Daar zat hij dan. Op de betonnen vloer met zijn rug tegen de muur. Hij was uitgeput, voelde zich vies en verging van de honger. De scheurbestendige pyjama die ze hem hadden laten aantrekken, schuurde op zijn huid. Het was voor zijn eigen veiligheid, hadden ze gezegd. Zodat hij zichzelf geen gekke dingen kon aandoen. Een camera hield hem permanent in de gaten. Hoe lang zat hij hier nu al? En hoe lang moest hij nog? Elk besef van tijd verdween in de isoleercel van het uitzetcentrum.
Ze hadden hem in verwarde toestand aangetroffen. In de nacht van 4 op 5 mei stond hij op een uitgestorven Albert Cuypmarkt rode rozen uit te delen aan fictieve voorbijgangers. Twee agenten hielden hem staande. ‘Weet u wel wie ik ben?’ had hij met rood aangelopen hoofd geroepen. De agenten haalden hun schouders op. En toen moest hij tot zijn eigen ontsteltenis bekennen dat hij het zelf...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.