Herzieningsverzoek cocaïnerechtszaak

Van je vrienden moet je het hebben. Nou ja, vrienden. Het zijn voormalige criminele kennissen van de Belgische Patrick van Loon (1966) die hem neerzetten als een clichéboef. Zo eentje die in allerlei handeltjes zit en over miljoenen zegt te kunnen beschikken. Een overtuigende leugenaar. Iemand die om de haverklap een ‘snoepzak’ cocaïne te voorschijn haalde en lijntjes snoof ‘zo lang als potloden’. Een charmeur die leed aan structureel geldgebrek maar ondertussen rondreed in een Rolls Royce. Even notoir onbetrouwbaar als dominant. ‘Als je met hem in de trein van Rotterdam naar Antwerpen zou zitten, heeft hij aan het einde van de reis je ervan overtuigd dat de trein speciaal voor hem is ingezet,’ beweerde ooit een medeverdachte in een oude strafzaak.

Met die kroongetuige ging de Nederlandse staat op 19 maart 1999 in zee. Van Loon biechtte op hoe hij midden jaren negentig met niemand minder dan Desi Delano Bouterse had onderhandeld over cocaïneleveranties. Van Loon was in 1997 aangehouden voor een onderschept drugstransport van 486 kilo coke, gevonden in El Primero, een motorjacht dat lag afgemeerd in de haven van het Zeeuwse Stellendam. Daarvoor werd hij veroordeeld. In de aanloop naar zijn hoger beroep praatte hij met de Nederlandse opsporingsinstanties over Bouterse. Zijn verklaring – en alleen zijn verklaring – leidde in 2001 tot de definitieve veroordeling van de huidige president van Suriname. Daarmee ging een lang gekoesterde wens van Nederland in vervulling. Wat via inlichtingendiensten en militaire middelen niet was gelukt, slaagde strafrechtelijk wel: ‘staatsvijand’ Bouterse werd een gevoelige slag toegebracht. Sindsdien ziet Nederland hem als een drugscrimineel en hangt hem hier een celstraf van elf jaar boven het hoofd.

De vraag is of dat zo blijft. Zijn getuigenis van toen was een leugen, zegt Van Loon nu. ‘Bouterse kwam in mijn hele verhaal niet voor,’ staat er in een officiële verklaring die is opgetekend door meester Ernst van Soest, notaris te Hasselt. ‘Ik heb dus absoluut niet te maken gehad met Bouterse. Ook niet indirect.’ Van Loon liet zijn verhaal juni vorig jaar officieel vastleggen op verzoek van Inez Weski, de advocaat van Bouterse. Zij heeft deze week een herzieningsverzoek ingediend bij de Hoge Raad, waarvan de notariële verklaring onderdeel uitmaakt. Weski wil dat de zaak tegen haar cliënt wordt overgedaan.

Leugenachtig

Het is niet de eerste keer dat een advocaat van Bouterse zo’n verzoek doet. In 2002 vroeg strafpleiter Bram Moszkowicz daar al om, onder meer gebaseerd op een verklaring van een medeverdachte van Van Loon. Die collega-crimineel had eerder al beweerd dat Van Loon had gelogen. Het bleek te mager voor de Hoge Raad. In 2005 deed Bouterse een nieuwe poging tot herziening, deze keer via Weski. Zij bracht nieuwe verklaringen en stukken in, die het Bouterse-proces in een ander daglicht moesten plaatsen. En hoewel de advocaat-generaal – de adviseur van de Hoge Raad – zelf ook de nodige vragen had bij de gang van zaken, bleek het opnieuw niet genoeg om een rigoureuze stap te nemen en het Bouterse-proces over te laten doen.

Nu is er dus een derde poging. Eentje waarbij de kroongetuige zélf bekent te hebben gelogen.

Dat Van Loon zijn verklaringen herroept, is natuurlijk een gotspe. Het zijn beweringen van een veroordeelde crimineel die zegt te hebben gelogen en wiens woorden – oud of nieuw – daardoor inherent onbetrouwbaar zijn. Zijn nieuwste versie van ‘de feiten’ is op zichzelf staand vermoedelijk niet voldoende om de Hoge Raad nu wel te overtuigen. Om het verzoek te stutten, heeft Weski het verhaal van Van Loon daarom zoveel mogelijk proberen te ‘objectiveren’.

Een belangrijke steun vond de advocate in het Belgische strafdossier tegen Van Loon dat ze te langen leste in haar bezit wist te krijgen. Het gaat om een drugs- en witwaszaak tegen de kroongetuige uit 2003, die diende in hoger beroep bij het hof in Antwerpen. Daarin speelde ook het cocaïnetransport een rol waarvoor Bouterse was veroordeeld. In die oude Stellendam-zaak komen medeverdachten aan het woord die de notariële ontboezeming van Van Loon lijken te bevestigen. Pikant zijn daarnaast de processen-verbaal van de Belgische politie en het vonnis van de rechters. Ze komen allen tot de conclusie dat de eerdere Bouterse-verklaring van Van Loon leugenachtig is. Ook zijn er telefoontaps waarbij betrokkenen praten over de dubieuze manier waarop de kroongetuige de Nederlandse opsporingsinstanties ter wille is geweest.

Weski stuurde het omvangrijke pak documenten deze week naar de Haagse Kazernestraat, waar de Hoge Raad zetelt. Volgens haar voldoet dit nieuwe verzoek ruimschoots aan de strenge eisen voor een herziening. Dat die er komt, is volgens de raadsvrouwe ‘een bittere noodzaak, want mijn cliënt heeft geen eerlijk proces gekregen’. Vrij Nederland kreeg inzage in het herzieningsverzoek en de recente notariële verklaring. Eerder al woonden we het Belgische proces bij, spraken met Van Loon zelf en met mensen uit zijn omgeving.

De grote baas op de achtergrond

Om met het belangrijkste te beginnen: in zijn notariële ‘biecht’ vertelt Van Loon hoe Nederlandse rechercheurs in 1997, kort na zijn aanhouding in de Stellendam-zaak, hem bezochten in zijn cel. Daar zouden ze omfloerst hebben gesuggereerd dat de partij coke afkomstig was uit ‘S’ (Suriname) en het eigendom was van ‘B’ (Bouterse). Van Loon kon dat verhaal maar beter bevestigen, anders zou hij zo maar voor zestien jaar achter de tralies kunnen verdwijnen. De drugscrimineel toonde zich welwillend ten aanzien van het voorstel. ‘Ik gaf toen aan: als u zegt dat het van de koningin is, dan zeg ik dat het van de koningin is, als ze me maar vrijlaten.’ Het zou echter nog een tijdje duren voor de politiemensen opnieuw op de koffie kwamen. De Belgische cokesmokkelaar was toen al veroordeeld en in afwachting van zijn hoger beroep. Deze keer ging Van Loon definitief overstag. ‘Tijdens dit gesprek gaven ze mij de indruk alsof ik de zoveelste getuige was tegen Bouterse.’

Zo was zijn oorspronkelijke Bouterse-verklaring volgens Van Loon tot stand gekomen. In dat explosieve document uit 1999 beweerde de kroongetuige dat hij midden jaren negentig in contact was gekomen met mensen van het zogeheten Suri-kartel. Hij was samen met zijn Belgische handlanger Marcel Geladi via Frans-Guyana naar Suriname gereisd om daar in Paramaribo zaken te doen met Radj Oedit, een gekend kopstuk uit de Surinaamse drugsscene. Op een gegeven moment kwamen ze in een kantoortje waar ‘een man die kalend was met een klein ringbaardje’ de visa in hun paspoorten regelde. Daarna zou Oedit hebben gevraagd: ‘Weten jullie wel bij wie jullie nu zijn geweest?’ Dat was dus Desi Bouterse, dezelfde persoon die Van Loon op een later moment ‘in een hawaïshirt’ bij een volgende bespreking zag binnenlopen. Het bleek de grote baas op de achtergrond, met wie de criminele Belgen uiteindelijk aan tafel zouden belanden om te onderhandelen over honderden kilo’s coke.

Aanzetten tot meineed

Die vijftien jaar oude kroongetuigeverklaring van Van Loon klinkt nog steeds als hard en sluitend bewijs tegen Bouterse. Maar de Belg beweert nu dat de betrokken rechercheurs en hun baas Evert Harderwijk, de officier van justitie die het onderzoek leidde, indertijd ‘als het ware bij mijn verhaal Bouterse en andere personen hebben ingevuld’. Volgens Van Loon is Gerard Spong, zijn toenmalige advocaat, gaan onderhandelen met Harderwijk over wat er wel en niet in de verklaring moest komen te staan. ‘In het stuk dat zij bekeken, was de naam Bouterse blijkbaar al ingevuld in bepaalde passages.’ Dat alles was gebeurd zonder zijn medeweten, beweert Van Loon. Toch heeft hij die verklaring ondertekend, naar eigen zeggen op aanraden van zijn advocaat Spong, vooral omdat hij allerlei extra garanties kreeg van de officier van justitie. Naast de officieel toegezegde strafvermindering mocht Van Loon onder meer zijn crimineel vermogen houden en zouden zijn medeverdachten – onder anderen Marcel Geladi, die zijn geld beheerde – niet worden aangehouden. Daarnaast zou Van Loon naar eigen zeggen ook niet worden vervolgd voor een andere Surinaamse drugsdeal waarbij hij betrokken was, de zogeheten Southampton-zaak. In het kader van zijn kroongetuigenovereenkomst had hij namelijk zijn hele criminele carrière moeten opbiechten.

Volgens Van Loon zat het hem in die tijd al niet lekker dat hij had gelogen. Hij zegt meermalen – voor, tijdens en na het proces tegen Bouterse – tevergeefs te hebben geprobeerd terug te komen op zijn verklaring. Voor Inez Weski is het een duidelijke zaak: Van Loon is willens en wetens beïnvloed en haar cliënt Bouterse is valselijk beschuldigd. Dat is volgens haar ‘het product van de opzettelijke inspanningen van het Openbaar Ministerie en de toenmalige raadsman mr. Spong’, schrijft ze in het herzieningsverzoek. Die werkwijze bestempelt Weski als ‘het aanzetten tot meineed’ en wijst volgens haar op een ‘fundamentele onbetrouwbaarheid’ van het OM in deze zaak. Volgens de raadsvrouwe zijn er daarnaast met de kroongetuige afspraken gemaakt die in strijd zijn met de wet en die vervolgens geheim zijn gehouden voor de rechters.

Een gewillig oor

Het zijn zware beschuldigingen die Weski ter weging voorlegt aan de Hoge Raad. Maar ze baseert zich daarbij niet alleen op de herroepen woorden van Van Loon. De advocate ziet haar verhaal ook bevestigd in het oordeel van verschillende Belgische gezagsdragers. Na zijn detentie in Nederland was Van Loon verkast naar zijn geboorteland. Daar werd hij al snel opnieuw vervolgd, deze keer voor witwassen in verschillende drugszaken, waaronder ook die van de onderschepte kilo’s uit het Zeeuwse Stellendam. Dus dook de Belgische politie opnieuw in die veelbesproken zaak. ‘Uit verschillende stukken blijkt dat de verklaring die Van Loon aflegde in Nederland […] gelogen zou zijn voor wat betreft de betrokkenheid van Bouterse,’ schrijven rechercheurs op 17 december 2003 in een proces-verbaal. Ergo: het smokkelverhaal van Van Loon klopt tot in de details, behalve waar het de naam van de Surinaamse oud-legerleider betreft.

De Belgen concluderen dat onder meer uit verscheidene afgeluisterde telefoongesprekken. Bijvoorbeeld als Van Loon op 24 oktober 2002 belt met zijn medeverdachte Frank Janssen, die er ook bij zou zijn geweest in Suriname. Ze praten over het herzieningsverzoek dat Bram Moszkowicz kort daarvoor heeft ingediend. Van Loon zegt te overwegen om een brief te schrijven naar de advocaat-generaal bij de Hoge Raad die moet oordelen over het verzoek. Daarop zegt Janssen: ‘Pff… ik zie niet in waarom je naar die rechter moet schrijven.’ Van Loon antwoordt: ‘Ja, maar die moet een advies uitbrengen, dus ik vind dat die volledig op de hoogte moet zijn van alles.’

Verderop vertelt de kroongetuige over ‘een afgelegde verklaring’ die ‘bij elkaar is geschoven’, dat hij het ‘een beetje beu’ is en dat er ‘een paar dingen’ moeten worden rechtgezet. Als zijn gesprekspartner hem waarschuwt dat hij kan worden vervolgd voor meineed, zegt Van Loon: ‘Meineed? Clinton heeft er ook geen zes jaar voor gehad.’ Op een gegeven moment beweert Janssen dat Moszkowicz een slechte advocaat is, want ‘als ik Bouterse had moeten verdedigen met mijn kennis, dan was hij nooit veroordeeld.’

Deze ietwat cryptische dialoog correspondeert volgens de Belgische recherche met verklaringen die medeverdachten van Van Loon eerder aflegden, onder meer tegenover de Nederlandse politie. De Belgen verwijzen bijvoorbeeld naar het relaas van Marcel Geladi, zijn kompaan met wie kroongetuige Van Loon in de jaren negentig naar Suriname was afgereisd en die dus ook aanwezig zou zijn geweest bij de ontmoeting met Bouterse. Dat laatste ontkende Geladi met klem. Hij beweerde in 2001 tegenover de Rotterdamse recherche dat Van Loon heeft gelogen: ‘De naam Bouterse zal hem (Van Loon, red.) enigermate bekend zijn geweest. Maar deze werd interessanter toen hem duidelijk werd hoe graag de Nederlandse justitie Bouterse achter de tralies wou hebben. Met de fantasie en de overtuigingskracht die hem eigen is, was het voor hem blijkbaar niet moeilijk om een geloofwaardig verhaal te verzinnen. Hoe dan ook was in zijn voordeel dat hij een gewillig oor vond voor zijn verhaal – een bereidwilligheid die in de hand werd gewerkt doordat Harderwijk (de officier van justitie, red.) er veel aan gelegen was om Bouterse te veroordelen; een bereidwilligheid bovendien die ook bij Spong mag worden verondersteld. Deze is immers niet alleen adviseur van de Surinaamse regering inzake de Decembermoorden, maar was ook persoonlijk betrokken omdat bij deze moorden familieleden waren omgekomen (het ging om bevriende advocaten, red.). Al met al twee, in de zaak Stellendam (…) betrokken personen die een meer dan gebruikelijk professioneel en persoonlijk belang zouden kunnen hebben gehad bij een veroordeling van Desi Bouterse.’

Het verhaal wordt bevestigd door Frank Janssen, der Dritte im Bunde wat betref de Stellendam-smokkel en ook een medeverdachte van Van Loon in de Belgische witwaszaak. Tegenover de onderzoeksrechter in Antwerpen legde Janssen in 2003 de volgende verklaring af: ‘Van Loon heeft in ruil voor een ruime strafvermindering valse verklaringen afgelegd ten laste van Bouterse, die in werkelijkheid onschuldig was in deze zaak. Ik heb zelf trouwens aangeboden om destijds in die zin te getuigen ten voordele van Bouterse.’

Vlucht

De telefoontaps en de verhoren zijn voor de Belgen slechts voor één interpretatie vatbaar: Van Loon heeft in Nederland gelogen. En dan is er nog een andere kwestie waarin hun oordeel wezenlijk anders is dan dat van de Nederlandse speurders. Van Loon beweert dat hij op 2 juni 2000 is vrijgelaten door het Nederlandse Openbaar Ministerie, de dag dat het requisitoir was in de zaak tegen Bouterse. Dat was ruimschoots eerder dan met Van Loon was afgesproken in zijn deal. Volgens de kroongetuige was het een extra beloning nadat hij eerder had gedreigd niet meer mee te werken.

In de versie van het Nederlandse OM heeft Van Loon zich echter onttrokken aan zijn detentie. Hij had die dag in juni proefverlof en is domweg niet teruggekomen. Daar wilden de Belgen graag het fijne van weten. Nederland had namelijk op 18 juli 2002 aan België gevraagd om overname van strafvervolging van Van Loon in zijn drugszaken – Stellendam en Southampton. Dus had de verdachte nu wel of niet zijn straf uitgezeten in Nederland? En zo niet, had de kroongetuige zich dan schuldig gemaakt aan contractbreuk en was zijn contract nog geldig?

Om antwoorden op die vragen te krijgen, werden de officier van justitie Harderwijk en de betrokken Nederlandse rechercheurs opgeroepen als getuigen in het Belgische proces tegen Van Loon cum suis. De Nederlanders beweerden unaniem dat de kroongetuige voortijdig en zonder toestemming het land had verlaten, maar spraken elkaar tegen over de datum. Ook over de daaropvolgende gebeurtenissen liepen hun verhalen uiteen en bleven er vragen onbeantwoord. Hoe wisten ze waar de vermeend voortvluchtige Van Loon zat? Waarom hadden ze nog contact met hem? Hoe vaak was dat gebeurd? Waarom werd hij nog een tijdlang gerund door de Criminele Inlichtingen Eenheid van de Nederlandse politie? En waarom was hij niet meteen internationaal gesignaleerd? Op die laatste vraag beweerde Harderwijk dat de vlucht van Van Loon direct was gemeld, terwijl dat in feite pas jaren daarna gebeurde.

Beloond voor zijn rol

Met Harderwijk had Van Loon sowieso nog een appeltje te schillen. Volgens de kroongetuige had de officier van justitie hem buiten de officiële deal om allerlei toezeggingen gedaan. Bijvoorbeeld dat justitie zijn crimineel vermogen ongemoeid zou laten, zodat hij zelf kon zorgen voor zijn getuigenbescherming. Onderdeel van die afspraak zou onder meer zijn dat Nederland medeverdachte Geladi niet zou vervolgen, want bij hem had Van Loon zijn geld gestald. Die afspraak heeft het OM met voeten getreden, beweert hij. Geladi werd later alsnog vervolgd, waardoor Van Loon naar zijn centen kon fluiten.

Over dat alles werd verantwoordelijk officier van justitie Harderwijk op 12 mei 2005 gehoord bij het Hof van Beroep in Antwerpen. Hij ontkende categorisch dat er naast de officiële regeling afspraken waren gemaakt met de kroongetuige. Wel gaf de OM’er toe dat er contact is geweest met de kroongetuige toen deze in België zat. Maar dat was omdat Van Loon bang was te worden ontvoerd, zei Harderwijk. ‘Bouterse werd in Nederland gezien als een gevaarlijke man met een lange arm, dus ik wilde met name zekerheid hebben of mogelijk Bouterse achter de ontvoering had gezeten.’ Dat is toch gek: een OM dat weet waar een ontvluchte gedetineerde zit, contact met hem heeft, maar verder niets doet. Sterker: Nederlandse rechercheurs brachten hem nadien zelfs nog zijn spullen uit de Rotterdamse gevangenis.

Ook de Belgische rechters waren niet overtuigd. Sterker nog: ze zagen in het gedrag van het Nederlandse OM een reden om Van Loon niet opnieuw in België te aan te pakken. In beide drugszaken – Stellendam en Southampton – werd het Belgische OM niet-ontvankelijk verklaard. Het hof in Antwerpen oordeelde dat Van Loon niet was ontvlucht en er sprake was van ‘een oneigenlijk gebruik van de regels inzake wederzijdse rechtshulp’. Simpel gezegd: Nederland had zich misdragen door eerst een deal te maken met iemand, om hem daarna in een ander land voor de rechter te laten slepen.

Dat laatste is een tik op vingers van het Nederlandse OM, maar is het ook belangrijk voor het herzieningsverzoek van Bouterse? Ja, vindt Weski: ‘Want als blijkt dat de kroongetuige tegen de afspraken in eerder is vrijgelaten, en als de deal wezenlijk meer heeft ingehouden dan het OM heeft verteld bij de rechter, dan wankelt de zaak.’ Volgens haar is de zogenaamde ‘ontvluchting’ verzonnen om te maskeren dat Van Loon buiten de deal om is beloond voor zijn rol als kroongetuige. Als de rechters in de strafzaak tegen Bouterse uit 2000 hadden geweten dat de opsporingsinstanties zo te werk zijn gegaan, was het Openbaar Ministerie volgens de advocaat gegarandeerd niet-ontvankelijk verklaard – een overtuiging waarin ze zich gesteund weet door eerdere uitspraken van de Hoge Raad. ‘Of hij was minimaal vrijgesproken,’ zegt Weski, ‘gelet op de ernstige integriteitschending van de opsporing. De waarheidsvinding was kennelijk niet van belang.’

Pikkie zonder Loon

Het nieuwste herzieningsverzoek is in eerste instantie het verhaal van een kroongetuige die tot inkeer lijkt gekomen. Iemand die er ooit heil in zag om te verklaren over de criminele handel van ‘staatsvijand’ Desi Bouterse, maar in de loop der jaren is gaan twijfelen. Ook al omdat hij er zelf niet echt beter van is geworden. In de nalatenschap van een van zijn handlangers zat een conceptbrief van Van Loon aan het Nederlandse OM, waarin hij zich beklaagde over zijn behandeling en alsnog geld eiste van de staat. Het is een nooit verstuurd schrijven, met een platte, maar veelzeggende signatuur: ‘Pikkie zonder Loon’, staat er als grap onder aan de brief.

Maar het is niet alleen de ommezwaai van een berekenende crimineel. Het zijn ook de verklaringen van anderen, sommigen al jaren geleden opgetekend. Die zijn minder omstreden en lijken de scepsis over Van Loons verhaal te bevestigen. Net als verscheidene afgeluisterde telefoongesprekken, die al diepgaand zijn onderzocht door de Belgen. En het lijkt toch niet heel waarschijnlijk dat de vermoede lange arm van Desi Bouterse in staat is om alle betrokkenen te orkestreren tot in hun privéconversaties. Nu is de vraag of de Hoge Raad er net zo over denkt.

Zie voor reacties: vn.nl

Hooggeplaatste getuigen

Het verlanglijstje van Weski

Als de Hoge Raad instemt met het herzieningsverzoek, heeft advocaat Inez Weski een imposant rijtje getuigen dat ze graag wil horen – zowel kwantitatief als kwalitatief. Meest in het oog springend zijn de verzoeken om oud-staatslieden te ondervragen, zoals de voormalige ministers van Justitie Ernst Hirsch Ballin en Winnie Sorgdrager. Wat wisten zij van de deal met Van Loon? Daarnaast wil Weski oud-premier Ruud Lubbers aan de tand voelen. Hij stuurde indertijd de Inlichtingendienst Buitenland (IDB) aan en zou die dienst hebben opgedragen onderzoek te doen naar de vermeende drugslijnen van Bouterse. Informatie van de IDB – en nadien ook van de Binnenlandse Veiligheidsdienst – is naar verluid gebruikt voor het politieonderzoek, terwijl de rechters daar geen weet van hadden.

Verder wordt de lijst bevolkt door verschillende gezagsdragers. Uiteraard de betrokken opsporingsambtenaren, maar ook hun bazen, zoals de (oud-)officieren van justitie Charles van der Voort en Evert Harderwijk. Ook wil Weski Ton Driessen aan de tand voelen, de toenmalige leider van het rechercheteam (het ‘CoPa’-team). In 1995 ontkende Driessen ten overstaande van de rechter resoluut dat de er in het Bouterse-onderzoek cocaïne ‘gecontroleerd’ was doorgelaten (dus met de goedkeuring van de politie). Twaalf jaar later zei hij in een interview (recherchemagazine Blauw, 2007) dat er wel degelijk coke was doorgeleverd in die zaak, namelijk 400 kilo. Ook dat had vermoedelijk geen goedkeuring gekregen van de rechters, áls ze er in de tijd van op de hoogte waren gesteld.

Target Desi Bouterse

‘Het is allemaal politics’

De Surinaamse president Desi Bouterse (68) wordt in Nederland gezien als couppleger (1980), moordenaar (1982) en drugshandelaar (1999). Toen hij in 2010 de verkiezingen won, zei de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen dat Bouterse ‘In Nederland alleen welkom is om zijn celstraf uit te zitten’.

Na de staatsgreep in 1980 werd Bouterse bevelhebber van het Surinaamse leger. Vooral de standrechtelijke executie in 1982 van vijftien tegenstanders van zijn regime leidde in Nederland tot hevige verontwaardiging. In een interview in 2006 zei Bouterse – die toen nog parlementariër was – tegen Vrij Nederland: ‘Ik was de hoogste baas in 1982 en draag dus ook de verantwoordelijkheid voor de Decembermoorden.’ Wel ontkende hij er rechtstreeks bij betrokken te zijn. ‘Men wringt zich in allerlei bochten om te kunnen bewijzen dat Bouterse moorden heeft gepleegd.’ Volgens Bouterse was Nederland om die reden zo gebeten op zijn drugsveroordeling. ‘Het is allemaal politics.’

Voor Nederland is Bouterse al lange tijd een target. Eind jaren tachtig had de regering zelfs plannen de coupleider te wippen door militair in te grijpen. Het zou er niet van komen. Daarna gooide Nederland het over een andere boeg: justitie was aan zet. In een – naar wat later bleek stiekeme – samenwerking met de inlichtingendiensten probeerde men Bouterse als drugsbaron neer te zetten. Die tactiek bleek uiteindelijk meer succesvol, dankzij de getuigenverklaring van Patrick van Loon.

Bladwijzer

Online bron

Andere Tijden

De eerste jacht

In Andere Tijden blikken Nederlandse politiemensen en agenten van de Drugs Enforcement Agency (DEA) terug op de jacht op de Surinaamse leider midden jaren tachtig. Na de decembermoorden in 1982 had Nederland de ontwikkelingshulp aan Suriname bevroren. Ook kwam er geen soldij meer voor Bouterse en de sergeanten uit Den Haag. Volgens de Militaire Inlichtingendienst gingen ze daarom in zaken met de Colombiaanse drugskartels. Nederlandse rechercheurs zetten in 1984 een undercoveroperatie op, maar werden om politieke reden redenen teruggefloten. De Amerikanen waren daarna aan zet. DEA-agent Laverty: ‘Bouterse zat overal achter.’

Ga naar.nl/bouterse

Nee

Gerelateerd