Het was lente, en alsof dat nog niet genoeg was, begonnen ook de Albert Heijn-moestuintjes eindelijk eens serieus werk te maken van zichzelf. Aangezien het enthousiasme van het kroost – ‘chill, pap: check die dille!’ – nog voor het verpotten geheel was verdampt, waren de snel groeiende groene sprieten volledig aangewezen op onze goede zorg.
Dat kwam niet eens zo slecht uit. Beetje bonden met Moeder Natuur, schrijfvingers in de modder, en hier en daar een bemoedigend woordje – ‘toe maar, preitje, je kunt het’ – het was van een welkome overzichtelijkheid, in vergelijking met wat zich buiten die paar vierkante meter allemaal afspeelde.
Als we het goed begrepen, draaide het dus om een bed, een bad en een brood. Voor de duidelijkheid: niet om een bed, een...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.