Minder, minder, minder Tommy Wieringa in De dood van Murat Idrissi. En juist daarom is deze Marokkaanse variant op Thelma and Louise een hele goede Tommy Wieringa.

Het duurde even voor ik in de gaten krijg waarom De dood van Murat Idrissi zo’n sterke Tommy Wieringa-roman is. De verklaring, hoe paradoxaal en schijnbaar beledigend voor de auteur die ook klinkt: omdat er minder Tommy Wieringa in zit.

Dat vereist uitleg, al is het maar aan mezelf. Ik volg Wieringa al vanaf zijn debuut Dormantique’s manco uit 1995, een roman die nog niet bij zijn vaste uitgever De Bezige Bij verscheen en die hij zelf weggegomd heeft uit de glorieuze annalen van zijn hoogstpersoonlijke literatuurgeschiedenis, waarin het aanvankelijke vallen en opstaan is vervormd tot van meet af aan heersen. Dat is zijn zaak en niet mijn punt. Dat is namelijk dat Wieringa zijn onmiskenbare talent direct in de weg liep en om de zoveel boeken in zijn oeuvre in de weg is blijven lopen, niet door egomanie of...