Per vergissing had ik een uitnodiging ontvangen voor een besloten avant-première in Cannes. De blanco enveloppe bleek bestemd voor de televisiepresentator wiens postvak grensde aan het mijne, maar toen dit bij het aankruisen van de gastenlijst werd geconstateerd was ik toch al binnen. Ze waren te beleefd om me weg te sturen.

Ik was in die tijd een beginnend journalist en zag voor het eerst filmsterren van dichtbij die ik alleen uit de verte achter een persconferentietafel kende. Nu leken het net echte mensen, die ik kon aanraken als ik had gedurfd. Dat werd verwarrend duidelijk toen ik een plaats kreeg naast Françoise Dorléac, de adembenemende actrice uit La peau douce, wier vlammend rode haar door geen enkel kleurprocédé recht was gedaan. Van de film heb ik weinig gezien, maar van Françoise ook niet veel meer dan heur haar, want zij concentreerde alle aandacht op de heer aan haar andere zijde, die ik hartgrondig alle slechts van de wereld toewenste. Bij de receptie na...