<div class="lead">
Een onderzoeker die door de TU Eindhoven wordt ontslagen omdat hij als spion voor Rusland zou werken en een onderzeeër aan de Zweedse kust van vermoedelijk Russische komaf – we moeten vandaag The Americans wel aanraden.
</div>
De serie speelt zich af tijdens de Koude Oorlog, meer specifiek de jaren tachtig. Hoofdpersonen zijn Philip en Elizabeth, een typisch Amerikaans stel dat in een keurige buitenwijk van Washington woont. Overdag runnen ze samen een reisbureau en zorgen ze voor hun twee kinderen. Buiten kantooruren doen Phillip en Elizabeth iets heel anders: spioneren voor Rusland.
Een onwaarachtig en vergezocht verhaal, zou je misschien denken, maar dat is niet het geval. Vijf jaar geleden werden in Amerika elf Russische spionnen <a href="https://www.nytimes.com/2010/06/30/world/europe/30sleepers.html?_r=0" target="_blank">gearresteerd</a>. Ze deden zich als locals voor. Het was de laatste stuiptrekking van een KGB-programma dat al decennia liep. Deelnemers volgden in de Sovjet-Unie een opleiding die jaren duurde, waarna ze in een vijandig land gestationeerd werden. Daar moesten ze zoveel mogelijk intelligence van de vijand verzamelen. Tegen die tijd kenden ze een geloofwaardig levensverhaal uit hun hoofd en spraken ze de taal vloeiend. Soms gingen ze als vrijgezel, soms werden ze als stel de hort op gestuurd.
Zo ook Philip en Elizabeth, die hoewel ze elkaar niet kenden gelijk bij aankomst in de VS trouwden en als dekmantel twee kinderen namen. Die zijn op hun beurt zo Amerikaans als maar kan, tot ergernis van Elizabeth, die meer dan haar man hecht aan de sobere waarden van het marxisme en de waarheid het liefst zo snel mogelijk zou vertellen. Philip heeft minder moeite met het kapitalisme. Zo koopt hij om indruk op hun zoon te maken een fraaie witte Camaro.
<figure id="post-7310 media-7310" class="align-right"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2015/07/camaro.jpg" alt="" /><figcaption>Philip en zoon Henry bij de zojuist aangeschafte auto.</figcaption></figure>
Het scenario werd geschreven door Joseph Weisberg, die in loondienst van <a href="https://www.washingtonpost.com/news/local/wp/2015/01/26/how-did-the-ex-cia-officer-who-created-the-americans-get-his-start/" target="_blank">de CIA</a> zelf ooit beroepsmatig informatie ontfutselde bij tegenstanders. The Americans is beslist geen realistische serie – daarvoor verdwijnen er te veel lijken en komen de spionnen met teveel weg. Wel wordt een kloppende tijdlijn van de jaren tachtig gevolgd en komt soms een speech van de toenmalige president Reagan langs. Door de achtergrond van de schrijver en de vele paralellen met de geschiedenis, geeft de serie een volwaardiger beeld van het werk van inlichtingendiensten dan bijvoorbeeld Homeland.
The Americans gaat zo snel dat je na elke aflevering het gevoel krijgt zojuist vijf thrillers gelezen te hebben. Maar naast de gebruikelijke spionage-elementen is vooral de band tussen Elizabeth en Philip interessant. Hun huwelijk begint als een van verstand, maar al moordend en bespiedend worden de twee langzamerhand echt verliefd op elkaar. Dan wordt het een onhandige bijkomstigheid dat vreemdgaan een belangrijk onderdeel van hun werk is. Om tegenstanders te turnen – naar het andere kamp te laten overlopen – is seks het belangrijkste middel.
Dat turnen staat centraal in The Americans. Aangezien ook pubers waardevol voor de KGB kunnen zijn, krijgen we een interessant inkijkje in het proces van radicalisering. Wat de serie zegt is vooral: jonge mensen zijn per definitie gevoelig voor de ideologie van oudere personen tegen wie ze opkijken. En als je ze dan ook nog eens een dogmatisch boek geeft, kunnen ze amper een weerwoord bieden.
Het eerste seizoen van The Americans is nu te zien <a href="https://www.netflix.com/title/70269397" target="_blank">op Netflix</a>. Seizoen twee en drie volgen wellicht later, maar zwerven nu al over het internet.

Jeroen Pen

Gerelateerd