Toen mijn vriend de buitenlandse politicus begin deze eeuw overleed, omschreef een krant hem als een duif met de mentaliteit van een havik. ‘A political dove with a hawkish personality.’ Een hardliner die op gelijkheid uit was. Een potentaat die dwingend streefde naar vrede.

De omschrijving beviel me wel. Is dat niet wat je verwacht van duiven: dat ze onvermurwbaar eendracht zaaien? Je kunt de tijger niet op pantoffels verslaan, zeggen kiezers tegenwoordig in straatinterviews. Aan lijsttrekkers met lieve bedoelingen heb je niets, als ze die bedoelingen niet ook bikkelhard effectueren. Politici moeten bereid zijn een deuk te slaan in een pak boter.

Zelf herinnerde ik me hoe mijn vriend op zeer hoge leeftijd, na afloop van een politieke vergadering, het zwembad binnen marcheerde tot aan de plek waar ik net uit het water oprees. ‘Vier uur,’ commandeerde hij. ‘Thee.’ Om vervolgens langs de verbijsterde zwembadgangers weer even resoluut naar buiten te marcheren. Ik...