Binnenkort presenteert Rob Oudkerk zíjn visie op de affaire die hem anderhalf jaar geleden de kop kostte. In zijn boek ‘Geen weg terug’ ontvouwt de ex-wethouder ook zijn toekomstplannen. Oudkerks politieke comeback kent vele valkuilen, menen vriend en vijand. Hij blijft immers ‘Rob de hoerenloper’. Toch lijkt zijn terugkeer onvermijdelijk. ‘Hij kan geen nummer twee zijn, Rob is een alfa-aapje.’

Hij wil niet praten. Pas ná de verschijning van zijn boek. Anders verkoopt het niet, zegt de ex-wethouder. Maar lastig hoor, want zwijgen, daar heeft Rob Oudkerk een hekel aan. Het is bijkans onnatuurlijk voor de oud-PvdA-bestuurder die politiek commentator werd. Hoe graag niet ventileert hij zijn mening in de kolommen van Spits, voor de camera’s van Barend & Van Dorp, als gastspreker van de Speakers Academy.

Nou goed, we mogen weten wat de flaptekst wordt van Geen weg terug. ‘Uit mijn hoofd: Ongecensureerde verhalen van een comeback kid in de Nederlandse politiek.’ Dat heeft de uitgever zo bedacht, benadrukt de auteur. Zelf weet Oudkerk wel beter. ‘Het houdt het midden tussen een impressionistisch joods jongensboek en een politieke thriller.’ Zo, die zit. En echt, verder doet de schrijvende huisarts er het zwijgen toe.

Op 11 november gaat er iets gebeuren dat ‘de mediasensatie van het najaar zal worden’, wil uitgeverij Prometheus ons doen geloven. Een lokkertje dat slechts vragen oproept. We willen weten: doet Oudkerk mee aan de gemeenteraadsverkiezingen van 7 maart? Stapt hij uit de PvdA? Wacht hij zijn kansen af om terug te keren op het landelijk toneel? Of wil hij toch burgemeester worden? We steken ons licht op bij – voormalige – politieke kompels, zoals zijn politiek adviseur Marike Simons en de oud-Tweede-Kamerleden Rick van der Ploeg en Bert Middel. Eenduidige antwoorden over zijn politieke toekomst hebben ze niet, maar hun welgemeend advies klinkt unisono: ‘Doe het niet, Rob.’

Iedereen is het er over eens dat Oudkerk rustiger is geworden na de affaire. ‘Maar Rob heeft zijn genetisch materiaal niet afgeworpen,’ waarschuwt voormalig PvdA-campagnemanager Kasper van Noppen. ‘Hij is nog niet afgekickt. Rob kan zich een leven zonder politiek niet voorstellen.’ Goede vriendin en adviseur Marike Simons weet dat Oudkerk gevoelig is voor de gevaarlijke mix van politiek, macht en media. ‘Ik ben bang dat het junkengedrag terug zal komen als hij opnieuw de politiek in gaat.’

Politieke junkie Rob Oudkerk heeft inmiddels ruim anderhalf jaar cold turkey-behandeling achter de rug. Het verhaal is in vele varianten eerder opgetekend, maar komt in kort bestek op het volgende neer: op 10 januari 2004 ontplofte Oudkerks politieke carrière in zijn gezicht. In haar column in Het Parool klapte Heleen van Royen uit de school over een persoonlijk gesprek dat ze eerder met de wethouder had gehad, na afloop van de opnamen van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. ‘Rob Oudkerk is een gezonde, Hollandse wethouder met gezonde, Hollandse driften. In zijn vrije tijd surft hij graag op pornowebsites. Hij bezoekt prostituees. Met oud en nieuw neemt hij traditioneel een snuifje coke,’ schreef de ‘gelukkige huisvrouw’ uit Almere. En het kon nog erger. Een week later kwam Van Royen met een nieuwe onthulling: de stadsbestuurder placht ook de tippelzone aan de Theemsweg te frequenteren. Op die – wegens te veel criminaliteit inmiddels gesloten – afwerkplek was hij zelfs gesignaleerd door de Amsterdamse politie. En, o ja, met opnamen van een bezoek aan de Haagse rosse buurt hadden onverlaten de bekende Nederlander onder druk gezet, gechanteerd en hem en zijn gezin bedreigd.

De man die van politieke actie houdt, kreeg meer reuring dan hem lief was. Dat van die cocaïne heeft Oudkerk altijd categorisch ontkend, maar de rest was waar, beaamde hij. Overigens zonder ooit spijt te betuigen van de handelingen an sich, slechts zijn loslippigheid betreurde hij. De betrachte openheid kon echter niet verhoeden dat de krantenkolommen volstroomden met scherpe veroordelingen en even felle adhesiebetuigingen.

Ondertussen liep de temperatuur bij de lokale PvdA-afdeling tegen het kookpunt. Op maandag 19 januari kwam de ontlading: de Amsterdamse raadsfractie zegde het vertrouwen op in haar wethouder Sociale Zaken, Onderwijs en Integratiebeleid. ‘De situatie aan de Theemsweg was in het najaar van 2002 zodanig dat voor iedere bezoeker en betrokkene duidelijk moest zijn dat zich daar misstanden voordeden,’ schreef de partij in een verklaring, waarin en passant eigenlijk de schuld werd gegeven aan de hetzerige media. Het eindresultaat was echter eenduidig: exit Oudkerk.

Op de daaropvolgende persconferentie maakte de verstotene duidelijk dat zijn aftreden het algemeen belang diende: het was beter voor de stad. ‘Op dat moment had Rob stellig de indruk dat hij binnen de partij opnieuw een kans zou krijgen,’ zegt Kasper van Noppen, die Oudkerk in die bange dagen bijstond. ‘Ik hoor ze het nog zeggen: Rob, je hebt het fantastisch gedaan. Bla, bla, bla. Hij zag die club als zijn reddingsboei en wist: wethouder was ik, dat wil ik en dat word ik.’

Al snel merkte Oudkerk dat de hartverwarmende opstekers slechts bühnespel waren. Marike Simons: ‘Niemand, echt niemand belde hoe het nou ging. Dan lees je in de krant dat veel mensen zo’n goed contact met hem hebben. Nou, ik vind het opzienbarend dat er zoveel telepaten in de partij rondlopen.’ Van Noppen: ‘Na verloop van tijd ontstond er een schisma in zijn kaartenbak. Iedereen die tegen zijn aanblijven had gestemd, verdween.’

Dat de affaire sommige mensen binnen de partij goed uitkwam, beamen de Amsterdamse PvdA’ers. In de campagne voor de gemeenteverkiezingen van 2002 had Oudkerk als een van de weinige sociaal-democratische aanvoerders de aanval van de rechtspopulistische partijen weten te pareren. In Amsterdam bleef de PvdA gewoon op het pluche, met Oudkerk als wethouder Sociale Zaken, een moeilijke portefeuille. ‘Ik snap wel dat mensen hem onuitstaanbaar vonden, maar dat waren meestal mensen die zich aangetast voelden in hun vermeend opgebouwde rechten,’ stelt Marike Simons. ‘Bouwe (raadslid Bouwe Olij pleitte fel voor Oudkerks aftreden, red.), was natuurlijk al ontevreden vanaf het begin. Allereerst omdat Rob na de verkiezingen besloot over rechts te gaan, samen met de VVD een college te vormen. En daarnaast omdat Bouwe geen wethouder werd. De vijanden van Rob geven veel van zichzelf bloot in hun kritiek.’

Het hoofdstedelijk gekrakeel kreeg zoveel aandacht dat Oudkerks achtjarig kamerlidmaatschap bijna in de vergetelheid dreigde te geraken. Het was in Den Haag waar de robuuste Amsterdammer zich in 1994 voor het eerst laafde aan de politieke roes. Ooit trad de Amsterdamse huisarts aan als lid van de ‘Bende van Rottenberg’, samen met anti-apparatsjiks als Rick van der Ploeg (econoom), Gerda Dijksman (politieagente) en Marjet van Zuylen (headhunter).

Dat ploegje nieuwkomers, aangetrokken door de toenmalige partijvoorzitter Felix Rottenberg, moest het ‘vastgeroeste denken’ in de PvdA doorbreken. Veel van Oudkerks maatjes sneuvelden voortijdig of zegden de politiek na verloop van tijd teleurgesteld vaarwel. Oudkerk hield het twee zittingsperioden vol. Hij had als politiek dier zijn stiel gevonden en werd – zij het sputterend – onderdeel van het partijapparaat. ‘Er wordt altijd gezegd dat Rob moeite heeft met autoriteit,’ zegt oud-kamercollega Marjet van Zuylen. ‘Maar in de PvdA-fractie kon Rob uitstekend uit de voeten met standpunten waar hij zelf niet helemaal achterstond.’

Ze zijn allemaal uitgewaaierd, maar houden sporadisch contact en nemen notie van elkaars carrièrestappen. Toch hebben ook zijn voormalige Haagse collega’s geen idee waar Oudkerk in november mee op de proppen komt. Ze hebben wel een mening. ‘Hij kan geen nummer twee zijn, hij is een alfa-aapje,’ analyseert hoogleraar economie Rick van der Ploeg. ‘Maar als alfa-aapje heb je ook een team nodig. Rob zeker. Hij heeft mensen nodig die met stoffer en blik achter hem aanlopen. Die de touwtjes aan elkaar knopen als hij de lijnen uitzet. Maar dat kan niet als je te vaak ruzie hebt, als je te vaak weggaat. Dat is zijn probleem. Wie zijn die tien, twaalf mensen die onvoorwaardelijk voor hem door het vuur gaan?’

In zijn eentje lukt het zeker niet, weet Bert Middel, inmiddels senator voor de PvdA. ‘Het zou me ontzettend tegenvallen als hij uit de partij stapt. Als ie dat doet, vestigt hij de indruk dat het niet om de sociaal-democratie draait, niet om de goeie zaak, maar alleen om Rob Oudkerk. Rob Oudkerk zonder de Partij van de Arbeid stelt niks voor. Als hij zich van de partij distantieert, is het einde oefening. Doe het niet, Rob. Dat zou ik hem willen adviseren.’

In eerste instantie was de PvdA ook nog heel dichtbij. Ondanks de verwijdering tussen de Amsterdamse partijgenoten en de uitgerangeerde stadsbestuurder hield Oudkerk wel contact met PvdA-mastodonten. Hij vond een luisterend oor bij zijn ontdekker Felix Rottenberg en in persoonlijke gesprekken met partijleider Wouter Bos. Maar dat gebeurde in alle beslotenheid. Rottenberg, gevraagd naar zijn relatie met de ex-wethouder, benadrukt overigens ‘absoluut geen onderdeel te zijn van de club rond Oudkerk’. ‘Hij heeft me wel eens gebeld. Ook rond het debacle in 2004. Toen heb ik meteen gezegd: aftreden. Veeg je straatje schoon.’

Aan zijn publieke rehabilitatie werkte de gesneefde notabele buiten de partij om. Hij was altijd al een geziene gast in Hilversum, maar na de affaire en zijn aftreden was Oudkerk niet meer van de buis weg te slaan. De kick off voor de hersteloperatie was de Portugese strandwandeling die Rob en zijn vrouw Marieke Hallie voor het oog van de RTL-camera’s maakten. Dat was vorig jaar zomer, na Oudkerks optreden in het EK-sportprogramma Villa BvD. Sindsdien schoof hij regelmatig aan bij Barend & Van Dorp om als politiek commentator partijgenoten de oren te wassen.

Bij de publieke omroep kreeg Oudkerk in diezelfde tijd de gelegenheid om in het programma Spraakmakende zaken van oud-politicus Paul Rosenmöller zijn verhaal te doen. Ook hier geen mea culpa. ‘Ze hebben me de mooiste baan van de wereld afgepakt. Het is een politieke afrekening geweest,’ verzuchtte de geïnterviewde. ‘Ik ben een sociaal-democraat in hart en nieren. Maar de partij kan niet met mensen omgaan.’

De vraag werd hem de afgelopen anderhalf jaar keer op keer gesteld: wat gaat Rob Oudkerk doen? Zijn antwoord luidde steevast: ‘Dat lees je wel in mijn boek.’ Maar ruim een jaar na de affaire nam de ex-wethouder toch een voorschot op zijn publieke toekomst. Op 17 maart zei hij in een kranteninterview: ‘Ik wil terugkomen in de politiek, eventueel als gemeentelijk bestuurder en niet per se voor de PvdA.’

Dat was drie dagen voor Rob Oudkerk vijftig werd. Hij zou zijn verjaren die zaterdagnacht uitbundig vieren in het Amsterdamse studiocomplex Desmet. Maar eerst verscheen die dag nog een stuk van zijn hand in NRC Handelsblad onder de kop ‘Nederland is nog steeds een raar regentenland’. Samen met zijn politieke vrienden Kasper van Noppen en Tjalling Halbertsma (bankier en voormalig PvdA-fractievoorzitter in Amsterdam) brak hij een lans voor de gekozen burgemeester en verweet zijn eigen partij – de PvdA had twijfels bij de grondwetswijziging – gedateerde machtspolitiek te bedrijven. Zijn pleidooi voor democratische modernisering zal deels door pragmatisme zijn ingegeven: Oudkerk had al eerder laten weten burgemeester van Amsterdam een ‘wereldbaan’ te vinden en de ambtsketting te ambiëren.

Die feestelijke avond in Desmet aan de Amsterdamse Plantage Middenlaan stond in het teken van een halve eeuw Oudkerk. Het thema was The Godfather en de gastheer zelf verscheen in een wit maffiakostuum. Langzamerhand liep de zaal vol met familie, collega’s uit zijn huisartsenpraktijk, vrienden uit de partij en daarbuiten. ‘Sommigen kwamen kijken of hij om twaalf uur niet iets geks zou doen,’ zegt Godelieve van Heteren, Tweede-Kamerlid voor de PvdA en voor de gelegenheid verkleed à la Les liaisons dangereuses. ‘Want in de uitnodiging die Rob had gestuurd, had hij toch min of meer gesuggereerd dat hij de revolutie zou uitroepen. Maar om twaalf uur bedankte hij de aanwezigen voor hun komst. En dat was het. Toch een beetje teleurstellend voor de lijkenpikkers.’ Marike Simons, die zichzelf voor de avond had opgetuigd als zwarte weduwe, herinnert zich de aanwezigheid van de voorzitter van de Amsterdamse PvdA. ‘Onno van der Vlerk, ja, die kwam onuitgenodigd binnen, want Onno had begrepen dat Rob die avond een nieuwe partij wilde starten. Daar wilde hij wel bij zijn. Nou, die kwam bedrogen uit.’

Wie ook het lid op zijn neus kreeg, was Oudkerk zelf. Vier dagen later volgde de grote deconfiture toen het gekozen burgemeesterschap door de PvdA onderuit werd geschoffeld in de Eerste Kamer. Reden voor D66-minister Thom de Graaf om uit het kabinet te stappen. ’s Avonds aan tafel bij Barend & Van Dorp gaf Oudkerk, gesteund door oud-burgemeester Bram Peper, de PvdA opnieuw een veeg uit de pan.

Dat was de eerste deur die zijn eigen partij dichtgooide. De kans als burgemeester van Amsterdam te worden gekozen, leek verkeken, tenminste op de korte termijn. Jammer voor Oudkerk, want hij ligt goed bij het volk, bij de gewone man. Daar staat de politicus zich ook graag op voor. Oudkerk sleept zijn embonpoint over de Amsterdamse markten en wordt daar dan joviaal begroet met: ‘Hé pik.’ De ex-wethouder beaamde het ooit in het Volkskrant Magazine: ‘Ik ben sinds dat hele gedoe “je” en “Rob” geworden, “Robbieeee!” Een ordinaire BN’er. Ook wel weer goed, mensen spreken je gemakkelijker aan.’

Hij is een linkse lefgozer of, zoals Bas Heijne het in NRC Handelsblad ooit vilein stelde, een ‘zelfbenoemde volksheld’. Voormalig campagnemanager Kasper van Noppen weet het ook. ‘Niet te ver, niet te diep, niet te breed. Dat is de horizon van Rob. Het maakt hem een uitstekend aanvoerder.’ Volgens Godelieve van Heteren heeft Oudkerk een politieke magic touch. ‘Hij kan complexe zaken in gewone taal uitleggen. Zet Rob in een zaal en binnen no time zijn de mensen verhit. Hij kan zijn publiek meeslepen.’

Tegelijkertijd valt op dat Oudkerk schaamteloos zijn eigen slechte eigenschappen weet te benoemen – blaaskaak, egoïst, of zoals hij tegen Paul Rosenmöller zei: ‘Ik ben af en toe een onverstelbaar naar en vervelend mannetje.’ Oud-collega Marjet van Zuylen denkt dat het in zijn voordeel werkt. ‘Het maakt hem menselijk, aanraakbaar. Hij is heel goed in staat de aandacht op zichzelf te richten, zonder duidelijkheid te geven.’

Bram Peper: ‘Oudkerk heeft een sterke aandrang zich te laten gelden in het publieke domein. Als hij nu weer de politiek in wil, dicht ik hem goede kansen toe, ook omdat hij bijzonder open is geweest over al zijn bewegingen, zal ik maar zeggen. Hij past in de tijdgeest. Hij is een voorbeeld van het soort politicus waar mensen nu behoefte aan hebben. Hij heeft een gezicht, een mening, hij durft wat, hij neemt risico’s. Hij heeft het talent te communiceren met de mensen in het land.’

In een vlaag van bescheidenheid – of was het zelfinzicht? – zei Oudkerk tegen het Joods Journaal. ‘Ik burgemeester? Nee, ik ben toch meer Hekking dan burgemeester.’ Het beeld van de iets te dikke man die met de buik naar voren aandacht opeist, duikt inderdaad op in anekdoten over de gesjeesde bestuurder. Bijvoorbeeld hoe hij eerder dit jaar bij de première van Jozef in Egypte na afloop bij het dikke koord bleef dralen waarachter de hoge gasten stonden – Willem-Alexander, Máxima, de halve hoofdstedelijke intelligentsia. Na enig soebatten met de beveiligingsbeambte week de rode scheidslijn en konden Oudkerk en zijn vrouw zich laven aan het vip-bad. Of hoe op een tv-set van de Ikon een redacteur inlevend opmerkte: ‘Het zal wel moeilijk zijn zonder al die aandacht,’ en de gewezen wethouder zonder ironie repliceerde: ‘Nou, in de supermarkt wil iedereen weten wat ik in mijn winkelwagentje leg.’

Eerlijkheid gebied te zeggen dat niet alles wat Oudkerk voor de publieke zaak doet, per se door het oog van de camera moet worden gevangen. Achter de schermen probeert de actieve huisarts wel degelijk te duwen en te trekken aan ’s lands gevestigde orde. Bijvoorbeeld in het Veere-beraad, dat de Amsterdamse PvdA’er samen met VVD-staatssecretaris Mark Rutte in het leven riep. ‘De gedachte was dat er in Nederland een aantal maatschappelijke problemen zijn, die politiek op slot blijken te zitten, waar moeilijk een doorbraak is te realiseren. We hebben gekeken of we zonder de politiek een oplossing konden bedenken,’ legt Joeri van den Steenhoven uit. De secretaris van de Stichting Nederland Kennisland en mede-initiatiefnemer van het Veere-beraad geeft een voorbeeld. ‘Waarom moet je bij het ene ziekenhuis twee dagen en bij het andere twee weken wachten op borstkankeronderzoek? Daar hebben we naar gekeken. Rob heeft binnen zijn huisartsenpraktijk gevraagd om vooral door te verwijzen naar ziekenhuizen die snel zijn. Hij wil zo een olievlekwerking creëren.’

Met Rutte spreekt Oudkerk overigens al langer over maatschappelijke, bestuurlijke en politieke issues. Een jaar voor de affaire werd bekend dat hij met de staatssecretaris informele gesprekken voerde over de vorming van een brede progressieve volkspartij.

Als Oudkerk terugkomt, dan doet hij dat niet alleen. Tenminste, dat riep de homo politicus deze zomer nog, tijdens een bijeenkomst van Lynx Voor, een jonge progressieve beweging. ‘Niet in mijn eentje. Het gaat niet om de persoon, maar om wat je hebt bij te dragen.’

Hij kiest dus voor de groep. Maar helaas voor de eagere Oudkerk, nadat zijn eigen club eerder dit jaar de kans op een gekozen burgemeesterschap verkwanselde, gooide de PvdA afgelopen september ook de tweede deur in zijn gezicht dicht. De partij liet in de persoon van fractievoorzitter Lodewijk Asscher weten dat Oudkerk niet welkom is als bestuurder – lees: wethouder – in een mogelijk college na de gemeenteraadsverkiezingen van

7 maart 2006. De gepasseerde PvdA’er reageerde verzuurd in Het Parool. ‘Hij (Asscher, red.) is blijkbaar meer geïnteresseerd in waar de partij altijd geïnteresseerd in is, namelijk in het spel om de macht.’ Het moet een pijnlijke confrontatie zijn geweest tussen die twee, weet een goede kennis van Oudkerk en kenner van de lokale sociaal-democratische mores. ‘Rob heeft tegen Asscher gezegd dat hij alleen mee wilde doen aan de gemeenteraadsverkiezingen als hij weer wethouder kon worden. Toen Asscher hem afdankte, was dat zeer frustrerend. Als Lodewijk al niet voor hem koos, wie dan wel? Lodewijk was Robs protégé.’

Fractievoorzitter Asscher – afgelopen weekeinde tevens gekozen tot PvdA-lijsttrekker voor de komende raadsverkiezingen – laat zich niet van de wijs brengen door het voorval. ‘Kijk, ik ga de exacte inhoud van onze gesprekken niet naar buiten brengen, ik ben geen Heleen van Royen. Maar er zijn harde woorden gevallen, ja. Ik heb hem laten weten dat ik hem niet automatisch als wethouder zag.’ Op de vraag welke rol de Theemsweg-rel daarbij speelt, antwoordt Asscher dat affaire en persoon niet van elkaar los zijn te zien. Specifieker wil de Amsterdamse PvdA’er niet worden.

Wat nu? Landelijk of lokaal, bij zijn eigen partij is een carrière-move op korte termijn kansloos, zo lijkt. Kan Oudkerk op eigen kracht het podium terugveroveren? Maurice de Hond, bij gelegenheid informeel adviseur van Peter R. de Vries, de misdaadverslaggever met politieke aspiraties, vindt het moeilijk te voorspellen. ‘Op zichzelf is er onder de kiezers wel animo voor kandidaten van buiten die zich tegen de gevestigde orde keren. Tientallen procenten van de kiezers zijn zwevend en zouden op zo’n outsider kunnen stemmen. Maar het probleem is dat het speelveld nog niet bekend is. Voor de mogelijkheden van outsiders als Oudkerk en Peter R. de Vries is cruciaal wat de VVD gaat doen. Als Hans Wiegel kandidaat-premier wordt, zullen de verkiezingen volledig draaien om de vraag wie er premier wordt: Wiegel of Bos. Dan krijgen buitenstaanders weinig kansen. Daarbij zal Oudkerk door de kiezer toch aan de linkerkant gepositioneerd worden, en daar is deze komende verkiezingen sowieso weinig ruimte, omdat de linkse partijen allemaal in de oppositie zitten en het allemaal heel aardig doen in de peilingen.’

Bram Peper heeft wel fiducie in een wildcard voor Oudkerk. ‘Hij heeft meer kans als outsider. Daar is in Nederland heel veel ruimte voor. Met links en rechts heeft dat niet zoveel te maken. Hij zal voor een flink deel dezelfde mensen aanspreken als Peter R. de Vries. Als Oudkerk de goede mensen om zich heen verzamelt, kan hij een heel eind komen.’

Wel of niet terug in de politiek? Een laatste rondje langs prominente sociaal-democraten is weinig bemoedigend voor Oudkerk. Oud-Nietnixer en politieke vriend Lennart Booij: ‘Eerlijk gezegd was ik opgelucht door die affaire met Heleen van Royen. Ik dacht, nu kan Rob eindelijk eens een tijdje rustig adem gaan halen. In plaats daarvan ging hij elke week bij Barend & Van Dorp aan tafel zitten om over de landelijke PvdA te discussiëren. Die mediageilheid zal hem vast parten gaan spelen als hij weer de politiek in gaat. Ik heb hem al drie keer gezegd: Rob, word nou gewoon een goede huisarts, dan kun je veel meer betekenen dan als politicus. Zorg dat je je kinderen kunt zien opgroeien, ga af en toe in je huisje in Frankrijk zitten.’

Rick van der Ploeg: ‘Ik kan me ook voorstellen dat hij een heel goede functie vervult als commentator. Misschien past dat wel beter bij hem. Ik waardeer hem meer als commentator, als iemand die de vinger op de zere plek legt, dan als politicus.’

Lodewijk Asscher: ‘Misschien ontpopt hij zich als een linkse Pim, maar daar ben ik niet bang voor. Het zou wel jammer zijn als hij de PvdA de rug toekeert. Ik ga niet over zijn keuzen, ik ga hem hier niet recenseren op zijn bestuurlijke kwaliteiten, maar hij heeft ontegenzeggelijk een groot talent voor televisie.’

Marike Simons zucht. Ze heeft ‘werkelijk geen idee’ wat haar goede vriend Oudkerk gaat doen. ‘Maar dat geloven jullie natuurlijk niet, hè? Soms zien jullie politici als moderne kunst: je ziet er van alles achter, maar dat is er niet altijd.’

Over een paar weken weten we meer. Voor Lennart Booij is het echter al volstrekt duidelijk. ‘Hij weet nog helemaal niet wat hij gaat doen. Dat zal hij laten afhangen van de reacties op zijn boek. Rob wil eerst weten hoe de hazen lopen. Hij mag dan een grote mond hebben, eigenlijk is hij gigantisch onzeker.’

Gerelateerd