<div class="lead">
Griet op de Beeck deelde als vierde zomergast haar rijke levenservaring. En ondanks de aangrijpende fragmenten werd het nergens topzwaar.
</div>
Ze wist altijd al dat ze wilde schrijven, maar durfde pas nadat ze op haar zesendertigste ‘een fantastische shrink’ tegen het lijf liep. Hij leerde haar hoe ze zichzelf kon bevrijden van haar diepgewortelde schaamte, zodat ze kon worden wie ze in wezen was.
Schrijfster Griet Op de Beeck was de vierde Zomergast van dit seizoen en tevens de tweede Vlaming.
Wat meteen opviel was Op de Beecks bescheiden verschijning: glinsterende ogen en een stralende, doch ietwat verlegen lach. Opmerkelijk voor iemand die de afgelopen jaren meer dan 600.000 boeken verkocht én op de longlist van verscheidene prestigieuze literaire prijzen verscheen. In januari 2013 debuteerde de Vlaamse met Vele hemels boven de zevende, een roman die inmiddels aan zijn 39ste druk toe is. Anderhalf jaar later volgde Kom hier dat ik u kus, wederom een monsterhit: 98 weken geleden drong de roman de Bestseller 60 binnen om niet meer te verdwijnen. Begin dit jaar verraste ze opnieuw met de verhalenbundel Gij nu, over ‘eenzaamheid, vluchten en ontsnappen’.
Wat maakt nou juist déze schijfster zo geliefd? Recensenten zijn het er unaniem over eens dat ze over de gave beschikt om zware onderwerpen op een lichtvoetige, eerlijke, zachte en tegelijkertijd toch scherpe manier neer te zetten. ‘Jezelf durven te redden,&#8217; lijkt Op de Beecks terugkerende motief te zijn. Een universeel thema waar iedereen zich in herkent. De schrijfster put voor haar verhalen uit een rijke bron aan levenservaring: ze groeide op in een gezin ‘waar onvoorwaardelijke liefde en waardering niet vanzelfsprekend was’, kreeg anorexia op haar 26ste en belandde in een ongelukkig huwelijk. Toch vond ze de kracht om haar dromen uiteindelijk na te jagen.
Deze levenskracht en ongeveinsde wijsheid bleek eens te meer uit de fragmenten die ze de kijker voorschotelde. Ze koos voor een interessante mix van sociaal-maatschappelijke reportages, kunst (zowel beeldend als theater en literatuur) en aangrijpende ontboezemingen. Toch werd het nergens topzwaar, omdat de meeste passages een zuivere schoonheid en zelfs een lichte toon van humor in zich hadden.
Indruk maakte The Bridge, een documentaire uit 2006 waarin regisseur Eric Steel twaalf maanden lang The Golden Gate Bridge filmde, waar ieder jaar 20 à 30 mensen vanaf springen om zich van het leven te beroven. Kevin Hines vertelt in detail over zijn mislukte zelfmoordpoging, terwijl zijn gezicht close up in beeld komt. Op de Beeck bracht perfect onder woorden wat dit met haar deed: ‘De eindeloze eenzaamheid van iemand die huilend over een brug loopt en niemand die reageert.’
Ontroerend was het jongetje Vlerson in Weg van België, een serie over uitgeprocedeerde kinderen. Vlerson werd teruggestuurd naar Kosovo, waar zijn ouders vandaan komen. Hij laat brieven van zijn oude klasgenootjes zien, waarin zij hem vragen of hij hen mist en barst in tranen uit als de programmamaakster vraagt of hij gelukkig is. Hij schudt zijn hoofd: hij wordt gepest door zijn nieuwe klasgenoten, omdat hij nu pas in Kosovo woont.
De gedetineerden die (onherkenbaar) vertelden over hun tijd in de gevangenis in Binnen inzicht legden de essentie van de persoon Op de Beeck misschien nog wel het meeste bloot. Hier werd wederom ingezoomd op eenzaamheid en het ophouden van een façade. ‘Iedereen is doorgegaan met het leven. Vrienden zijn getrouwd en hebben kinderen, en ik zit hier aan de grond. Ik zie er misschien sterk uit, maar uiteindelijk ben ik kapot van binnen. Dit is de hel op aarde,&#8217; aldus een van de gedetineerden.
We gaan zeker en vast nog veel horen van deze charmante Vlaamse. De psychiater die Griet hielp in te zien ‘dat ze mag zijn wie ze is’ heeft niet alleen de schrijfster zelf een groot plezier gedaan, maar ook heel Zomergasten-kijkend Nederland.

Natascha van Weezel

Gerelateerd