in een uiteindelijk verloren bekerwedstrijd tegen Getafe, na een magistrale dribbel vanaf eigen helft. Dat doelpunt was een exacte kopie van de beste goal ooit van Diego Maradona, op het wereldkampioenschap van 1986 tegen Engeland. Een weergaloze actie die, ruim twintig jaar later, onder carbonpapier werd gelegd. Mensen in het stadion keken elkaar aan, een diepe &#8216;oooohhh&#8217; ging door Camp Nou; iedereen was zich ervan bewust een bijzonder, onvergetelijk moment te hebben meegemaakt. Net als zij die drie jaar later de vier doelpunten van de Vlo tegen Arsenal in levenden lijve mochten aanschouwen.</p>
<p>En Messi, na zijn goddelijke dribbel tegen Getafe? &#8216;Nooit, niet tijdens de actie en ook niet bij het doelpunt of het vieren ervan, heb ik eraan gedacht dat het een doelpunt als dat van Maradona was. Dat wilde ik ook niet. Ik doe gewoon mijn eigen ding,&#8217; zei Messi een dag later bijna verontschuldigend.</p>
<p>Maradona, die naam zal hem voorlopig nog wel achtervolgen. Of hij hem zal overtreffen, is de grote vraag die de hele voetbalwereld zich stelt. Bij Barcelona heeft hij dat allang gedaan. In het Argentijnse elftal, dat een waardeloze kwalificatiereeks kende en zich maar op het nippertje plaatste voor het WK in Zuid-Afrika, nog niet. Verschillende stijlen, verschillende teams, verschillende coaches ook. Voor Pep Guardiola is Messi &#8216;het beste wat ik ooit in mijn leven heb gezien&#8217;. Hij laat Messi spelen zoals die dat zelf graag wil, bijna in de spits, dicht bij het doel van de tegenstander, maar ook heel dicht bij de sublieme steekpassjes van middenvelders Xavi en Iniesta.</p>
<p><b>Catalaanse Messi</b><br />Bij Argentinië mag hij dat niet. Bij Argentinië is Diego Armando Maradona de bondscoach. Die was helemaal weg van Kun Agüero, speler van Atlético Madrid, maar vooral zijn schoonzoon. Totdat Messi week in, week uit zijn kunnen bewees bij Barcelona, en hij niet meer om hem heen kon.<br />In Argentinië zijn de meningen verdeeld. &#8216;Waarom zien wij die &#8220;Catalaanse&#8221; Messi niet hier?&#8217; vragen journalisten en supporters zich af. Hij zou zijn Argentijnse roots vergeten zijn, vooral loyaal zijn aan de club die hem betaalt. Zich verstoppen tijdens belangrijke, maar onaangename kwalificatiewedstrijden in Uruguay of Ecuador.</p>
<p>Anderen, de meesten, geven Maradona de schuld. &#8216;Hij speelt voor zichzelf,&#8217; zei de bondscoach over Messi. Maar Pluisje stelt hem ver aan de zijkant op, ver verwijderd van waar de wedstrijden beslist worden, waar Messi vaak minutenlang tevergeefs op een bal wacht. Maradona, juist hij, houdt vooral van harde werkers op het veld, de Mascherano&#8217;s. Messi heeft de bal nodig, dat is zijn drug. Zit Messi niet in de wedstrijd, wat bij Barça ook wel eens gebeurt, dan verdwijnt hij bijna volledig, zie je hem niet, meldt hij zich ook niet.</p>
<p>Maar de Argentijnen hebben hoop. Messi is ook ambitieus. Bij Barcelona heeft hij op zijn tweeëntwintigste alles al gewonnen. En hij volgt de discussie of hij al beter is dan Maradona of Pele, die hij zelf nooit live heeft zien voetballen. Die twee leidden hun land naar het wereldkampioenschap, is het argument om Messi nog een trede lager op het eeuwige voetbalpodium te zetten. Messi zegt dat hij zijn ploegmaats nodig heeft, zonder hen helemaal niets zou zijn. Maar soms, dat heeft hij ook bij Barça bewezen, kan hij zijn ploeg bijna in zijn eentje laten triomferen.</p>
<p><b>Zaterdag 12 juni, om 16.00 uur speelt Argentinië de eerste wedstrijd, tegen Nigeria</b></p>
</p></div>


Gerelateerd