Daar zat hij dan. Op de betonnen vloer met zijn rug tegen de muur. Hij was uitgeput, voelde zich vies en verging van de honger. De scheurbestendige pyjama die ze hem hadden laten aantrekken, schuurde op zijn huid. Het was voor zijn eigen veiligheid, hadden ze gezegd. Zodat hij zichzelf geen gekke dingen kon aandoen. Een camera hield hem permanent in de gaten. Hoe lang zat hij hier nu al? En hoe lang moest hij nog? Elk besef van tijd verdween in de isoleercel van het uitzetcentrum.