<div class="wpg-element lead-bold">
De studie Pimps up, ho’s down geeft het dilemma weer van vrouwen die van hiphop houden maar weerzin voelen tegen de ‘pimp&#038;ho’-cultuur.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Hoer (‘ho’) of bitch – de rollen lijken duidelijk verdeeld voor vrouwen in het door pimps beheerste universum van de hedendaagse hiphop. In de veelbesproken (want veel bloot tonende) videoclips van grote namen als Nelly en 50 Cent is er niets anders te zien dan een rits video vixens: dienstbaar en uitdagend kronkelende meisjes (‘ho’s’) om een pooierachtige rapper heen, die steevast met goud is behangen en dollarbiljetten rondstrooit.
Het kon niet lang duren of hier moest verzet tegen komen. Zo publiceerden in Neder­land vorig jaar Sunny Bergman en anderen in navolging van de documentaire Beperkt houdbaar een manifest waarin ook de ‘pimp&#038;ho’-cul­tuur aan de kaak werd gesteld. In de VS was al eerder op universiteiten protest ontstaan tegen de videoclip van Nel­ly’s ‘Tip Drill’, waarin hij een creditcard door de billen van een vrouw haalt. En nu is er ook een serieuze wetenschappelijke studie naar verricht. Pimps up, ho’s down. Hip hop’s hold on young black women is een grondige analyse van de hiphopcultuur, haar wortels in de Amerikaanse cultuur en haar vanzelfsprekende seksisme. De auteur zet in de introductie meteen het dilemma neer waarmee veel jonge zwarte vrouwen in de VS worstelen: ze was zelf deel van de nieuwe zwarte jongerencultuur die hiphop in de jaren tachtig vormde, zat als student met haar neus in de boeken en haar oor tegen de ghetto­blaster. Maar nu het meer om seks dan om muziek is gaan draaien, voelt ze zich vaak ongemakkelijk. Tegelijkertijd ervaart ze dat bijna als verraad aan haar zwarte achtergrond. 
T. Denean Sharpley-Whiting, hoogleraar African Ame­ri­can and Diaspora Studies, vraagt zich af of de ‘ho’s’ echt alleen maar onderdanig en onderdrukt zijn – zonder hen geen clips, zonder clips geen verkoop – en plaatst de extreme seksualisering van hiphop tegenover het puriteinse conservatisme in Amerika. Ze benadrukt dat homofobie, seksisme en verheerlijking niet aan hiphop zijn voorbehouden – nieuw is dat het een vanzelfsprekend onderdeel van de entertainmentindustrie is geworden. In een industrie waarin jaarlijks alleen al in de Verenigde Staten een miljard dollar omgaat, en die van een subcultuur tot een main­stream­be­we­ging is geworden, met behalve muziek een groot aandeel in mode, films en tijdschriften, werd het misschien ook tijd dat iemand er eens serieus studie naar verrichte. Pimps up, ho’s down is geen publieksboek, maar het doet in elk geval twee belangrijke dingen: het geeft een stem aan vrouwen die van hiphop houden maar weerzin voelen tegen de ‘pimp&#038;ho’-cultuur, en het maakt duidelijk dat hiphop vooraleerst een product is van de Amerikaanse cultuur, en niet iets dat daar tegenover staat. 
Natuurlijk blijft het, zo in een boek, een academische aangelegenheid. Voor de Neder­land­se hiphopliefhebber zeggen we daarom met de rapper Raymzter in zijn nummer ‘Vrouw of Bitch’: ‘Een vrouw is geen bitch broer / en een bitch is geen vrouw / die kids weten nog nix en toch lullen ze shit.’ Niet alle rappers zijn pimps.
T. Denean Sharpley-Whiting, ‘Pimps up, ho’s down. Hip hop’s hold on young black women’, New York University Press, € 25,99. Verkrijgbaar bij The American Book Center.
</div>

Gerelateerd