<div class="lead">
De ochtenden van 27 augustus, de gesprekken van de dag volgens de redactie. Vandaag: van de #virginiashooting tot de poepende Tim den Besten: de naakte waarheid zit ons constant op de hielen.
</div>
Het was daar ineens: het filmpje. Op Twitter laaide de discussie tussen voorstanders van of ‘patat’ of ‘friet’ op terwijl Sylvia Witteman twijfelde over een tweede tatoeage. Tussen een ‘IK ZEG PATAT!’- en een ‘HET IS GEWOON FRIET’-tweet in bewoog het beeld. Een blonde verslaggeefster interviewde een dame in een mantelpakje. Er gaat een schok door haar lijf en ze zakt, schijnbaar uit het niets, in elkaar. De camera wankelt, de microfoon valt, het mantelpak slaakt een geluidloze gil.
Niet lang erna volgde de hashtag: #virginiashooting. WDBJ-TV verslaggever Alison Parker en cameraman Adam Ward werden <a href="http://www.cbsnews.com/news/virginia-police-shooting-live-television-news-report/">doorzeefd</a> door een plotselinge kogelregen. Ze stierven ter plaatse, live op televisie. De dader, een verongelijkte oud-collega, plaatste het filmpje op Facebook, vlak voor hij zichzelf om zeep hielp. De politie sloot zo snel mogelijk zijn sociale media-accounts af. <a href="http://www.wired.com/2015/08/virginia-shooting-instant-sharing/">Te laat.</a> Dus stierven Parker en Ward nog eens, semi-live, op Twitter, op Facebook, op Instagram, op Reddit. En nog eens, en nog eens.
‘Ik hoef niet te zien hoe iemand live op tv wordt doodgeschoten!’, riep iemand in het niets op Twitter. ‘Er zit een knop op je tv. De uitknop’, kreeg hij de wind van voren. Die knop zit niet op Twitter, en niet op Facebook. Filmpjes komen langs en worden automatisch afgespeeld. Bewegend beeld trekt de aandacht, houdt de aandacht vast, en voor je het weet ben je getuige van een gruweldaad die onomkeerbaar op je netvlies staat gebrand.
‘People need to see the video’, <a href="https://twitter.com/Olivianuzzi/status/636545877046337536?lang=nl">schreef</a> journaliste Olivia Nuzzi. ‘To not show the video is to sterilize the reality of gun violence in America.’ Hillary Clinton greep de dubbele moord aan om een statement te maken: ‘Ik hoop dat het zien van deze vreselijke beelden iets losmaken bij iedere Amerikaan,’ zei ze. Tijd voor actie. ‘Misschien kunnen we dit soort gruweldaden voorkomen door meer restricties in de wet op te nemen.’
Walmart verklaarde, op het eerste gezicht bewonderenswaardig goed gepland, direct na Hillary’s speech te stoppen met de verkoop van semi-automatische wapens. Het gaf hoop, heel even, tot bleek dat het simpelweg niet zo lekker liep met de verkoop de laatste tijd. Geld is geld, overtuiging iets anders.
Wilden we het wel zien? Wilden we het wel weten? ‘I don’t think staring reality in the face does anything for most people anymore’, schreef een onbekende Amerikaan onder het bericht van Nuzzi. We worden overspoeld. Disclaimers zijn, op een enkele ‘spoiler-alert’ na, verleden tijd. Curatoren zitten met de handen in het haar. We hoeven niet eens meer te klikken. We kunnen slechts staren en onze neus dichtknijpen terwijl een content-tsunami tot onze kruin reikt.
In China is &#8216;too much information&#8216; nog altijd het credo. De krampachtige pogingen van de Chinese overheid om de markt, als een kip op haar ei, te beschermen voor de waarheid (en fluctuaties) eisen hun tol. Wang Xiaolu werkt als verslaggever bij Caijing, een magazine over zaken en financiën. Eergisteren werd er bij hem aangebeld, werd hij hardhandig meegesleept en in <a href="https://www.cpj.org/2015/08/in-china-journalist-reporting-on-stock-market-held.php">de cel gegooid</a>. Van een officiële aanklacht is geen sprake. Xiaolu zou onwaarheden hebben verspreid over de economische situatie in China. Volgens het Committee to Protect Journalists deed hij simpelweg verslag. Hij maakte ‘nieuws’. &#8216;Too much information,&#8216; vond de overheid.
In het doolhof van meningen maakte Geert Wilders de tijd vrij zijn standpunt in de patatfrietgate kenbaar te maken. <a href="https://twitter.com/geertwilderspvv/status/636576122172518401">‘Friet natuurlijk. #friet.’ </a>Een groot deel van de rest van ons bekeek Tim den Besten en Nicolaas Verheul, die begonnen zijn elke luttele seconden van hun leven te <a href="http://www.vpro.nl/superstreamme.html">streamen</a>, live. We zagen hoe Tim moeite had met poepen voor de camera en hoe Nicolaas voor de tweede keer de snoozeknop van zijn wekker indrukte.  We hoorden Tim zuchten. ‘Misschien ben ik een randdebiel, maar dat kan ik niet weten want ik ben het.’
Over &#8216;staring reality in the face&#8216; gesproken. De camera werd nog net niet het riool mee ingesleept. Niemand schreef &#8216;Ik hoef niet te zien hoe iemand live op tv zit te poepen.&#8217;