Verzet tegen het establishment komt niet meer van links, maar van rechts. Portret van weblog De Dagelijkse Standaard.

Op dinsdag 20 juli was het feest op het weblog De Dagelijkse Standaard. ‘PAARS PLUS IS DOOD’ stond er in grote letters. ‘De Links Plus-coalitie van Job, Femke, Mark en dinges is op niets uitgelopen. Dat melden verscheidene Haagse bronnen, waaronder de VVD zelf. Mooier nieuws had er vandaag niet uit Den Haag kunnen komen.’ Het bericht eindigde met: ‘GroenLinks begon zich al in de handen te wrijven, maar het heeft allemaal niet mogen baten: paars plus is net zo springlevend als Prins Bernhard.’

De euforie op De Dagelijkse Standaard was niet geheel zonder reden. In de weken ervoor had het blog onafgebroken campagne gevoerd tegen Paars-plus. Een kabinet van VVD, PvdA, D66 en GroenLinks zou ‘net zo slecht voor de wereld zijn als CO2 voor de oceanen’. Voor de VVD was deelname aan Paars-plus een ‘zelfmoordactie’. Mocht het ‘onzalige kabinet’ er komen, ‘dan verdient de VVD een afstraffing die haar weerga niet kent’. Het blog riep lezers zelfs op de VVD deelgenoot te maken van hun ongerief. Ter ondersteuning werden telefoonnummer en e-maildadres van de fractie bijgevoegd.

Inderdaad werden Rutte en de zijnen wekenlang bestookt door ontevreden leden en kiezers. Dus waren de bloggers van De Dagelijkse Standaard die twintigste juli ook een beetje trots op zichzelf. ‘Het is zeer aannemelijk,’ zegt een van hen, ‘dat we mede hebben geholpen om Paars onmogelijk te maken’.

Sloop Job Cohen
Sinds de oprichting in februari 2009 verwoordt De Dagelijkse Standaard het rechtse levensgevoel. Het weblog – de naam is een knipoog naar The Weekly Standard, het lijfblad van conservatieve Amerikaanse intellectuelen – verkondigt onversneden rechtse meningen, die kracht worden bijgezet met een stevig potje campagnevoeren. Naast operatie-Paars-plus waren er het afgelopen jaar initiatieven als ‘Sloop Job Cohen’ en ‘De Grote Sloop-D66-campagne’. Internet, zo zeggen de Standaard-bloggers, is nu eenmaal een ‘oppositiemedium’.

De Dagelijkse Standaard illustreert een ontwikkeling die al langer gaande is: verzet tegen het establishment is tegenwoordig geen zaak meer van links, maar van rechts. Het blog trapt tegen alles wat de vermeende ‘linkse elite’ dierbaar is. Het programma van De Dagelijkse Standaard kun je als volgt samenvatten: pro-Israël, anti-Obama, klimaatsceptisch, eurokritisch, tegen de publieke omroep, tegen ontwikkelingshulp, vóór kernenergie, vóór een sterke krijgsmacht, vóór lagere belastingen, kritisch op de islam, welwillend tegenover Wilders, nóg welwillender tegenover de VVD, laatdunkend over Alexander Pechtold, meewarig over Femke Halsema en buitengewoon negatief over Job Cohen.

Rob Goossens (foto: Hans van den Boogaard)

De blogposts op De Dagelijkse Standaard, zo’n tien per dag, vormen een wonderlijke mengelmoes. Intelligente politieke analyses en quasi-wetenschappelijke betogen worden afgewisseld met boutades tegen koningin Beatrix (‘een zielig oud vrouwtje’), Laura Dekker (‘huilmeisje en zeilhysterica’) en de sociaal-democratie (‘De PvdA kan rechtstreeks verantwoordelijk worden gehouden voor het bloed dat vloeit door de barbaarse praktijken van de taliban’). Soms is het blog door stilistische onbeholpenheid onbedoeld komisch: (‘Gisteren was een dramatische dag in Duisburg’), of een beetje potsierlijk (‘Wat moet het verschrikkelijk zijn om nu in Paus Benedictus’ schoenen te staan’).

De Dagelijkse Standaard heeft een trouw lezerspubliek opgebouwd. Het blog haalt volgens de eigenaren gemiddeld 14.000 unieke bezoekers per dag. Dat is weinig als je het vergelijkt met GeenStijl. Maar de ranking van De Dagelijkse Standaard op Alexa, een site die het internetverkeer in Nederland meet, komt in de buurt van vergelijkbare blogs als Welingelichte Kringen en Joop. En Den Haag houdt het blog goed in de gaten – in elk geval de rechterzijde van het politieke spectrum. Niet voor niets koos VVD-leider Rutte De Dagelijkse Standaard voor zijn opmerkelijkste uithaal van de afgelopen verkiezingscampagne: in een interview noemde hij het PvdA-programma de ‘langste zelfmoordbrief uit de geschiedenis’.

Onder pseudoniem
De eigenaar van de Dagelijkse Standaard is Joshua Livestro (39). Tien jaar geleden brak Livestro door op de opiniepagina’s als vaandeldrager van een jonge generatie rechtse intellectuelen. Samen met journalist Bart Jan Spruyt werd hij directeur van de Edmund Burke Stichting, de eerste conservatieve denktank van Nederland. In 2001 publiceerde hij een groot stuk in NRC Handelsblad onder de titel ‘Het conservatieve moment is gekomen’.

Even leek Livestro’s voorspelling uit te komen. Na 9/11 en de moord op Pim Fortuyn maakte Nederland een forse zwenking naar rechts. Van buitenbeentjes in het progressieve Nederland van paars werden Livestro en Spruyt ineens hot. Zo hot dat Livestro zelfs kortstondig emplooi vond bij dit weekblad, dat toen bezig was de linkse signatuur te verbreden.

Maar de Fortuyn-revolte strandde, zoals bekend, in LPF-geruzie. En ook bij de Burke Stichting ging het goed mis: Livestro vertrok als directeur na knallende ruzie met Spruyt. Het ruziescenario zou zich enkele jaren later herhalen, toen Livestro na acht optredens werd afgeserveerd als columnist bij het discussieprogramma Buitenhof. Niet goed genoeg, zei de redactie. Ze vonden me te rechts, klaagde Livestro.

Ik spreek Livestro over Skype, het medium dat hij en zijn mederedacteuren dagelijks gebruiken om met elkaar te communiceren (zonder beeld, want Livestro heeft geen camera op zijn computer). Er is namelijk iets wonderlijks met De Dagelijkse Standaard: hoewel het blog vrijwel uitsluitend gaat over de Haagse politiek, resideert een groot deel van de auteurs in het buitenland. Livestro woont en werkt in Nottingham, met zijn Britse echtgenote.

‘Ik ben met De Dagelijkse Standaard begonnen omdat er naar mijn mening een gat in de markt bestond,’ zegt hij. ‘Een rechts blog was er nog niet in Nederland. Sowieso is de blogosphere er nog onderontwikkeld. In Amerika zijn sites als The Huffington Post en Drudge Report inmiddels net zo toonaangevend als de dagbladen.’

De lancering van De Dagelijkse Standaard ging wat moeizaam. In eerste instantie zou een keur aan bekende rechtse opiniemakers voor het blog gaan schrijven: Elsevier-columnist Derk Jan Eppink, oud-HP/De Tijd-hoofdredacteur Henk Steenhuis, VVD-Kamerlid Arend Jan Boekestijn, klimaatscepticus Hans Labohm. Maar uiteindelijk leverde alleen Labohm trouw zijn stukjes aan. De anderen begonnen een eigen site (Steenhuis), gingen de politiek in (Eppink) of bleken geen tijd te hebben (Boekestijn). Livestro koos voor een andere aanpak: hij ging op zoek naar jonge rechtse bloggers op internetfora. En hij vond ze. Maar in tegenstelling tot de gevestigde namen schrijven deze bloggers vaak onder een pseudoniem. Dus wordt een groot deel van de kopij op De Dagelijkse Standaard aangeleverd door anonymi als ‘Sven’, ‘Björn’ en de geheimzinnige ‘Isser’ – woonachtig in Londen en hoofdredacteur van het pro-Israëlblog Israned. Alleen Livestro weet wie Isser is. Hij heeft hem één keer ontmoet, zegt hij.

Opzwepend medium
De gedachte achter De Dagelijkse Standaard is eenvoudig: het internet dwingt tot duidelijk politieke keuzes. ‘Het web is veel gepolariseerder dan de traditionele pers,’ zegt Livestro. ‘Het is emotioneler, omdat het interactief is. Daarin moet je meegaan. Een enerzijds/anderzijds-blog is geen lang leven beschoren. Het zou een vergissing zijn om een opiniepagina na te bouwen op het internet. Het internet is zelf één grote opiniepagina. Er zijn genoeg mensen die eerst ons lezen en daarna naar Sargasso gaan om te kijken hoe links ertegenaan kijkt.’

Michael van der Galiën (foto: Hans van den Boogaard)

De Dagelijkse Standaard, zegt Livestro, is opzettelijk inconsequent. ‘Als Cohen een slimme zet doet, dan zeggen we misschien tegen elkaar: knap gedaan. Maar dat schrijven we niet op. Als Maxime Verhagen iets slims doet, zijn we vol bewondering. Ook gunnen we rechts fouten die we links niet gunnen.’

Tegelijkertijd hecht Livestro aan goede verhoudingen met de tegenstander. ‘Ik wil anderen niet al te zeer de grond in stampen. Bloggen is net rugby. Op het veld ga je er stevig tegenaan, maar na afloop drink je met elkaar een biertje.’ Hij geeft eerlijk toe dat eigenbelang ook een rol speelt: ‘We nemen graag linkse blogs en politieke partijen op de hak, maar ze moeten wel blijven. Als ze er niet zouden zijn, hadden we geen kopij.’

Eigenlijk, zegt Livestro, speelt De Dagelijkse Standaard een belangrijke rol in het temperen van de volkswoede die Nederland in z’n greep heeft. Op de site kunnen mensen stoom afblazen, met elkaar van gedachten wisselen. ‘Internet is een opzwepend medium, maar het is niet onnadenkend. Vorig jaar heeft Wilders in Denemarken gezegd dat er miljoenen moslims op transport gezet zouden moeten worden uit Europa. Toen hebben we geschreven dat we dat een knettergek idee vonden. Er kwamen een heleboel boze reacties op die blogpost. Maar langzamerhand bereikte de discussie een punt dat de emoties uitgeput raakten, en dat mensen naar de feiten begonnen te kijken. Wat zijn de wettelijke bezwaren tegen zoiets? Hoe zit het met Europa? De discussie wast zich op die manier schoon.’

Joshua Livestro noemt zichzelf een ‘waardenconservatief’. Tijdens zijn studie in Cambridge bekeerde hij zich tot het christendom en werd hij lid van de Anglicaanse Kerk. Hoewel Livestro VVD stemt, passen zijn opvattingen over immateriële zaken beter bij de SGP of de ChristenUnie: hij is tegen abortus, euthanasie, homohuwelijk en koopzondagen, en voor een overheid die duidelijke normen en waarden stelt.

Maar zo compromisloos als tien jaar geleden is Livestro niet meer. ‘Ik ben nog steeds conservatief, maar met de messen minder scherp geslepen. De praktijk is weerbarstiger, en dat moet je als conservatief ook respecteren, vind ik. Het is niet erg conservatief om de dingen te willen ombuigen tot ze barsten.’ Een voorbeeld. In de begindagen van de Burke Stichting verkondigde Livestro dat hij zijn toekomstige kinderen nooit en te nimmer naar een kinderdagverblijf zou sturen – dat zou slecht voor ze zijn. Inmiddels heeft hij twee kinderen – de derde is op komst – en het crècheloze ideaal bleek niet haalbaar. ‘Mijn vrouw is weliswaar ook heel conservatief, maar die werkt gewoon, als advocaat. En ik moet ook werken. Dus gaan mijn kinderen een aantal dagen in de week naar de crèche. Ja, de praktijk is rommeliger dan de theorie.’

Durven rammen
Op het Skype-scherm verschijnt een knappe jongeman van halverwege de twintig. Hij heeft een sikje, donker haar en een zelfverzekerd voorkomen. ‘Ik ben geobsedeerd door politiek,’ zegt hij. ‘Elke dag is er weer die adrenaline rush om ergens vóór te gaan staan of tegen te zijn.’ Dit is Michael van der Galiën (26), de tweede man van De Dagelijkse Standaard. Ook hij woont in het buitenland – Izmir, Turkije, om precies te zijn. In juni verhuisde hij erheen, vanwege zijn vriendin.

Van der Galiëns carrière was vijftien jaar geleden, in het blogloze tijdperk, volstrekt onmogelijk geweest. Hij groeide op in Mantgum, een piepklein dorpje tussen Leeuwarden en Sneek. Rond zijn zeventiende begon hij vanuit zijn kamertje commentaren achter te laten op Amerikaanse blogs, in middelbare-school-Engels. ‘Ik dacht: ik weet veel beter dan die Amerikanen hoe het zit met de Amerikaanse politiek.’

Van der Galiëns bijdragen sloegen aan. Hij begon verzoeken te krijgen om voor weblogs te schrijven. Op zijn eenentwintigste was hij assistant managing editor van The Moderate Voice, een centrumrechts blog. Later – Van der Galiën studeerde inmiddels amerikanistiek in Groningen – belandde hij bij Big Hollywood, een van de platforms van de ultra-conservatieve Amerikaanse mediaondernemer Andrew Breitbart. Inmiddels werkt hij voor het blog Newsreel, dat hem een ‘heel goed’ salaris betaalt.

Hoe Livestro hem op het spoor kwam, weet Van der Galiën niet. Maar hij zei meteen ja tegen De Dagelijkse Standaard – ook al bedient hij er een veel kleiner publiek mee dan op zijn Amerikaanse blogs. ‘Het klinkt misschien vies, maar ik doe dit uit idealisme. De Nederlandse media zijn veelal links, ook online. Dat is ongezond. Ik wil proberen het debat naar centrum-rechts te verplaatsen, of tenminste naar het midden.’ Of De Dagelijkse Standaard daar inmiddels in geslaagd is? ‘Om redelijk arrogant te zijn: dat staat buiten kijf. Rutte is tijdens de campagne rechts gebleven, onder meer omdat wij er stevig tegenaan gingen.’

Hét middel om het Nederlandse debat in beweging te krijgen, is volgens Van der Galiën: provocatie. ‘Je moet mensen bewust een beetje boos maken. Zodat je denkt: nu gebeurt er iets. Een goede blog is in twintig minuten geschreven, het moet in een opwelling komen.’ Als blogger, zegt hij, ‘moet je durven rammen’. ‘Anders verraad je ook je publiek. Dat verwacht geen genuanceerd essay. Je hebt een individuele band met de lezer. Die moet op je kunnen vertrouwen.’

Wantrouwen tegen elite
Nou, vertrouwen kunnen de lezers op Van der Galiën. Een korte greep uit de blogposts die hij de afgelopen weken schreef vanuit zijn appartement in Izmir. Over het CPB: ‘Eén ding is duidelijk: het CPB is absoluut niet objectief. Het is tegenwoordig weinig meer dan een propagandaorgaan van de PvdA.’ Over bonussen in het bedrijfsleven: ‘Minister de Jager, ik begrijp dat u niet vies bent van een beetje populisme om verkiezingen te winnen, maar het gaat u allen in Den Haag geen fluit aan wat iemand verdient in de private sector.’ Over Koningin Beatrix en oud-informateur Ruud Lubbers: ‘Laat Lubbers en Trix maar even ervaren hoe het voelt om machteloos toe te kijken terwijl andere mensen beslissen over de toekomst van het land. Misschien dat dit ze wat nederigheid bijbrengt.’

Uit Van der Galiëns blogs spreekt een diepgeworteld wantrouwen tegen alles wat riekt naar elite. ‘My aim is to destroy the liberal establishment’, citeert hij zijn leermeester Andrew Breitbart, die onlangs nog een groot schandaal veroorzaakte door een video-opname van een zwarte ambtenaar van het Amerikaanse landbouwministerie zo te verknippen dat het leek of zij witte boeren zou discrimineren. ‘Nou, vernietigen hoeft van mij niet. Maar flink opschudden, dat wel.’

Van der Galiëns rechts is een ander rechts dan dat van Joshua Livestro. Terwijl Livestro een klassieke conservatief is, noemt Van der Galiën zichzelf ‘conservatief-liberaal’, of ‘klassiek liberaal, getemperd door realisme’. Wat dat betekent? ‘Mijn ideale Nederland ziet er in het kort zo uit: meer vrijheid voor het individu, minder hoge belastingen, minder immigratie, maximale zelfontplooiing. Dat klinkt als veramerikanisering, en dat is het ook wel, denk ik.’ In een interviewtje met nrc.next vertelde Van der Galiën ooit: ‘Mijn moeder zegt wel eens: ik heb een Amerikaan gebaard.’ Dan is Van der Galiën zeker vaak in de Verenigde Staten geweest? ‘Nee. Eerlijk gezegd ben ik er nog nooit geweest. Maar volgend jaar gaat het er echt van komen.’

Liberale moslim
Er is nóg iets interessants aan de hand met Van der Galiën: hij is moslim. Drie jaar geleden bekeerde hij zich tot het soefisme, een tamelijk verlichte, spirituele stroming binnen de islam. ‘Ik ben christelijk opgevoed. Mijn Turkse vriendin Esma is een liberale moslim. We zeiden tegen elkaar: we gaan elkaars religie bestuderen. Toen ben ik boeken gaan lezen over het soefisme. Ik vond daar een nadruk op innerlijke grootheid die ik mis in het christendom.’

Van der Galiëns geloof veroorzaakte een kleine controverse bij de start van De Dagelijkse Standaard. De arabist en islamcriticus Hans Jansen zou aanvankelijk bijdragen gaan leveren aan het weblog. Maar toen kwam Jansen erachter dat een van zijn mede-auteurs bekeerd was tot de islam. ‘Hij mailde me dat hij zich grote zorgen maakte over een bekeerling in de redactie,’ zegt Joshua Livestro. ‘Ik heb Michael verdedigd. Het is niet mijn zaak wat redacteuren doen in hun vrije tijd.’ Na welgeteld één stuk vertrok Jansen bij de Dagelijkse Standaard.

Zelf vindt Van der Galiën zijn geloof prima verenigbaar met zijn rechtse denkbeelden. ‘Als mensen kritiek hebben op de islam, doet me dat drie keer niets. Als ik een vrouw zie met een hoofddoekje, vind ik haar vooral zielig.’ Sterker nog, hij is een bewonderaar van Geert Wilders. ‘Wilders provoceert, net als ik. Ik heb enorm respect en waardering voor hoe hij dat doet. Als mensen niet geprovoceerd worden, blijven ze niet scherp, en krijg je politieke incest. Denk je dat de VVD ooit naar rechts was gegaan zonder Wilders?’

Knalrechtse stukjes
Op een zonnige doordeweekse middag zit Rob Goossens op een terras in Zutphen. Goossens (19) is zojuist per ligfiets gearriveerd uit Eibergen, het dorpje bij de Duitse grens waar hij woont. Hij heeft een linksig voorkomen: jasje met elleboogstukken, streepjesshirt met V-hals, witte broek, All Stars. Gisteren heeft hij Annie Hall van Woody Allen gezien, de lievelingsfilm van de linkse intelligentsia in de jaren zeventig.

Goossens is, na Livestro en Van der Galiën, de derde steunpilaar van De Dagelijkse Standaard. Vorig jaar – hij zat in de zesde klas van het vwo – begon hij commentaren achter te laten op de site. Op een dag kreeg hij een mailtje van Livestro: of hij redacteur wilde worden. ‘Eerst zei ik nee. Maar op een gegeven moment had Joshua me vier keer gevraagd. En toen heb ik gezegd: goed, maar na mijn eindexamen.’

Er was nog een reden dat Goossens aarzelde: tot drie maanden geleden was hij lid van D66. De Dagelijkse Standaard is dus ‘niet helemaal mijn politieke kleur’, zoals hij het met gevoel voor understatement formuleert. Als ik hem vraag wat zijn kleur dan wél is, komt Goossens met een aantal typeringen die elkaar en zichzelf lijken tegen te spreken: ‘rechtse D66’er’, ‘een beetje paars’, ‘conservatief, maar uitgaande van een veranderende wereld’. Uiteindelijk, zegt Goossens, voelt hij zich nog het meest verwant met de Tories van de Britse premier Cameron: ‘Conservatief, maar groen en met geloof in vooruitgang.’ Hij is ook lid van die partij. Dat kan, als buitenlander. ‘Als je onder de 23 bent, kost het zes pond per jaar of zoiets.’

Net als bij Livestro en Van der Galiën manifesteerde Goossens’ liefde voor politiek zich al op jonge leeftijd. Op zijn twaalfde nam hij deel aan het Nationale Jeugddebat. Op zijn veertiende was hij voorzitter van de Eibergse jongerenraad. In 2006 – hij was vijftien jaar oud – werd hij lid van D66, toen de partij naar aanleiding van de affaire-Hirsi Ali het tweede kabinet-Balkenende opblies. ‘Ze stonden toen zo’n beetje op nul zetels in de peilingen. Ik vond dat ik steun moest betuigen aan een onbegrepen partij.’

Ik vraag Goossens hoe hij er als D66’er in slaagt dagelijks knalrechtse stukjes te schrijven over het gevaar van Paars-plus, de slechtheid van Obama en de zegeningen van Geert Wilders. Hij antwoordt met een formulering die hij die middag een paar keer zal herhalen: ‘Je bedient een publiek.’ Hij vervolgt: ‘De taak van dit medium is om rechts te zijn, en ik sta op de loonlijst. Dus doe ik me wel eens wat rechtser voor dan ik ben. Niet over alles doe ik concessies. Vorig jaar heb ik een keer de Gay Pride verdedigd, nadat het ene na het andere kritische stukje was verschenen op De Dagelijkse Standaard. En Joshua weet dat ik nooit een negatief verhaal zal schrijven over het Nederlandse drugsbeleid. Maar concessies doen hoort er wel een beetje bij.’

Rechtse leftie
Goossens heeft Joshua Livestro twee keer ontmoet. Hij zegt ‘grote bewondering’ te hebben voor Livestro, maar beschouwt hem niet als zijn mentor. Die rol is weggelegd voor Arend Jan Boekestijn. Het afgelopen jaar assisteerde Goossens de VVD’er, toen nog Kamerlid, bij het schrijven van diens anti-ontwikkelingshulpboek De prijs van een slecht geweten. ‘Ik heb ontzettend veel van Arend-Jan geleerd. Soms zaten we tot diep in de nacht te werken op zijn kamer in Den Haag. Om half een ging de lichtsensor in het Kamergebouw aan, en werd het ineens donker omdat we zo geconcentreerd zaten te typen.’ Indirect, vertelt Goossens lachend, was hij ook nog verantwoordelijk voor het einde van Boekestijns politieke carrière. Het Twitterbericht dat de politieke val van zijn mentor inluidde (‘ja ik zie wel eens een spleetoog over het hoofd, het zijn er zoveel!’) was een antwoord op een tweet van @ragoossens.

In het najaar verlaat Goossens Eibergen. Hij heeft een kamer gehuurd in Den Haag. Hij wil gaan studeren in Leiden, al weet hij nog niet wat. Ook gaat hij proberen een perskaart te krijgen voor de Tweede Kamer, zodat hij voor De Dagelijkse Standaard wat meer verslaggever en minder commentator kan zijn.

Soms wringt zijn werk voor het blog wel eens, zegt Goossens. ‘Vooral omdat ik niet weet wat de toekomst mij zal brengen. Misschien verwijt men mij later wel dat ik op mijn negentiende de rechtse coalitie met Wilders heb verdedigd. Maar het is veel te leuk om een mening te hebben om daar nu consequenties aan te verbinden. Ik had er ook voor kunnen kiezen om onder een pseudoniem te schrijven, maar ik heb besloten open te zijn. In Nederland houden opiniemakers hun politieke signatuur soms angstvallig geheim. Maar ik vind: pas als je je geloofsbrieven openbaar hebt gemaakt, kun je duidelijke stukjes schrijven. Zoals in Amerika, waar het volstrekt helder is waar de meeste commentatoren staan.’

Waar Goossens zelf staat, is na tweeënhalf uur nog steeds niet helemaal duidelijk. Is hij nou een linkse conservatief? Een rechtse leftie? Vlak voordat hij op de ligfiets terug naar Eibergen stapt, doet hij nog een orakel-achtige uitspraak: ‘Mijn hart klopt links, maar het hoofd geeft de maat aan.’

Permanent juichen
De onderhandelingen over Paars-plus lijken alweer eeuwen geleden. De afgelopen weken waren de auteurs van De Dagelijkse Standaard bijzonder in hun nopjes met het vooruitzicht van een rechts kabinet. Er verschenen blogjes met titels als ‘Het komt, het komt, dat mooie kabinet’ (illustratie: een Deense vlag), ‘Links grijpt naast de macht’ (plaatje van een huilend kind) en ‘Sore loser syndrome’ (foto van Job Cohen).

De euforie zal niet voor altijd duren. ‘Even blij is leuk, maar permanent juichen hou je als blog niet vol,’ zegt Joshua Livestro. ‘Dan lopen de lezers weg. Als dit kabinet er eenmaal zit, moeten we op zoek naar de juiste houding. We moeten wel ergens kritisch op kunnen zijn.’ Grijnzend: ‘Zakelijk gezien zou het voor De Dagelijkse Standaard het mooiste zijn als dit kabinet een béétje teleurstelt, maar ook weer niet te veel.’

Politieke bloggers over De Dagelijkse Standaard

Jeroen Mirck, oud-blogger op Joop.nl en juryvoorzitter van de Dutch Bloggies, de jaarlijkse award voor Nederlandse weblogs:

‘De Dagelijkse Standaard heeft zichzelf een duidelijk positie toegeëigend. Maar ik vind de toon vaak nogal verongelijkt, met name bij Joshua Livestro. Natuurlijk, je zet de zaken wat sterker aan op een blog. Maar het worden al gauw persoonlijke aanvallen. Ik heb wel eens een comment achtergelaten. Toen was het meteen van: oh, Jeroen van Joop reageert, die moet je niet serieus nemen. Het is kenmerkend voor het hedendaagse politieke debat: hard roepen en niet luisteren naar de andere partij.’

Stephan Okhuijsen, blogger op Sargasso.nl:

‘Voor ons als links blog is het goed een counterpart te hebben waar je tegenaan kunt trappen – en dat zullen zij ook van ons vinden. Maar qua feitelijkheid vind ik De Dagelijkse Standaard nogal eens kort door de bocht. Een van de sterke kanten van het internet is juist het zelfcorrigerend vermogen, dat je kunt zeggen: jongens, ik zat fout. Maar als je het consequent niet zo nauw neemt met de waarheid, word je op een gegeven moment niet meer zo serieus genomen.’

Henk Steenhuis, hoofdredacteur van Welingelichtekringen.nl:

‘Ik lees De Dagelijkse Standaard per auteur. Joshua Livestro en Dirk-Jan van Baar zijn goed geschoold in de politieke filosofie, en hun stukjes lees ik graag. Ik stoor me niet zo aan de harde en persoonlijke toon. Er is in de Nederlandse literatuur toch een hele traditie van polemiek?’

Ernst-Jan Pfauth, blogger bij nrc.next en auteur van het boek Sex, blogs en rock ‘n roll:

‘De Dagelijkse Standaard hanteert het Amerikaanse model, waar je twee kampen hebt – progressief en conservatief – die elkaar online afmaken. Dat probeert De Dagelijkse Standaard ook te doen: ze zetten zich af tegen alles wat links is. En op zich is het creëren van een gemeenschappelijke vijand een uitstekend blogrecept. Maar omdat er geen sprake is van een dialoog, is het ook niet zo spannend. Je krijgt nooit nieuwe inzichten.’

Uit het juryrapport van de Dutch Bloggies 2009, waar De Dagelijkse Standaard genomineerd was in de categorie Nieuws en Opinie: ‘Onversneden rechtsgeoriënteerd, met een originele huiskamergeleerde-stijl. Elke dag verschijnen er verschillende nieuwe berichten, met een onderwerpkeuze en perspectief die op andere weblogs moeilijker te vinden zijn.’

Gerelateerd