<div class="lead">Dirigent Yoel Gamzou (26) is geniaal en gelauwerd. Mozart en Mahler? Hij wil ze geen recht doen.</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Plotseling stond hij te huilen op de gang. Volle tranen over de wangen. Zonder schoenen.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Weg van de foyer van het Muziektheater. Zijn gesokte voeten gleden over de gladde stenen vloer. Stukje naar links, stukje naar rechts, weer terug. Het lichaam wist van schoonheid niet waar de ziel heen moest.</p>
<p>Applaus galmde hem achterna. Hij had de zangeres omhelst, bedankt, gekoesterd. Het orkest zat alweer klaar – gretig, net stond de contrabasspeler even snel te zoenen met zijn vriendinnetje, alvorens hij in een peer beet.</p>
<p>Nu moesten ze even zonder hem, dirigent op sokken. Geruisloos en in vervoering bleef hij luisteren naar zijn orkest. </p>
<p>Yoel Gamzou (26), oprichter en dirigent van het International Mahler Orchestra, gelauwerd en geniaal, was in Amsterdam, op uitnodiging van het Grachtenfestival en de European Cultural Foundation. </p>
<p>Straks sterft het vergrijsde publiek massaal en dan is het over en uit met klassieke muziek. Waarom? Omdat Yoel en zijn collega’s het niet goed doen. Uitvoeringen van klassieke muziek zijn <i>boring</i>, vindt hij.Nog erger: opgeleukte uitvoeringen. Denken dat het genoeg is om een spijkerbroek aan te trekken. <i>Stupid, stupid</i>! Geen <i>packaging</i>! Ze verkopen verdomme geen snoepgoed. Het gaat om menselijke integriteit! Om grote gevoelens! Om mensen die een menselijke ervaring willen overbrengen over liefde en dood. Álle grote kunst gaat over die vragen, áltijd: Wat is liefde? Wat is dood?</p>
<p>(Er is zo veel dat Yoel wil zeggen, zijn hoofd zit zó vol dat hij razendsnel moet spreken Bevlogen, beslist, bezorgd.)</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Met perfect gespeelde concerten breng je nog niks over. Of met een geremasterde cd. Yoel wordt niet verliefd op een fotomodel omdat de afstand tussen haar neus en ogen perfect symmetrisch is. Hij wordt verliefd wanneer hij ín haar ogen kijkt. Ménsen moeten menselijke ervaringen overbrengen. Perfectie en computers kunnen dat niet. </p>
<p>En Mozart, Mahler: hij wil ze geen recht doen. Hun muziek is geniaal, maar wat schieten we ermee op om precies na te doen wat honderden jaren geleden al zo gedaan werd? Perfecte authenticiteit? Het gaat om emotie!</p>
<p>Zijn methode: eerst bedenkt het orkest een thema, daarná worden stukken gezocht. Alles gezamenlijk. Thema deze keer: het individu binnen en buiten het collectief.</p>
<p>Yoel springt, Yoel danst, hij zweet en huppelt. In de Portugese Synagoge, bij het adagietto uit de Vijfde Symfonie van Mahler, <i>an outburst of love!</i>, lijkt hij geëlektrificeerd. Nieuwe en oude componisten (Bloch, Hartmann, Strauss, Bach), oorlog, Holocaust, dood, liefde, eeuwenoude vragen worden in dit zeventiende-eeuwse gebouw weer gesteld.</p>
<p>Deze tengere jongen, opgegroeid tussen Tel Aviv, Berlijn en New York. Vol zorgen. Om het individu achter het schermpje, om de technologie die ons indirecter maakt, ontmenselijkt. In de synagoge strijdt hij tegen de perfectie van de technologische samenleving. Aan zijn neus een druppel. Zweet, snot of een traan. Ik gok alledrie. Yoel Gamzou torst de geschiedenis op zijn schouders.</p>
</p></div>
