Sport
Bij een van de vele Sven Kramer-grappen op internet zie je het schermpje van een routenavigator. In plaats van TomTom staat er DomDom. Rechts de baan die naar goud leidt, links de weg die naar niets leidt, maar die wel wordt aanbevolen. Uiteraard verwijst de grap naar de blunder op de tien kilometer, de foute baanwissel tijdens de Spelen in Vancouver. Door Kramer de verkeerde baan in te navigeren, heeft coach Gerard Kemkers zijn pupil &#8211; en vele landgenoten &#8211; een teleurstelling bezorgd die zowat traumatisch aandoet.
Maar wat ik nog veel DomDommer vond dan het gemiste Olympische goud op de tien kilometer was het gemiste goud bij de ploegenachtervolging. Je hoeft namelijk geen verstand van sport te hebben om te zien dat de ploegenachtervolging meer toekomst heeft dan zoiets slaapverwekkends als twee schaatsers die een klein kwartier rondjes rijden. De ploegenachtervolging brengt je telkens naar het puntje van je stoel, zelfs al ken je de deelnemers niet en komen de schaatsers niet uit jouw land. Ze kan het stellen zonder chauvinisme.
Het is een betrekkelijk nieuw onderdeel van de Winterspelen &#8211; maar man, wat een spektakel. Net als bij de achtervolging voor wielrenners wordt aan weerszijden van de baan gestart: de ene ploeg achtervolgt als het ware de andere. En het leuke is: de opzet is die van een toernooi. De winnaars gaan steeds door naar de volgende ronde, en het eindigt met een finale. Daarin maken twee ploegen uit wie de sterkste is &#8211; wat dus heel andere taferelen oplevert dan met zijn allen naar de klok zitten kijken om te zien of de tot dan toe snelste tijd zal worden verbeterd. Alles staat of valt bij samenwerking. Vanaf de eerste seconde is het spannend. In hun strijd tegen de luchtweerstand moeten drie schaatsers een aerodynamisch geheel vormen. Wie perfect in elkaars verlengde schaatst, met gelijke slagen, zal eerder winnen dan wie er een rommeltje van maakt. Zoals bij alle teamsporten moet het totaal meer zijn dan de som der delen. Het komt aan op tactiek en onderlinge afspraken, op het creëren van harmonie die &#8211; over een afstand van ruim drie kilometer &#8211; voor een menselijke sneltrein moet zorgen. Oorspronkelijk zou Vancouver de primeur krijgen, maar omdat zowel deelnemers als publiek er enorm van genoten, werd de ploegenachtervolging al in Turijn (2006) in het programma opgenomen. En terecht.
De helden in Vancouver waren drie onbekende knapen uit Canada die zich jarenlang in het zweet hadden gewerkt om dit te bereiken. Zij haalden het beste in elkaar naar boven. Gearmd maakten ze een ererondje &#8211; een blij lachend jongensboek. De favorieten uit Nederland gingen in de halve finale ten onder. Door onderling gepruts, door het niet nakomen van afspraken en miscommunicatie vormden Sven Kramer (goud op de vijf kilometer), Mark Tuitert (goud op de vijftienhonderd meter) en hun jonge collega Jan Blokhuijsen een stoptrein. Jammer, maar gelukkig bezorgden de finales bij zowel de mannen als de vrouwen mij weer hartkloppingen. En vraag me niet hoe die mensen heetten.
In de voorbereidingen had de Nederlandse schaatsbond het accent gelegd op de individuele afstanden. Dat kon haast niet anders &#8211; de bond moet haar macht delen met diverse, elkaar tegenwerkende commerciële ploegen. De gevolgen waren zichtbaar in Vancouver: op wedstrijdniveau waren de delen van het nationale drietal vreemden voor elkaar. Ze dachten het goud zo ook wel op te kunnen halen. En ook de verkeerd samengestelde vrouwenploeg voldeed niet aan de verwachtingen.
Laatste beelden uit Vancouver: drie ruziënde Oranjecoaches in een leeggelopen stadion. Nederland heeft de boot gemist. Dom Dom Dom.

Waarom Kramer, Tuitert en Blokhuijsen geen sneltrein, maar een stoptrein vormden