Maar weinig lezers zullen van vreugde zijn opgesprongen toen ze hoorden dat H.C. ten Berge voor zijn poëzie de P.C. Hooftprijs 2006 had ontvangen. Anderzijds, het was welhaast onvermijdelijk dat deze auteur de belangrijkste literaire prijs in het Nederlandse taalgebied op enig moment zou krijgen.

Ten Berge is jarenlang een controversiële figuur geweest, die een prominente rol speelde in de polarisatie waaraan de Nederlandse literatuur vooral in de jaren zeventig en tachtig ten prooi was. Er zijn liefhebbers die zijn werk uit en te na bewonderden en bestudeerden, literatoren als Rein Bloem, Cyrille Offermans, Wiel Kusters, voorstanders van experimentele, internationaal gerichte letteren. Maar in de andere hoek, die van de ik-lyriek, de parlandopoëzie en het romantisch realisme kon hij vaak geen goed doen en fungeerde hij door de jaren heen geregeld als een soort kop van Jut.

In het begin van zijn carrière kreeg hij het nodige krediet. In de beide delen van Literair Lustrum, dat...