Is zelfdoding behalve vreselijk ontwrichtend voor de nabestaanden niet ook iets van de maatschappij?

Ergens las ik (ik ben oprecht vergeten waar) dat er goed te leven valt met alzheimer, zolang we het falend geheugen niet alleen als ziekte beschouwen. Je kunt beter iemand zijn die met de effecten van alzheimer leeft, dan te moeten leven als patiënt.

Ooit hebben we besloten: als homoseksualiteit geen ziekte wordt genoemd, is er ineens best goed mee te leven. Toch floreerde de emancipatie van homo’s in Nederland pas welig nadat hersenonderzoeker Dick Swaab seksuele gerichtheid in het brein wist te lokaliseren. Iets is dus pas echt oké als het je overkomt en je er niets aan kunt doen – als een ongeneeslijke ziekte.

Illustratie: Elise van Iterson

Zelfdoding wordt steeds meer als een uiterst symptoom van de ziekte depressie beschouwd. Het is een knik of mutatie in het brein die ervoor zorgt dat iemand de hand aan zichzelf slaat. Er zit iets geruststellends én iets...