14-03-2009
Door Rudie Kagie en Map Oberndorff

Nooit eerder kreeg Nout Wellink zoveel kritiek over zich heen. De president van De Nederlandsche Bank zag de crisis aankomen, maar kon hem niet voorkomen. Wel geeft hij toe medeverantwoordelijk te zijn. ‘We hebben gezien dat er grote gaten zitten in het toezichtsysteem.’

‘Wij zullen straks wel weer de schuld van alles krijgen,’ voorspelde Nout Wellink zodra de eerste symptomen van de kredietcrisis zich aandienden. Dat had hij goed gezien. De verwijten, zowel aan hem persoonlijk als aan het adres van zijn organisatie, stapelen zich op. Niet dat de president van De Nederlandsche Bank (DNB) daarover zijn beklag wil doen. Gelaten wijst hij op het ‘natuurlijke proces’ dat hem als doorgewinterde bestuurder inmiddels vertrouwd voorkomt. ‘Ik heb in het verleden vaker meegemaakt dat wij de schuld kregen. Wij doen het nóóit goed.’

Zo zwaar als DNB nu onder vuur ligt, kwam in het honderdvijfennegentig-jarige bestaan van de bank echter niet eerder voor. Er dreigen miljoenenclaims van gedupeerde IceSave-spaarders en teleurgestelde Fortis-beleggers. Vanuit de politiek klinkt de roep om een parlementaire enquête naar de rol van DNB bij de kredietcrisis, een onderzoek naar het drama van IceSave loopt al. Het grote verwijt: De Nederlandsche Bank heeft onvoldoende opgetreden tegen het steeds risicovollere gedrag van financiële instellingen. Bovendien heeft de toezichthouder van de Nederlandse staatshuishouding niet op tijd gewaarschuwd dat er een crisis zonder weerga zat aan te komen.

Wellink (65) verschijnt een half uur te laat voor het interview. Een belangrijk telefoongesprek liep uit. Weer een voorbeeld van hoe traag internationale besluitvorming op gang komt, vertelt hij. ‘Ik dacht iets te kunnen afronden, maar er dreigen weer een paar landen dwars te gaan liggen.’ In zijn ruime werkkamer staan rond het middaguur broodjes tonijn, gezond en filet américain, koffie, thee en vruchtensap op tafel. Zelf laat de president de lunch onaangeroerd. Evenmin drinkt hij van de koffie die hij zijn gasten eigenhandig inschenkt. Hij houdt niet van koffie. Normaal gesproken consumeert hij liters cola per dag, maar nu even niet.

De president praat met harde, besliste stem. In zijn rappe formuleringen laait af en toe een felheid op die onderhuidse woede doet vermoeden. Het zijn hectische tijden, met elke week topoverleggen in diverse Europese metropolen, het verlenen van steun aan banken die in grote problemen zijn gekomen, gesprekken met commissarissen over hoe dit toch allemaal heeft kunnen gebeuren. Hij is net terug uit Bazel, overmorgen vergadert hij weer met de collega’s van de Europese Centrale Bank in Frankfurt. Zijn vaste chauffeur rijdt hem, onderweg fungeert het voertuig als mobiel kantoor. Het is maar goed dat Wellink aan een paar uur slaap per nacht voldoende heeft.

Dit moet geen leuke tijd voor u zijn.
‘Nee, nee. Iedereen vergeet dat het een enorm complex probleem is, waarbij veel partijen betrokken zijn. De toezichthouder is daar een van.’

En dan leest u bijvoorbeeld in de krant dat u heeft nagelaten de kapitaalbuffers van de banken te verhogen.
‘Ja, wat een onzin. Men denkt dat ik dat allemaal kan beïnvloeden, maar je hebt te maken met internationale besluitvorming. En er wordt te verschillend over de kapitaalbuffers gedacht in de wereld. Mijn telefoongesprek ging daar net ook over. Ik probeer het al jaren op de agenda te krijgen. Het was mijn eerste gedachte toen ik in 1943 ter wereld kwam: het bankwezen is ondergekapitaliseerd.’

Er dreigt zelfs een parlementaire enquête.
‘Dat lijkt me heel goed en prettig, dan kan iedereen zien hoe de afwegingsprocessen tot stand komen. Het probleem is wel dat minister Bos politiek verantwoordelijk is voor het toezichtbeleid en er voor ons dagelijks toezicht geheimhouding geldt. Eigenlijk zitten we altijd in de klem als we moeten uitleggen wat we precies hebben gedaan en waarom. Voor ik het weet, moet ik achter een muur van geheimhouding gaan liggen en dat wil ik helemaal niet. Daar moet dan een oplossing voor gevonden worden. Dus ik ben helemaal voor!’

Uw belangrijkste taak is het bewaken van de financiële stabiliteit in Nederland. Dat staat zelfs prominent op uw website. Kunt u die belofte nog wel waarmaken?
‘In het verleden hebben we herhaaldelijk de financiële stabiliteit bewaakt zonder dat iemand in de gaten had dat er problemen waren. Heel veel kan ik daar niet over zeggen, maar we hebben een aantal banken kunnen redden. Bij een paar banken hebben we weinig kunnen doen. Er is één boodschap die heel moeilijk over is te brengen: toezicht is geen garantie. Dan roept iedereen: dat is een smoes. Maar een agent kan ook niet verhinderen dat iemand door een rood stoplicht rijdt, want hij staat niet bij alle stoplichten. Zelfs als we het beter in de gaten houden, is een volgende crisis onvermijdelijk.’

Weggezogen
In april 2007 begon Wellink zich ‘ongemakkelijk’ te voelen. ‘De rente stond veel te laag. En de huizenprijzen, bijvoorbeeld in Ierland en Spanje, schoten omhoog.’ Hij herinnert zich een bijeenkomst met het Bazelse comité van de bankentoezichthouders uit de hele wereld in Noordwijk, waar hij aan een Amerikaanse collega vroeg of het niet riskant was wat in de subprime market aan het gebeuren was. De gulle hypotheekverstrekking aan lage inkomensgroepen zou spaak kunnen lopen.

Zijn gesprekspartner dacht niet dat het zo’n vaart zou lopen, maar Wellink hield zijn hart vast. Jaren eerder al voerde hij een discussie over de stijging van huizenprijzen met Alan Greenspan, toen voorzitter van de Amerikaanse centrale bank Fed. ‘We hadden in Nederland aan het eind van het vorige millennium gezien dat huizenprijsstijgingen de economie enorm kunnen beïnvloeden. Mensen gingen geld uit huizen halen om te besteden.

Kabinetten dachten dat de economie zo hard ging groeien door hun beleid, maar het was gewoon geld dat werd weggezogen uit de huizen. Een soortgelijk exces zag ik later ook in de Verenigde Staten en Ierland. Mensen gingen op zoek naar hogere rendementen, vergetend dat er risico’s aan verbonden waren. Je weet dat dingen de verkeerde kant uitgaan, maar je weet dag noch uur. Het had nog tien jaar kunnen duren. Dan kom ik op het punt: iedereen is verantwoordelijk.’

Maar de toezichthouder is toch degene die alarm moet slaan?
Met luide stem: ‘We hebben alarm geslagen. Verschillende, nee, een gróót aantal malen hebben we hier op gewezen. Alleen: als de scheidsrechter op een fluitje blaast en de voetballers gaan gewoon door…’

Politici en banken pikten uw fluitsignaal niet op.
‘Nee. Voor het werk dat wij doen, moet je over een groot uithoudingsvermogen beschikken. Het is een kwestie van door blijven gaan, erop blijven drukken, ondanks de negatieve publiciteit die over ons wordt uitgestort. We hebben in het verleden vaak het een en ander over lonen gezegd, maar de reacties waren altijd vernietigend. Daar komt de bank weer met zijn grijsgedraaide grammofoonplaat.’

Wat zei u dan?
‘Nou, dat grijsgedraaide grammofoonplaten altijd de beste zijn.’

U wilde de lonen matigen.
‘Als je concurrentiepositie holderdebolder uit de hand loopt, is het altijd moeilijk om mensen ervan te overtuigen dat het zo niet langer kan. Dat moet je blijven herhalen, ook al heb je lang niet zoveel invloed als je zou willen. Zo hebben we al in 1999 in ons jaarverslag gezet dat als wij een crisis op de woningmarkt zouden krijgen, er in de sfeer van tophypotheken grote problemen liggen. Wij zijn kampioen tophypotheken in de wereld! Daar moest iets aan gebeuren. Maar de politiek zei: daar zijn we niet van gediend. In 2007 heb ik al in verschillende fora gezegd: de financiële sector moet door een aanpassingsproces heen, want we zijn te ver van de aarde geraakt.’

In Nederland vallen banken en verzekeraars onder uw toezicht. Bent u de controle niet kwijtgeraakt door de enorme expansiedrift van die instellingen?
Met spottende lach: ‘Kijk, we hadden natuurlijk nooit een VOC of een Unilever of een Shell moeten hebben. We hadden gewoon een klein land met een laag welvaartsniveau moeten blijven. En dan hadden we geen enkel risico gelopen. Dat had gekund. Maar op een bepaald moment hebben we besloten dat we welvarender wilden worden. En een klein land is dan gedwongen om een grotere afzetmarkt te zoeken. Als ik kijk waar het mis is gegaan, is dat bij banken en verzekeraars met uitlopers in de Verenigde Staten. Dat kunnen ook kleinere instellingen zijn. In Amerika ontstonden de problemen. De helft van de hypotheeksector stond niet onder toezicht. En voor zover dat wel het geval was, werd er niet goed op gelet.’

Maar Nederlandse banken met bijkantoren in het buitenland staan onder uw toezicht. Zoals de ING die met de internetbank ING Direct in Amerika met ruim zevenentwintig miljard euro in dubieuze hypotheken zit. Had u niet alerter moeten zijn?
‘Ja, dat valt onder ons toezicht. Je kunt ons van alles de schuld geven, maar wij houden geen toezicht op het Amerikaanse hypotheekbankwezen. We hebben aan de autoriteiten daar wel eens de vraag gesteld: zit het wel snor? Dan kregen we als antwoord: ja, het zit snor. Maar als we ons er niet helemaal prettig bij voelen, hebben we niet de macht om er iets aan te doen.’

En nu de Nederlandse overheid garant staat voor deze risico’s, kunnen de belastingbetalers daarvoor opdraaien.
‘Onzin! Natuurlijk is het waar dat banken zich in risico’s storten. Maar als je in een vliegtuig stapt, kun je ook neerstorten. Als je in dit soort activiteiten stapt, is er een redelijke zekerheid dat het goed afloopt. Maar eerlijk gezegd wist ik niet dat het toezicht op de hypotheekmarktsector in Amerika zo slecht was. Dat wist ik gewoon niet. De les die we hier geleerd hebben, is dat we als onze banken grootschalig in het buitenland gaan opereren, veel beter moeten kijken of het toezichtsysteem in dat land wel aan de maat is. En er moet toezicht komen op de rating-instituten – beoordelaars van kredietwaardigheid. Zij raten de producten toch gemakkelijker hoger in dan wij veronderstelden.’

Inmiddels is duidelijk dat ook het risicomanagement van de banken zelf heeft gefaald.
‘Ja, maar er heeft zoveel gefaald. Accountantsregels hebben gefaald, credit rating agencies hebben gefaald, het risicomanagement van de banken heeft gefaald, toezichthouders hebben gefaald, parlementen hebben gefaald. Zo is er de afgelopen jaren vanuit de politiek een gigantische druk geweest om de financiële regelgeving te verminderen. Dit kabinet heeft ons een paar jaar geleden opgedrongen om de toezichtkosten met acht procent te drukken. Daar zijn we nog steeds mee bezig. Ik zei toen dat ik daar grote problemen mee had, omdat de financiële wereld steeds gecompliceerder aan het worden was. Maar het was een wereldwijde tendens: toezichthouders zouden zich met te veel dingen bemoeien. Nu slaat het de andere kant op: we moeten overal toezicht op gaan houden en de kwaliteit versterken.’

Grote zorgen
De meest geruchtmakende affaire waarin DNB verwikkeld is geraakt, is het drama IceSave. Toen de dochteronderneming van de IJslandse Landsbanki in mei 2008 de Nederlandse markt betrad en met een rentepercentage van ruim vijf procent adverteerde, stroomden de spaarders in groten getale toe. Met het predikaat ‘onder garantie van DNB’ leek het geld daar volledig veilig te staan. Maar in oktober viel de bank om. Wellink geeft toe dat hij zich al vroeg grote zorgen maakte over de snelle groei van het IJslandse bankkantoor. ‘Mijn invalshoek was heel simpel: dit willen we niet. IJsland had een groot betalingstekort, ik geloof van zestien procent, de inflatie was veel hoger dan in de rest van Europa, de IJslanders deden rare dingen met hypotheken en ze hadden veel vreemde valutaleningen.’

Waarom heeft u dan toch toegestaan dat IceSave hier actief werd?
‘Het klinkt gek, maar daar gaan wij dus niet over. Ik heb ze hier gehad, die IJslanders. Eerst de bankiers, toen de toezichthouder, daarna heb ik nog met de president van de centrale bank gesproken. Ze zeiden allemaal: uw analyse van de IJslandse situatie is niet correct. De tweede mededeling was: u heeft recht op uw opvattingen over hoe de IJslandse economie draait, maar u heeft geen bevoegdheden.’

Wat hebben die gesprekken dan voor zin? U kon ze toch niet tegenhouden.
‘Ik denk dat als we meer tijd hadden gekregen, de IJslandse collega’s iets gedaan zouden hebben. Zo hebben we in het verleden vaker problemen opgelost, namelijk door weerspannig te zijn en dan bindt men uiteindelijk toch wat in. Maar we werden ingehaald door de feiten. Bij het laatste gesprek op 23 september zeiden de IJslanders dat ze nog eens goed naar onze wensen zouden kijken. Dat hebben ze nog op schrift gezet. En tja, toen viel IJsland om.’

Maar IceSave adverteerde met ‘onder garantie van DNB’? Was dat niet misleidend voor de burgers?
‘Volgens Europese regelgeving mocht de bank zeggen: wij vallen onder het Nederlandse depositogarantiestelsel.’

Dan draaien dus de Nederlandse banken op voor het risico van een bank waar u geen toezicht op heeft?
‘Ja. In Europa is afgesproken dat een bank als IceSave bij ons kan aankloppen als het IJslandse depositogarantiestelsel lager is dan het Nederlandse. Dan moeten wij het verschil bijbetalen, terwijl we er geen toezicht op houden. Dat is omdat we werken aan één Europa. Omgekeerd kan het ook zo werken voor een Nederlandse bank die in een ander Europees land opereert. Maar in zekere zin is dat betreurenswaardig. Ik denk dat we hier voor een deel op moeten terugkomen, zodat de toezichthouder van het land waar de bank zich vestigt, kan ingrijpen. Die moet meer bevoegdheden krijgen.’

Dus DNB moet meer macht krijgen?
‘Hoe ver je daarin moet gaan, is een moeilijke zaak. Naarmate je een nationale toezichthouder meer macht geeft, zit hij steeds vaker op de stoel van een ondernemer. Je zou het ook kunnen oplossen met een Europese toezichthouder. Die kan de nationale toezichthouders de nodige informatie geven voor de uitvoering van hun beleid.’

IceSave-spaarders hebben maar tot een ton van hun geld teruggekregen. Kunt u zich voorstellen dat ze boos zijn op u?
‘Dat kan ik me best voorstellen, maar ik kan er niet zo vreselijk veel aan doen.’

De kritiek is dat u had kunnen waarschuwen.
‘Ja, maar dat mag ik niet. Ik heb geheimhoudingsplicht als het over dit soort dingen gaat. Maar laten we die nou eens gemakshalve vergeten. Moet je je voorstellen wat er dan gebeurt. Ik vraag even zendtijd aan bij de NOS en deel dan mee: “Dames en heren, voor het geval het u ontgaan is, er zit een bank ergens in Nederland die staat op omvallen. Ga er snel naartoe, voordat uw geld weg is.” Misschien hebben de hardlopers onder ons nog enige kans, maar de bank is op dat moment helemaal weg. Die heeft geen schijn van kans meer.’

Had u niet kunnen waarschuwen vóórdat de spaarders hun geld hadden gestort? U wist al voordat IceSave hier actief werd, dat IJsland in grote problemen zat.
‘Wat had ik dan moeten zeggen? “Hier is een bank, die toestemming heeft om in Europa te opereren, maar ga er vooral niet naartoe.” Dan hadden we trouwens geen bankrun in Nederland uitgelokt, maar wel in Engeland of Duitsland of IJsland zelf. Kijk, over dit soort zaken piekeren we natuurlijk best. Dat maakt mijn vak ook buitengewoon interessant, moet ik zeggen.’

U gaf net aan dat u in de toekomst kritischer wilt zijn op het oordeel van toezichthouders in landen waar Nederlandse banken actief zijn. Welke lessen heeft u nog meer van de crisis geleerd?
‘Als dingen niet goed zijn gegaan, onderzoeken we altijd wat we anders hadden kunnen doen. Dat doen we nu ook bij de kredietcrisis. We hebben gezien dat er grote gaten in het toezichtsysteem zitten. Ik ben nu heel voorzichtig. Want als er rechtszaken worden aangespannen tegen DNB (zie kaders), wil ik het materiaal niet op de borden van tegenstanders leggen.

Maar er zijn best lessen te trekken voor ons als toezichthouder. We moeten intensiever toezicht uitoefenen op commissarissen, want zij zijn een steeds belangrijkere rol in het besturen van banken gaan spelen. Volgens de wet mogen wij ze alleen toetsen op betrouwbaarheid. Ik heb minister Bos al geruime tijd geleden gezegd: doe iets aan die wet en zeg dat de commissarissen ook deskundig moeten zijn! We kunnen hier niet mee volstaan, want de bancaire wereld wordt steeds complexer. En er is een behoorlijk aantal commissarissen dat, laat ik het beleefd zeggen, te weinig verstand van de bancaire wereld heeft.

Een andere les is dat bankieren simpeler moet worden. Niet te simpel, anders gooi je veel verworvenheden weg. Maar sommige producten zijn zo ingewikkeld geworden, dat weinigen ze nog begrijpen.’

Wat vindt u van het pleidooi van minister Bos om een onderscheid te maken tussen spaarbanken en banken met risicovolle activiteiten?
‘Dat is gemakkelijk gezegd, maar de meeste banken doen tegenwoordig ingewikkelde dingen. Het lijkt me vragen om moeilijkheden als je tegen het overgrote deel van het bankwezen gaat zeggen: jullie zijn te complex en hebben geen recht meer op het depositogarantiestelsel. Dan destabiliseer je het hele financiële proces in hoge mate. Bovendien moet je met dit soort gedachten wachten tot de crisis voorbij is en we de problemen in de sector onder controle hebben.’

Had u de crisis eerder kunnen zien aankomen?
‘Misschien. We hebben gezien dat uitkomsten van de ratings niet klopten met hoe de werkelijkheid zich kan voltrekken. Wat ik heb geconstateerd, is dat de financiële innovatie veel sneller is gegaan dan toezichthouders, regelgevers en het riskmanagement hebben kunnen reageren. Daar hebben de technologie, de deregulering en de liberalisering een belangrijke rol in gespeeld. Dat komt doordat we in een wereld zonder grenzen leven. Ik ben daar zelf ook medeverantwoordelijk voor als voorzitter van het Bazelse comité. Het heeft lang geduurd voordat Bazel II afgelopen januari werd ingevoerd, waarbij banken gedwongen zijn om bij riskanter gedrag meer kapitaal aan te houden. Als we het eerder hadden gedaan, was de crisis denk ik minder diep geweest. Maar de schroef moet verder worden aangedraaid, zodat bankiers nog meer gaan nadenken over wat ze doen.’

Hoeveel dieper wordt deze crisis nog? De koers van ING staat vrijwel constant onder grote druk, de bank heeft al twee keer steun bij de Staat moeten vragen. Hoe groot acht u de kans dat deze bank net als ABN Amro genationaliseerd moet worden?
‘Ik denk dat het weinig zinvol is daarover te speculeren. Nationalisatie is het allerlaatste wat je zou willen. Trouwens, ABN Amro is niet genationaliseerd. De aandelen zijn voor honderd procent in handen van de Staat. Dat is een groot verschil met nationalisatie, waarbij een bank wordt onteigend. Ik zie bij de ING nog geen enkele reden voor meer steun. Als deze bank verder in grote problemen komt, kan ik u verzekeren dat er meer banken in moeilijkheden raken. Hoe lang de crisis zal duren? Hoe diep het wordt? Dat weet ik niet. Ik heb geen kristallen bol waarin ik precies kan zien wat er gaat gebeuren.’

Wat vindt u van het optreden van het kabinet tot nu toe?
‘Ik vind dat met de financiële crisis heel daadkrachtig wordt omgegaan. Maar het zal politiek gezien moeilijker worden. Ik denk dat de maatschappelijke weerstand tegen de steun aan banken zal groeien naarmate de crisis langer duurt. De regering moet nu duidelijk maken dat die steun niet voortkomt uit een mateloze liefde voor de banken. Als de financiële sector niet gaat draaien, doet de rest van de economie dat ook niet. Voor wat betreft het bredere economische beleid komt het kabinet wel erg traag op gang.’

Heeft het kabinet de impact van de financiële crisis op de economie onderschat?
‘Nou, wij zijn als DNB somberder geweest over de ontwikkelingen die op ons afkwamen.’ Met een minzame glimlach: ‘Dat is een heel beleefde manier van formuleren. Maar het lijkt me zo duidelijk genoeg.’

IceSave en DNB

Het IceSave-debacle maakte de Amersfoortse ondernemer Gerard van Vliet 420.000 euro armer. Van dat bedrag ontvangt hij op grond van het depositogarantiestelsel een ton terug van De Nederlandsche Bank. Toch laat Van Vliet het er niet bij zitten. Samen met 469 andere IceSave-gedupeerden die meer dan een ton hadden belegd (en nu naar dat deel van hun inleg kunnen fluiten) gaat hij een megaclaim indienen bij DNB.

‘Een complexe zaak,’ geeft Van Vliet toe. ‘De kern is dat DNB volgens ons niet alleen achteraf een toezichthoudende taak heeft. Zij zijn de experts. Spaarders weten niet wat aan de hand is. DNB had tot taak het depositogarantiestelsel te bewaken. Er waren voldoende signalen dat het fout zou gaan. De bank had ons moeten waarschuwen.’ Ook de Nederlandse bewindvoerders van de omgevallen bank bereiden een juridische procedure voor: zij eisen 20,1 miljoen euro aan kasgeld dat IceSave bij DNB had gestald.

De claim van Stichting FortisEffect

‘Het toezicht van DNB is een groot drama,’ zegt advocaat Adriaan de Gier die namens ruim 1200 Fortis-beleggers, verenigd in de Stichting FortisEffect, voorbereidingen treft voor claims tegen de Nederlandse en Belgische overheden, het Fortis-bestuur en De Nederlandsche Bank. DNB is bij twee zaken betrokken. De Gier verwijt de toezichthouder vooral het niet ingrijpen bij het ‘verspreiden van misleidende informatie’ door Fortis gedurende het fusieproces met ABN Amro in de periode van mei 2007 tot september 2008. Ook heeft DNB bij de voortgangsbewaking ‘steken laten vallen’, aldus De Gier.

‘Wellink heeft niet voldoende mensen met adequate kwaliteiten. Ze hebben geen praktijkervaring in ondernemingen zelf. Daardoor missen ze het Fingerspitzengefühl en is hun benadering te theoretisch.’ Wellink bestrijdt die kritiek. ‘Wij staan internationaal heel goed bekend, namelijk als een betrekkelijk strenge toezichthouder.’ Wel geeft de president van DNB toe dat zijn medewerkers, zeker in het verleden, iets te goedgelovig van aard zijn (geweest). ‘Soms heb ik het gevoel dat we slechtere dingen van andere mensen zouden moeten verwachten dan dat we doen. Ik zeg wel eens tegen mijn mensen: het is een boze wereld waarin we met zijn allen leven. Dus als je iets wordt verteld, check het. En check het dan nog een keer.’

Maar de rol van DNB bij het fusietraject van ABN Amro en Fortis is volgens Wellink juist een voorbeeld van waar de toezichthouder goed werk heeft verricht. ‘Als de bankiers zeiden: we hebben de financiering rond, zeiden wij: dat kunnen jullie wel zeggen, maar toon dat eerst maar aan.’

Ook bij de ontmanteling van Fortis en de reddingsactie van de Nederlandse onderdelen in de laatste week van september 2008 is misleidende informatie verspreid die beleggers dupeerden, stelt De Gier. Voor de zaak die hij hierover voorbereidt, wil hij alle direct betrokkenen, inclusief Nout Wellink, onder ede gaan verhoren.

Het totale bedrag dat met de claims gemoeid gaat en dat deels voor rekening van DNB zal zijn? De Gier: ‘We hebben het over een koersdaling vanaf mei 2007 tot nu. Dat is zo’n vijfentwintig euro per aandeel. En in totaal gaat het over 2,5 miljard aandelen. Het past niet eens op je rekenmachine.’ De advocaat hoopt de zaken nog dit voorjaar voor de rechter te krijgen.

Gerelateerd