Pop
Er zijn ook muzikanten die als vrouw met baard beginnen en vervolgens van het pad afdwalen. PJ Harvey heeft veel succes gehad, vermomd als rockster. Ze wist mensen op die manier zeer te bekoren, maar toch anders dan hoe het spichtige meisje van weleer dat kon. Opeens was zij er, aan het begin van de jaren negentig. Ze verscheen aan ons. Als een reeks indrukken: meisje woont nog bij haar ouders, draait elpees van Captain Beefheart en zingt begeesterd over het bevredigen van haar eigen lusten. Dat moet een vrouw met baard zijn geweest, die eenzame, opgegroeid in Corscombe, graafschap Dorset, Engeland, misschien zelfs wel een prototype.
Het goede nieuws nu is: PJ Harvey heeft haar vermomming weer afgelegd. Of een nieuwe aangemeten, dat kan ook. Op White Chalk geen rocksterrenposes, al dan niet in een designerjurk. Er is rudimentair pianospel. In de felle passages neigt het naar een gedementeerde persiflage op Liberace. Er wordt gebiecht, er wordt berouw (rijmt op au) getoond. Er is zoete wraak – uitgevoerd met een hamer. Waarom zit er bloed aan haar handen, wit krijt aan haar jurk?
Laat je niet misleiden door de lieflijke toon van de hoge, ijle zang. De duivel is in haar gedreven, meldt ze meteen bij aanvang. Dat zou best eens kunnen kloppen, en niet eens zozeer omdat ze het zelf zegt: PJ Harvey klinkt als een behekst tienjarig kind, elf ingehouden, bespiegelende nummers lang. Door de onschuld van haar stem valt het eerst nauwelijks op, maar in de uiterste randen van haar teksten is iets te bespeuren, zo zwart, dat het haast onmogelijk te benoemen is. En zelfs dat zwart biedt geen troost, althans niet voor heel lang. In White Chalk blijkt de duisternis een wispelturige en ongewoon zelfzuchtige geliefde. Ook al smeek je nog zo hevig, van dat type hoef je echt niets terug te verwachten. En daar zit ze dan, achter haar vleugel. Alleen. Ze kermt het uit.
Zo, nu is het weer eventjes genoeg met allerhande baarden, mannelijk of vrouwelijk, uit heden dan wel verleden. Het wordt misschien weer eens tijd voor een ouderwetse portie hardrock. Of techno. Minimal – dat zou ook kunnen. Alles wat deze luisteraar weer met beide benen op de grond weet te krijgen. Voordat het komt tot een overdosis baardhaar, met alle gevolgen van dien.

Gerelateerd