Klimaatactiviste Hannah Prins: ‘Please, jongens, alles gaat kapot, wat boeit het wat ik aan heb’

De weg is surrealistisch leeg, aan het begin van de A12. Tientallen meters kaal asfalt, en linksachter drie lijnbussen op een rij, met een politiebusje ervoor en een ME-busje erachter. De zon sloeg de hele lange middag op de wangen van duizenden demonstranten, maar verlicht nu alleen nog de bovenste boomtakjes. En de omhoogstekende toren van De Rode Olifant, het gebouw dat in 1924 werd gebouwd als kantoor van The American Petroleum Company en in hoogte het nabijgelegen hoofdkantoor van Shell moest overtreffen.

De andere richting op staat de weg nog vol mensen. Het is een paar minuten voor vijf en de politie gaat zo beginnen met arresteren. Opeens is het koud, en ook het geluid is anders.

Hannah Prins (25) staat op de grens van het verlaten en het gevulde stuk weg, ze praat tegen een camera. Op het paarse hesje dat ze draagt staat ‘politie liaison’: Prins is deel van de ‘legal circle’ van klimaatbeweging Extinction Rebellion en fungeert vandaag als politiecontact. Achter haar gaan demonstranten rustig zitten achter een uitgerold spandoek, ‘17,5 miljard belastinggeld naar fossiel’. Rij voor rij, een trage golfbeweging naar achteren. Ze haken hun armen in elkaar en slaan de benen om wie voor ze zit.

Drieduizend actievoerders versperden hier vandaag de weg, en aan weerszijden stonden nog eens tweeduizend ‘supporters’ om te demonstreren tegen die 17,5 miljard subsidie waarmee de Nederlandse overheid jaarlijks de fossiele industrie spekt. Het is een disruptieve actie waarvoor de gemeente geen toestemming heeft gegeven en die politiepaarden, ME’ers met schild en wapenstok, en twee Duitse waterkanonnen naar deze plek bracht, en een heleboel camera’s. Je moet indruk maken als je aandacht vraagt, zelfs voor zoiets urgents als het voortbestaan van onze wereld. Beelden zijn belangrijk.

Punten scoren

Ergens in de afgelopen maanden is Prins zelf een van die beelden geworden. Door media-optredens, aandacht van Dumpert en GeenStijl en twittercontroverses, die in niet geringe mate waren gericht op haar uiterlijk en haar vrouw-zijn, bevindt ze zich opeens in het centrum van de wisselwerking tussen media en de klimaatcrisis.

Eind oktober zat ze voor het eerst aan een talkshowtafel, bij Khalid & Sophie, naast ‘talkshowtafelplakker’ Jelle de Graaf, om te praten over ‘de klimaatproblematiek’.

Prins is niet de klimaatactivist die het publiek misschien zou verwachten, met haar opgeruimde uiterlijk en blonde krullen, en een manier van praten die door het Algemeen Dagblad eens werd beschreven als die van ‘de praeses van het studentencorps’.

‘Als jij een ding op je T-shirt zou kunnen zetten wat het belangrijkste is, wat jou betreft, wat is dat dan?’ vroeg Sophie Hilbrand.

‘Dat de overheid stopt met het subsidiëren van de fossiele industrie.’

‘En waarom doen ze dat niet?’

‘Eh, ja. Dat moet je aan Mark Rutte vragen.’

Diezelfde avond twitterde Prins: ‘Hé @markrutte wanneer kom je bij @khalidensophie uitleggen waarom de overheid de fossiele industrie met meer dan 48 miljoen euro per dag(!!!!!) subsidieert?’ 294 retweets, 1149 likes. En 118 reacties, waaronder een collage van persoonlijke reisfoto’s die iemand van haar Instagrampagina had gehaald. ‘U was dit even VERGETEN?’ Een ander reageerde: ‘Juist, maar zelf heeeel vaak het vliegtuig pakken…hypocriet.’

‘We weten al vijftig jaar wat ons staat te gebeuren, maar er is nog steeds niets aan gedaan. Onderhandelen of demonstreren op het Malieveld, we hebben het allemaal geprobeerd, maar het werkt gewoon niet.’

Met zo’n diskwalificatie van de activist is het goed punten scoren in het huidige ecosysteem van media en sociale media, en het hypocrisie-argument sloeg snel om zich heen. Veel meer nog in de dagen erna, toen Extinction Rebellion en Greenpeace de privéjets op Schiphol-Oost blokkeerden. Opnieuw verschenen Prins’ Instagramfoto’s op Twitter, en nu ook op provocatieve platforms als Dumpert en GeenStijl. ‘Zoek de verschillen tussen Klimaatkipje Hannah Prins en de Tiananmen Tank Man’, kopte GeenStijl, en plaatste haar foto naast die van de beroemde protesten in China in 1989. ‘Rechts: Hannah Prins en haar vriendinnetjes, die dankzij haar vrijheid & welvaart de hele wereld over kon vliegen, waarna ze besloot dat andere mensen dat vooral niet meer mogen doen. Wat kost een pumpkin spice latte macchiato tegenwoordig? Want het klinkt alsof dat ongeveer de prijs is die Prins wil betalen.’

Prins plaatste een twitterdraadje waarin ze puntsgewijs uitlegde hoe individueel vlieggedrag (ook het hare) zich verhoudt tot de systeemverandering die nodig is, en dat de woede beter gericht kon worden op bedrijven als Shell, ‘die miljarden winst maken terwijl ze niks anders doen dan onze toekomst verspelen’, of de overheid die met foute subsidies ‘al het leven op aarde op het spel zet’.

Ook uitte ze haar zorg over het effect van zulke hatelijke berichten op vrouwen.

In dezelfde week werd ook cabaretier Dolf Jansen, samen met andere bekende Nederlanders en enkele politici, van ‘klimaathypocrisie’ beticht in De Telegraaf. Maar Jansen was niet in de ‘seksistische hel’ terecht gekomen waar Prins later over vertelde in Het Parool: ‘Ik kreeg allerlei berichten van mannen die zeiden dat ze me zouden verkrachten. Daarin vertelden ze gedetailleerd wat ze met mijn lichaam wilden doen.’ Het was moeilijk die avond bij Op1 aan te schuiven en mee te praten over de klimaattop.

Het moet gewoon

Maar de media hebben haar graag aan tafel: haar cameragenieke voorkomen, haar aanstekelijke energie en de heldere bewoordingen waarmee ze de boodschap overbrengt, maken haar een uitstekend uithangbord voor de klimaatbeweging. In de maanden die volgden kwam ze als ‘de knapste hippie van Nederland’ in de Zelfspodcast van Sander Schimmelpenninck, vertelde ze over de bezetting van het Duitse kolenmijndorpje Lutzerath bij bij Khalid & Sophie, en schoof ze de dag na de A12-bezetting van januari aan bij Buitenhof, waar ook burgermeester van Den Haag Jan van Zanen aanwezig was. Hij wilde niet tegelijk met haar aan tafel, wat leidde tot een meme-waardig beeld dat werd gebruikt als profielfoto van een nieuw gemaakt Twitter-account genaamd ‘Hannah Prins fanclub’.

In februari zat ze op het podium van de Rode Hoed in Amsterdam, om bij het programma Shermin op zondag te spreken over ‘Gen Z en hun blik op de toekomst’. In een zwarte bloes en Vans-sneakers, met veel ringen en oorbellen en roodgelakte nagels (ook iets waardoor ze op Twitter van hypocrisie werd beticht: het dragen van nagellak, waar chemicaliën aan te pas komen). Voorafgaand spraken we elkaar in de ‘groene kamer’ en vertelde ze over de ruimte die sommige mannen innemen ten koste van vrouwen. Online, maar ook bij dit soort gelegenheden – dat was haar bij haar vele optredens de afgelopen tijd echt opgevallen. ‘Eigenlijk wil ik daar een keer een opiniestuk over schrijven.’

Ook vertelde ze hoe ze zich na Buitenhof een paar dagen helemaal niet zichzelf voelde, en dat ze, toen de NOS haar kwam filmen, absoluut niet wilde dat haar huis herkenbaar in beeld werd gebracht uit angst dat haar Twitter-belagers haar zouden opzoeken. Om daar geestdriftig aan toe te voegen: ‘Maar het is het waard! Het werkt gewoon. Het moet gewoon.’ Ik zou het haar nog vaak horen herhalen.

Op het podium, bijvoorbeeld, waar ze met vuur sprak over de klimaatcrisis en de noodzaak van Extinction Rebellion: ‘We weten al vijftig jaar wat ons staat te gebeuren, maar er is nog steeds niets aan gedaan. Onderhandelen of demonstreren op het Malieveld, we hebben het allemaal geprobeerd, maar het werkt gewoon niet.’ Ze citeerde de suffragettes, die in hun strijd voor het vrouwenkiesrecht ramen ingooiden en brievenbussen in brand staken – ‘We’re not law breakers, we’re law makers’ – en constateerde opgetogen: ‘Het is weer cool aan het worden om je uit te spreken en de straat op te gaan.’ De mediagenieke stijl van Exctinction Rebellion draagt daaraan bij: ‘De humor, het verkleed rondfietsen op Schiphol, dat is een goed beeld dat online werkt.’

Na het programma kwam een jonge man op Prins af, die tijdens het vragenrondje al met luide stem een betoog hield over ‘generationeel exceptionalisme’ – een term die niet door iedereen werd begrepen. Hij had blonde, plakkerige krulletjes en torende ietwat boven haar uit. ‘Jouw aanpak werkt niet,’ zei hij. ‘Want als ik A wil, en jij wilt B, en we moeten op C uitkomen, dan gaan jouw acties ons daar niet brengen.’

Prins hoorde het enigszins achterovergeleund aan, haar hoofd een beetje schuin. Voor haar stond precies het soort man waar ze dat opiniestuk over zou willen schrijven. Het zijn altijd mannen die opstaan en wat tegen haar te zeggen hebben.

‘Wat doe je voor werk?’ vroeg de jongen.

‘Ik studeer nog.’

‘Wat wil je ermee worden?’

Zelf was hij economiestudent, en hij legde Prins uit dat bedrijven bepaalde voordelen zouden moeten krijgen, opdat ze bepaalde dingen zouden gaan doen. Prins suggereerde dat hij misschien moest gaan demonstreren om dat kenbaar te maken bij de overheid. Ze leunde nog iets verder naar achteren, ogenschijnlijk onverschillig in haar bevlogenheid.

Team links

Een paar dagen daarna belden we elkaar terwijl ze op de terugweg was uit Hilversum. Op de achtergrond klonken de piepjes van OV-poortjes. Ze had zojuist een medewerker van burgemeester Van Zanen aan de lijn die wilde kijken of er afspraken gemaakt konden worden over de volgende bezetting van de A12 door Extinction Rebellion, op 11 maart. ‘Hannah is heel aardig, die moeten we even bellen,’ zou Van Zanen gezegd hebben. Den Haag wilde graag dat er een kennisgeving werd gedaan, een officiële melding van de actie, maar dat zag het juridisch team niet zitten. ‘De kans dat die wordt toegewezen is klein,’ legde Prins me uit. ‘Er zitten nu al 2,5 duizend mensen in de Signal-groep voor de demonstratie, het wordt een hele grote opkomst. Misschien wel vier- of vijfduizend mensen. Nu moeten we het gewoon laten bij een agree to disagree met de gemeente. Zij weten precies wat we van plan zijn.’ Bovendien zouden ze dan naar het Malieveld verwezen worden, waar ze geen overlast zouden veroorzaken. Maar een effectieve demonstratie vindt plaats within sight and sound, zoals dat heet.

Eerder die dag had ze opnames voor het programma Kiespijn, een ‘verkiezingsquiz’ van NTR in aanloop naar de Provinciale Statenverkiezingen, waarin Hanneke Groenteman en Rutger Castricum respectievelijk ‘team links’ en ‘team rechts’ aanvoerden. Prins had zich bij Groenteman gevoegd met acteur Sieger Sloot, ook activist bij Extinction Rebellion. In januari was hij een van de zes activisten die preventief werden gearresteerd in aanloop naar de A12-bezetting. Prins droeg een rode tweedehands trui met een print van Sloots partner, NRC-stripcolumnist Renske de Greef, waarop twee dinosaurussen blij een meteoriet op zich af zien stevenen (‘gezellig’). Sloot was in driedelig pak, om te laten zien: iedereen kan activist zijn.

‘Ik hoef niet de hele tijd zelf. Ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat ze in de media een paar lievelingen hebben die ze er steeds uitpikken.’

Tijdens de quiz kwam ook een mede door Prins georganiseerde avond in Pakhuis de Zwijger aan bod, die die week was afgeblazen nadat de aankondiging controverse had veroorzaakt: ‘Reflectie over de vraag of we geweld moeten gebruiken om de aanpak van de klimaatcrisis af te dwingen.’ Die zin was opgepikt door een twitteraar, die een van de deelnemers erop had aangesproken, waarna het online ‘team rechts’ er met veel verontwaardiging lucht van had gekregen. Op Twitter spraken sommigen van Extinction Rebellion – die nadrukkelijk alleen doet aan vreedzaam verzet – als een criminele of zelfs een terroristische organisatie.

‘Het is niet helemaal handig opgeschreven,’ zei Prins erover in Kiespijn. ‘Maar het is wel een goed gesprek om te voeren. Wat is legaal en wat is legitiem? Het is nu legaal voor Tata om zoveel uit te stoten dat je 50 procent meer kans hebt op longkanker als je naast Tata woont. Maar het is misschien wel legitiem om je vast te lijmen op een snelweg.’ Tegen Castricum, die meende dat een wet er nu eenmaal is om je aan te houden, en van wie ze wist dat hij vanuit de studio direct zou vertrekken op skivakantie: ‘Deze crisis is zo groot. Jij kan straks niet meer op wintersport. Jouw kinderen gaan straks moeten vechten om eten en drinkwater.’

Nu ze het metrostation uitliep op weg naar huis, merkte ze wel dat ze moe was. ‘Zo eerst die dikke laag make-up eraf, en dan lekker een pyjamaatje aan.’ Eigenlijk moest ze ook nog studeren.

Iets verwends

‘Het was gewoon dom opgeschreven, maar daarin zie je weer: ze pakken je op alles,’ zegt Prins later aan een smalle houten tafel in de krappe Amsterdamse woning die ze deelt met een aantal vriendinnen. Op de wc hangen foto’s zoals die van haar Instagram, waarop ze staat met vrienden en familie, en die erop wijzen dat ze eigenlijk niet zo lang geleden nog een tiener was – iets wat misschien makkelijk over het hoofd wordt gezien bij een persoonlijkheid die we kennen van schermen. Die zelf ook een soort scherm is, waar het publiek zijn ideeën en vooroordelen op projecteert.

Dat ze een rijkeluiskindje zou zijn, bijvoorbeeld. Terwijl: naast haar werk voor XR, haar optredens, de podcast die ze maakt en de organisatie van een terugkerende avond in Pakhuis de Zwijger, heeft ze een bijbaantje en een studielening nodig om haar twee masters af te kunnen ronden (eentje zal waarschijnlijk af moeten vallen). Maar, zoals iemand het eens tegen haar zei: ‘Je gezicht heeft gewoon iets verwends, alsof je uit in een villa in Bloemendaal komt. Daar heb je gewoon mee te dealen.’

In werkelijkheid groeide Prins grotendeels op in Haarlem, waar ze vanaf haar twaalfde door haar moeder is opgevoed – haar vader werkt in Amerika, een reden dat ze toch af en toe nog een vliegticket zal kopen. Extinction Rebellion ontdekte ze bij hun eerste grote actie in Amsterdam, toen ze op weg naar college werd verhinderd door een blokkade met honderden activisten. ‘Hier wilde ik gewoon echt bij. Het heeft zoiets krachtigs. Allemaal mensen die hetzelfde vinden die daar met zijn allen staan, dat geeft hoop.’ Ze meldde zich aan bij de juridische afdeling.

Dat ze in korte tijd een gezicht van de beweging is geworden, maakt haar soms ongemakkelijk. ‘Ik hoef niet de hele tijd zelf. Ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat ze in de media een paar lievelingen hebben die ze er steeds uitpikken. Terwijl het idee in zo’n beweging juist is dat als ik uitval, er honderd anderen kunnen opstaan.’ Maar wanneer ze iemand anders suggereert aan de redactie van een talkshow, wordt vaak gezegd: dan gaat het item niet door. En dan is voor Prins de boodschap toch het belangrijkst.

‘Besef even: ik kan er bijna de woorden niet voor vinden hoe erg het gaat worden.’

‘Er gaat oorlog komen, crisis. Ik denk dat we over tien jaar op veel talkshows terugkijken en ons afvragen hoe het kan dat we het zaten weg te lachen.’

Ze keek met waterige ogen naar het plafond om ze te zoeken. ‘We gaan misschien letterlijk het einde van de eeuw niet halen. Er gaan nu al zo fucking veel mensen aan de klimaatcrisis dood. Wat we ook doen, wat eraan zit te komen is verschrikkelijk. De voorspellingen zijn dat binnen tien, twintig jaar ook hier in het Westen samenlevingen gaan instorten door voedseltekorten en droogte. Dat is gewoon what’s coming.’

Soms vergelijkt ze zichzelf met een wappie. ‘Dat je opeens “wakker” bent en je afvraagt hoe iedereen nog gewoon over straat kan lopen. Helemaal hetzelfde is het niet, ik baseer me namelijk op de wetenschap. Maar dan zit ik bij de opnames van Kiespijn en denk ik: waarom zit ik hier nou mee te lachen? Er gaat oorlog komen, crisis. En het zieke is, we hebben het kunnen zien aankomen, we hadden er iets tegen kunnen doen. Ik denk dat we over tien jaar op veel talkshows terugkijken en ons afvragen hoe het kan dat we het zaten weg te lachen.’

Het doet denken aan Jennifer Lawrence in de Netflix-film Don’t Look Up, zeg ik. Net als de astronome die Lawrence speelde, probeert Prins ons duidelijk te maken dat we er allemaal aangaan. En als reactie zeggen mensen: kijk dit meisje, dat heeft zelf ook gevlogen.

‘Of “ik ga je verkrachten en ik wil dat je doodgaat”,’ vult Prins aan, verwijzend naar wat ze in het najaar over zich heen kreeg op sociale media. ‘Het was toen wel echt zó veel. Ik had mijn Twitter-app verwijderd en probeerde weinig te lezen, maar die paar dagen waren echt even de hel. Mijn verhaal was weg van me. Ik zag mezelf voorbijkomen toen ik 17 was, 21, 23. Willekeurige mensen schreven dingen over me. Het is heel raar om iets over jezelf te lezen en te beseffen: dit gaat over mij. Maar ik ben toch mij? Ik had niets meer in de hand, en het gebeurde nu ook buiten Twitter.’

Op WhatsApp, bijvoorbeeld. Iemand met wie ze jaren eerder bij een uitzendbureau had gewerkt had Prins’ nummer gedeeld, en verschillende onbekende mannen hadden haar via WhatsApp berichten gestuurd. De exorbitante aandacht voor haar uiterlijk maakte dat ze zich heel bewust was van wat ze aantrok naar televisieoptredens, en hoeveel make-up ze op deed. ‘Doodvermoeiend. Please, jongens, alles gaat kapot, wat boeit het wat ik aan heb.’

Algemeen goed

Soms vraagt haar moeder of ze dit nou allemaal wel moet doen, zo zichtbaar zijn, ook online. Maar dan zegt Prins hetzelfde als in de Rode Hoed: ‘Het werkt gewoon.’

‘Ik vind het fantastisch om mensen de straat op te zien gaan van wie ik dat nooit had verwacht. Als ik maar één iemand op die A12 kan krijgen, dan vind ik het al goed.’

Ze had het er nog over met Sieger Sloot op weg naar Kiespijn, hoe blij ze aanvankelijk waren met het kleinste beetje aandacht: ‘Er zijn tien mensen gearresteerd, jee!’ Inmiddels durven ze groter te denken. ‘We kunnen nu dromen over tienduizend, twintigduizend mensen op de straat. Dat geeft hoop.’

De ontmoedigingspraktijken van gemeentes hebben een chilling effect op de demonstraties. ‘Zoals het arresteren van mijn lieve vrienden, in hun pyjama’s. Een enorme inbreuk op de rechtsstaat.’

Want mensen komen op Schiphol of bij de A12 niet opdagen voor hun directe eigenbelang, maar voor een algemeen goed. Soms worden er daarbij in de aanloop al obstakels in de weg gelegd. Kort voor de snelwegbezetting van 11 maart nam Prins deel aan een door Amnesty International georganiseerde online bijeenkomst over demonstratierecht. Daar sprak ze, geïntroduceerd als ‘onze eigen celebrity vanavond’, over het chilling effect dat de ontmoedigingspraktijken van gemeentes hebben op demonstraties. ‘Zoals het arresteren van mijn lieve vrienden, in hun pyjama’s. Een enorme inbreuk op de rechtsstaat.’

De andere sprekers van de avond, activisten van Kick Out Zwarte Piet en van het woonprotest, vertelden over de overdreven belemmeringen en beperkingen die gemeentes opleggen, zoals bemoeienis met de huisstijl die groepen gebruiken in hun communicatie, of de eis dat er een professionele verkeersregelaar wordt ingehuurd. Zulke praktische en financiële drempels maken het vooral moeilijk voor minder bevoorrechte groepen.

Prins knikte instemmend – demonstreren is een privilege, weet ze. ‘Ik hoop dat nieuwe activisten niet ontmoedigd raken door deze chat.’

Vrolijk verzet

Op 11 maart vind ik Prins op Den Haag Centraal, naast het koor dat klimaatprotestliederen zingt. De stationshal is druk en woelig deze zaterdagochtend. Er zijn ontzettend veel rugzakdragende klimaatactivisten op wandelschoenen, maar ook mensen die zijn gekomen voor de andere grote demonstratie vandaag, in het Haagse Zuiderpark. Daar zullen zich aanhangers van Farmers Defence Force, PVV en FvD verzamelen om hun eigen soort onvrede over het kabinet te uiten.

We lopen met andere leden van het juridisch team van Extinction Rebellion naar het begin van de A12. De bedoeling is om zo weer de tunnelbak in te lopen tussen het ministerie van Economische Zaken en de tijdelijke Tweede Kamer.

Prins komt Carice van Houten tegen, die ze kent van actiegroep Stop Ecocide en die net als zij regelmatig online onder vuur ligt vanwege haar ‘hypocriete’ activisme. En we treffen Prins’ moeder, een docente Nederlands die vorige keer voor het eerst ook bij een bezetting was, en van wie er vandaag drie leerlingen zullen komen ‘supporten’.

Langs de aanlooproute staat ook een viertal dat duidelijk uit de toon valt. Ze filmen de demonstranten met hun smartphones. ‘Er staan hier wel echt een paar boeren, dus misschien even low key,’ zegt Prins tegen haar collega’s. Verderop staat politieman Peter Dik, die Prins’ aanspreekpunt zal zijn. Ze schudden elkaar de hand. ‘Ehm, ja, de fossiele subsidies zijn nog steeds niet afgeschaft, dus…’ begint Prins, maar ze wordt onderbroken door gescandeer. ‘Boe-ren, boe-ren!’ Een auto behangen met omgekeerde vlaggen rijdt hard en luid toeterend de tunnelbak in. ‘Moeten we ons hier nog zorgen over maken?’ vraagt Prins. ‘Zou kunnen ja,’ zegt Dik. ‘We moeten er rekening mee houden.’

Herhaaldelijk wordt ze aangeklampt door vrouwen met min of meer dezelfde boodschap: ‘Ik moet het gewoon even zeggen hoor, ik vind je helemaal geweldig. Ook op tv, zo goed doe je dat.’

We lopen naar de rand van de weg. ‘Nog negen minuten,’ zegt Prins. Zij zal straks voorop de weg oplopen. Maar als het zover is wordt de toegang tot de tunnelbak geblokkeerd door politiepaarden en een haag van ME’ers. ‘Dit is wel echt kut,’ zegt ze. ‘Oké, de key is gewoon doorlopen.’ Haar collega Jesse kijkt achterom. ‘Er komen wel veel mensen mee.’ Een enorme stroom demonstranten stuit op de ME-haag. Ze scanderen: ‘We are unstoppable! Another world is possible!’ Zo blijven ze staan, de demonstranten én de ME’ers, en uit die patstelling wordt de nieuwe protestlocatie geboren. Uit de tunnelbak komen twee waterwerpers gereden met het woord ‘POLIZEI’ boven de voorruit – geleend uit Duitsland. Ze rijden traag de menigte in, waar ze uiteindelijk tot stilstand komen en een hele tijd blijven staan. Zo lang, dat het stukje snelweg de indruk krijgt van een festivallocatie.

Het is warm, er klinkt muziek, mensen ontmoeten elkaar of zitten op de grond een boek te lezen. De waterkanonnen staan als twee kwijlende pitbulls te wachten, uit de spuwers loopt voortdurend een straaltje water. Een activist die stickers op de motorkap plakt wordt aangehouden voor belediging. Op Twitter gaan plaatjes van het versierde politievoertuig rond, als symbool van vrolijk verzet tegen een onbillijke macht.  ‘Even kijken wat de kranten zeggen,’ zegt Prins, die haar telefoon voortdurend uit haar witte tasje vist. Om juridische informatie over waterwerpers op te zoeken, met Amnesty te appen, de beeldvorming in de gaten te houden, gauw persberichten te tikken en tweets de wereld in te sturen. Herhaaldelijk wordt ze aangeklampt door vrouwen met min of meer dezelfde boodschap: ‘Ik moet het gewoon even zeggen hoor, ik vind je helemaal geweldig. Ook op tv, zo goed doe je dat.’

Online dood wensen

Vijf uur nadat we de weg opstapten beginnen de arrestaties. De jassen die onder de warme voorjaarszon werden uitgetrokken zijn nu strak dichtgeritst. Wie niet opgepakt wil worden, vertrekt. Terwijl de rest gaat zitten en zich ineen haakt en Prins in de camera praat, fotografeert een van de politieagenten het schouwspel met zijn telefoon.

Vlak bij Prins staat weer zo’n clubje als in het begin. ‘Alle pedofielen oppakken’ staat op hun kartonnen bordjes. Ze lijken onder de invloed en staan met een vreemde grijns te filmen. Prins meldt het bij de politie, die vertelt dat meer van dit soort groepjes zich in de menigte hebben begeven. Iemand van XR werd al in zijn haren gegrepen. Prins is er ongemakkelijk van: ‘Dit zijn precies de types die me online dood wensen.’

Voor hij de laatste vordering doet, tikt politieman Peter Dik zachtjes Prins’ schouder aan. ‘De waterwerpers worden wel ingezet.’ Prins zoekt in haar tas naar de oordopjes die ze nu gewoonlijk indoet – er komt veel op haar af op zo’n dag, dit is het punt dat ze de prikkels wat moet dempen – maar kan ze niet vinden.

De waterwerpers staan op de ‘benevelstand’, maar spuiten alsnog zo’n ontzagwekkende straal dat de demonstranten in een paar tellen geheel doorweekt en verkleumd zijn. De kou stijgt op uit natte wegdek. Er wordt iemand afgevoerd met onderkoelingsverschijnselen, maar de rest blijf grotendeels zitten.

Er heerst onduidelijkheid over de strategie van de politie: waarom de inzet van water, als de demonstranten zich ook laten wegdragen? Prins pakt haar telefoon. ‘Nu is het idee om iedereen van de weg te spuiten, dat moet even in de broadcast.’ De beelden zijn ernaar, ziet ze als ze de nieuwssites langs gaat. Ze stoot een paar collega’s aan. ‘This is what it looks like.’ ‘Amaaazing!’

Dan wordt het tijd voor een laatste ronde: iedereen die nu nog blijft zal worden opgepakt. Prins loopt naar de eerste groep. Honderd natte mensen kijken haar aan vanaf het waterkoude asfalt. ‘If you want to leave, this is your last chance,’ zegt ze zo hard en duidelijk mogelijk. De groep herhaalt, zodat iedereen het goed kan horen: ‘If you want to leave, this is your last chance!’

Iedereen blijft zitten.

De volgende maandag heeft de Volkskrant op de voorpagina een grote foto van twee demonstranten die worden natgespoten. ‘Klimaatbeweging wint aan sympathie’ leest de kop. Een paar pagina’s verder staat een artikel over de bezetting, met weer zo’n grote foto. Van Hannah Prins.