Interview / Regisseur Nanouk Leopold

Eerste scène: de camera is stil op een groep verdorde dennenbomen gericht. De zon breekt door, verdwijnt, keert terug. Op de achtergrond vogelgeluiden. De camera observeert. Wij kijken mee. Ruim een minuut lang. Het beeld gaat op zwart.

Dit is het begin van Wolfsbergen, een portret van vier generaties in een familie waarbinnen de relaties plotseling beginnen te verschuiven. De scène is zowel een waarschuwing als een belofte. Dit is het tempo, dit is de toon. We doen geen concessies. Wie nu al het geduld niet kan opbrengen, gaat een lange zit tegemoet. De rest kan zich overgeven aan een puur filmische ervaring.

Voor diegenen die haar vorige film Guern­sey zagen – waarvoor ze een Gouden Kalf voor Beste Regie ontving – is het direct duidelijk: dit is een film van Nanouk Leopold. Haar statische en afstandelijke beelden, precieze mise-en-scène en preoccupatie met bekoelde relaties zijn onmiskenbaar eigen. Geen slechte prestatie voor een...