In Trouw las ik een woord dat ik nog niet kende: precariaat. Het sloeg op mensen die onder precaire omstandigheden leven. Volgens het CPB betreft dat 15 procent van onze bevolking. Mensen die in armoede leven en geen uitzicht op werk hebben.

Met 85 procent gaat het goed.

Verrassend goed zelfs.

Die zijn ruimhartig en vol levenslust, al baart de toekomst hen zorgen.

De 15 procent voelt zich niet gehoord.

Dat is merkwaardig, want de verrassing van het onderzoek zat ‘m in het verkeerde beeld dat we van de stemming in ons land hadden en dat verkeerde beeld was weer het gevolg van de aandacht die die 15 procent krijgt.

Aandacht leidt dus niet tot verbetering van leefomstandigheden van de precairen.

Er zou eens moeten worden onderzocht wat de gevolgen van aandacht zijn. Bijvoorbeeld die in het geval van de orkaan op Sint Maarten en die van de aardbevingen in Groningen.

Intussen adviseer ik de precairen aller landen zich te verenigen.