Roman

Mag je een personage beoordelen zoals je dat doet met een mens van vlees en bloed? Kun je een auteur op het matje roepen voor het gedrag en de fantasieën van zijn personages? P.F. Thomése antwoordt op beide vragen zonder aarzelen: nee! Hij reageerde onlangs in NRC Handelsblad op een artikel van Stine Jensen, die met grote instemming Marja Pruis citeerde. Pruis had het over ‘de opmars van een nieuw soort seksistische machoschrijver die afrekent met het feminisme’. Hun personages zijn ‘vreemdgaande en pornografische genotzoekers op leeftijd’. Thomése ergerde zich aan het slordige denkwerk: ‘Een schrijver bestaat echt en een personage bestaat niet echt. De kloof die zich tussen beiden bevindt, wordt verbeelding genoemd.’

Maar hoe zit het met de relatie tussen personages en echte mensen? Hebben die ook niets met elkaar te maken? Wie ‘ja’ antwoordt, stelt dat romans een eigen werkelijkheid ontwerpen die geen relevantie heeft voor de zogeheten ‘echte’ werkelijkheid. Daar staat...