<div class="summary">
<div class="lead">
Ongeveer een jaar geleden, kort na de aanslag op de MH17, verscheen er in de kranten een foto waarop een pro-Russische mannetjesputter in camouflagepak een knuffelaap omhooghield. Dat was alles wat we nodig hadden om te weten dat het hier ging om een permanent bezopen sadist die ons met deze trofee recht in ons gezicht uitlachte. Het land ontstak in blinde razernij. Het was dat ons leger bijna was wegbezuinigd door laffe linkse mensen, en ze ter rechterzijde ook niet stonden te dringen om vrijwillig naar het oostfront te marcheren, maar ánders!
</div>
</div>
Een paar dagen later bleek er ook bewegend beeld van die vent te bestaan, waarop te zien was dat hij de knuffel extra lang in de lucht houdt voor de aanwezige fotografen. Daarna nam hij zijn pet af en sloeg een kruis. Waarmee niet gezegd was dat de man géén sadist was en níét naar koolsoep en zelfgestookte wodka stonk, maar toch: dit leek eerder een eerbetoon dan een triomfantelijke trap na. Daar zat je dan, met je woede.
Vorige week moesten we even aan de knuffelaap denken. In Amsterdam-West had GeenStijl-verslaggever Jan Roos een ontmoeting met een groep Marokkaanse jongeren die, zoveel was duidelijk, niet geheel harmonieus verliep. In zijn eigen versie was Roos ternauwernood aan de dood ontsnapt vanwege een ‘pogrom’ van een twaalfkoppige meute ‘bloeddorstige honden’, die hem met straatstenen bekogelden en ‘Ik neuk je kankermoeder’ schreeuwden. In de versie van de Marokkaanse jongens was de verslaggever een handvol opgeschoten pubers die hem wat ‘vragen wilden stellen’ te lijf gegaan met een kapmes van een halve meter: ‘Ik hak jullie kankerkoppen eraf!’
Er gaapte, om het voorzichtig uit te drukken, nogal een gat tussen de lezingen. En noch de Twitterfoto van straatstenen die – zie je wel! – nog gewoon ín de stoep zaten, noch de talloze tweets en blogs met zelfgebakken analyses, noch Roos’ verklaring dat zijn ‘kapmes’ in werkelijkheid een ‘knuppelachtig ding’ was geweest (wat ons nogal een omslachtige omschrijving van een knuppel leek, tenzij hij heel oud stokbrood of een ferme dildo in zijn kofferbak had liggen), wierpen een alles verklarend licht op de zaak. De waarheid? Die lag – dat was nog eens handig – precies op de plek waar de sympathie van de ontvanger van het nieuws zich bevond. Maar wat nu als je er dubbelhartig in stond? Wij vinden Jan Roos nogal een knuppelachtig ding, maar zijn evenmin verzot op pogroms van woeste Marokkanen. Dus lieten we, in arren moede, de zaak maar zitten.
Even onbevredigend was het gevoel dat we overhielden aan de nieuwe Amy Winehouse-documentaire, waarin, naast de media, haar vader Mitch in hoge mate verantwoordelijk wordt gesteld voor de ondergang van de zangeres. Terwijl de stoom over het gedrag van die hufter nog uit onze oren kwam, klikten we door naar een interview met pappa Winehouse op de Britse tv. Vijf minuten en flink wat steekhoudende argumenten later zaten we te vloeken op die doortrapte documentairemaker die hem een kunstje had geflikt. Maar hoe het echt zat? Tenzij we besloten ons fulltime te wijden aan de hogere Amy-kunde, compleet met eigen sporenonderzoek en interviews in vochtige parkeergarages, zouden we er nooit achter komen.
<q class="pull-left">Gelukkig hadden we de Rennende Rukker nog. Hij rende en hij rukte – hoe duidelijk wou je het hebben?</q>
Gelukkig hadden we de Rennende Rukker nog. Hij rende en hij rukte – hoe duidelijk wou je het hebben? Maar net nu hij bij ons thuis een bescheiden cultstatus had opgebouwd vanwege een combinatie van activiteiten die ons nogal een tour de force leek, lazen we dat hij helemaal niet rennend rukte. Hij rende gewoon weg ná het rukken – en dat kan natuurlijk iedereen.
Goed, er bestonden altijd al verschillende versies van de waarheid naast elkaar. Maar de massaliteit van het nieuws, aangevuld met burgerjournalistiek op sociale media, scheppen de illusie van het naadje van de kous. Hoe meer ogen, hoe scherper het zicht op de werkelijkheid, nietwaar? Helaas blijkt het in de praktijk juist een rookgordijn te creëren waar je nauwelijks doorheen komt. Zelfs niet met een knuppelachtig ding.

Gerelateerd