De volgende dag stuurt ze een mail waarin ze terugkomt op ons eerdere gesprek: ‘Ik dacht toen ik gistermiddag bij je vandaan kwam aan wat je zei. Dat je het idee hebt dat ik gewoon met rust gelaten wil worden. Ik besefte dat het in die redelijk verschillende boeken een terugkerend element is dat mijn hoofdpersonen altijd net buiten de groep vallen, net niet helemaal meedoen. Dat definieert me als schrijver en als mens misschien nog het meest; niet meedoen, met rust gelaten willen worden.’